θῶν καὶ Δακῶν καὶ ἑτέρων πολλῶν ἐθνων, καὶ νομί- Α reportata elatus, ad subjectionem omnium sibi adσαντος ἔτι λείπειν αὐτῷ πρὸς πᾶσαν ὑποταγὴν τὸ τῶν Χριστιανῶν θεοσεβές σύστημα, καὶ εἰ μὴ τὴν τῶν δαιμόνων ἕλοιντο λατρείαν μετὰ πάντων ὑπεισο ιέναι τῶν ἐθνῶν, διωγμὸν ὑπομένειν ἀπειλήσαντος, πάντας (93) τοὺς εὐσεβῶς ζῶντας ἢ θύειν ἢ τελευτήν κατηνάγκαζεν. Τότε τοίνυν φοβηθεὶς ὑπὲρ τῆς ̓Αν τιοχέων Ἐκκλησίας ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ στρατιώτης, ἑκουσίως ἤγετο πρὸς Τραϊανόν (94), διάγοντα μὲν κατ' ἐκεῖνον τὸν καιρὸν κατὰ τὴν ̓Αντιόχειαν, σπουδάζοντα δὲ ἐπὶ ̓Αρμενίαν καὶ Πάρθους. ὡς δὲ κατὰ πρόσωπον ἔστη Τραϊανοῦ τοῦ βασιλέως· « Τίς εἴ, κακόδαιμον, τὰς ἡμετέρας σπουδάζων διατάξεις ὑπερβαίνειν, μετὰ τὸ (93) καὶ ἑτέρους ἀναπείθειν, ἵνα κακῶς ἀπολῶνται;» Ἰγνάτιος εἶπεν· « Οὐδεὶς Θεοφό ρον ἀποκαλεῖ κακοδαίμονα· ἀφεστήκασι γὰρ ἀπὸ τῶν Β δούλων τοῦ Θεοῦ τὰ δαιμόνια. Εἰ δὲ, ὅτι τούτοις ἐπαν χθής είμι, [καὶ (96)] κακόν με πρὸς τοὺς δαίμονας ἀποκαλεῖς, συνομολογώ. Χριστὸν γὰρ ἔχων ἐπουρά γιον βασιλέα, τὰς τούτων καταλύω ἐπιβουλές. » Τραϊανὸς εἶπεν· « Καὶ τίς ἐστι Θεοφόρος; » Ιγνάτιος ἀπεκρίνατοι « Ὁ Χριστὸν ἔχων ἐν στέρνοις. » Τραϊα νὸς εἶπεν· « Ἡμεῖς οὖν σοι δοκοῦμεν κατὰ νοῦν μὴ ἔχειν θεοὺς, οἷς καὶ χρώμεθα συμμάχοις πρὸς τοὺς πολεμίους ; » Ἰγνάτιος εἶπεν· « Τὰ δαιμόνια τῶν ἐθνῶν θεοὺς προσαγορεύεις πλανώμενος· εἷς γὰρ ἔστιν Θεὸς, ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς· καὶ εἰς Χρι στὸς Ἰησοῦς, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ μονογενὴς, οὗ τῆς βασιλείας ὀναίμην ! » Τραϊανὸς εἶπεν· « Τὸν σταυρωθέντα λέγεις ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου ; » Ἰγνάτιος εἶπεν· «Τὸν ἀνασταυρώσαντα τὴν ἐμὴν ἁμαρτίαν μετὰ τοῦ ταύτης εὑρετοῦ, καὶ πᾶσαν καταδικάσαντα δαιμονικὴν πλάνην καὶ κακίαν ὑπὸ τοὺς πόδας τῶν αὐτὸν ἐν καρδίᾳ φοροῦντων. » Τραϊανὸς εἶπεν· « Σὺ οὖν ἐν ἑαυτῷ φέρεις τὸν σταυρωθέντα; » Ιγνάτιος εἶπεν· C huc pium Christianorum corpus deesse ratus.persecutionemque, nisi dæmonum cultum cum omnibus gentibus amplecterentur, minatus, omnes religiose viventes aut sacrificare aut mori cogebat. Tum vero pro Antiochena Ecclesia pertimescens generosus Christi miles, sponte ductus est ad Trajanum, qui eo tempore Antiochiæ quidem morabatur, sed contra Armeniam et Parthos ire festinabat. Ut vero in conspectu Trajani imperatoris stetit: « Quis es, inquit, o cacodæmon, qui nostra mandata transgredi eniteris, simulque aliis suades, ut male pereant ? » Ignatius respondit : « Nemo Theophorum vocet cacodæmonem; abscesserunt enim dæmonia a servis Dei. Sin vero, quia iis infestus sum, me etiam malum in demonas vocas, assentior. Cum enim habeam Christum cœlestem regem, insidias illorum dissolvo. » At Trajanus : « Quis est,ait,Theophorus ? » Ignatius respondit : « Is,qui habet Christum in pectore. » Tum Trajanus : « Annon videmur tibi, inquit, et nos in animo gestare deos nostros, quibus adversus hostes adjutoribus utimur ? » Ignatius respondit: « Damonia gentium errans vocas deos; est enim unus Deus, qui cœlum et terram et mare.et omnia quæ sunt in iis, fecit ; et unus Christus Jesus, Filius Dei unigenitus, cujus regno utinam fruar ! » Trajanus dixit: «Illum dicis, qui sub Pontio Pilato crucifixus est? Ignatius respondit: « Eum, qui in crucem sustulit peccatum meum cum ejus inventore, et omnem errorem dæmoniacum omnemque malitiam damnans subjecit pedibus eorum, qui ipsum in corde gerunt. » At Trajanus : « Ergo, ait, geris in te crucifixum? » Ignatius respondit: « Imo ; scriptum enim est: Habitabo el ambulabo inter eos 31. » Trajanus senten tiam tulit: « Ignatium, qui in se ipso circumferre crucifixum contendit, jussimus in vincula a militibus conjectum abduci Romam magnam, ut sit pastus ferarum ad delectationem populi. » Sententiam hanc cum sanctus martyr audisset, præ gaudio exclamavit : « Gratias tibi ago, Domine, quia me perfecta erga te charitate honorare dignatus es, qui me cum apostolo tuo Paulo in ferrea vincula conjeceris.» Hæc cum dixisset, et hilari animo vincula suscepisset, cumque prius orasset pro Ecclesia, et eam cum lacrymis Domino commendasset, Ναί· γέγραπται γάρο Ενοικήσω ἐν αὐτοῖς, καὶ ἐμπεριπατήσω. Τραϊανὸς ἀπεφήνατο· « Ἰγνάτιον προσετάξαμεν, τὸν ἐν ἑαυτῷ λέγοντα περιφέρειν τὸν ἐσταυρωμένον, δέσμιον ὑπὸ στρατιωτῶν γενόμενον ἄγεσθαι παρὰ τὴν μεγάλην Ρώμην, βρῶμα γενησό μενον θηρίων εἰς τέρψιν τοῦ δήμου (97). » Ταύτης ὁ ἅγιος μάρτυς ἐπακούσας τῆς ἀποφάσεως, μετὰ χαρᾶς ἐβόησεν· « Εὐχαριστῶ σοι, Δέσποτα, ότι με τελεία τῇ πρὸς σὲ ἀγάπῃ τιμῆσαι κατηξίωσας, τῷ ἀποστόλῳ του Παύλῳ δεσμοῖς συνδήσας σιδηροῖς. » Ταῦτα εἰ πῶν, καὶ μετ ̓ εὐφροσύνης περιθέμενος τὰ δεσμὰ, D instar arietis insignis qui egregium gregem ducit, ἐπευξάμενος πρότερον τῇ ̓Εκκλησίᾳ, καὶ ταύτην παραθέμενος μετὰ δακρύων τῷ Κυρίῳ, ὥσπερ κριός ἐπίσημος, ἀγέλης καλῆς ἡγούμενος, ὑπὸ θηριώδους βόροις ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἀπαχθησόμενος πρὸς βοράν. 31 Levit. xxvi, 12; II Cor. vi, 16. « anno quarto. » Grabius corrigit δεκάτῳ ἐννάτῳ ἔτει, i. a. 116. (93) Ο φόβος ante πάντας in ms. male additum assumentum est, quod neuter vetus int. Latinus in codice suo legebat. Jac. (94) Ignatius sponte se contulit ad Trajanum, ut eum placaret expositione doctrinæ Chritianæ, aut, ferina et militari acerbitate correptus est, abducendus Romam ad pastum cruentarum ferarum. στρατιωτικῆς δεινότητος συνηρπάζετο, θηρίοις αίμο si minus eum placare posset, totam iram ejus ipse (95) Melius του. SMITH. III. S. Ignatius Smyrnam navigat. Cum multa ergo alacritate et lætitia, patiendi A cupiditate, Antiochia Scleuciam descendit, et illinc navi vectus est; cumque post multos labores ad Smyrnensium urbem appulisset, multa cum lætitia. e navi descendit, ac sanctum Polycarpum, Smyrnensium episcopum, quondam condiscipulum suum videre festinavit : fuerant enim olim sancti apostoli Joannis discipuli. Apud quem diversatus, cum eum spiritualium charismatum participem fecisset,suis etiam vinculis esset gloriatus, orabat eum, ut vellet propositum ipsius adjuvare; et maxime quidem hoc rogabat totam Ecclesiam (exceperant enim sanctum illum virum civitates atque Ecclesiæ Asiæ per episcopos et presbyteros et diaconos, cum omnes ad eum festinarent,si forte partem charismatis spiritualis ab eo acciperent 32) ; ac præ caeteris sanctum β Polycarpum, ut citius per feras, inconspicuus in mundo factus, coram Christo compareret. Μετὰ πολλῆς τοίνυν προθυμίας καὶ χαρᾶς, ἐπιθυ μίᾳ τοῦ πάθους, κατελθὼν ἀπὸ ̓Αντιοχείας εἰς τὴν Σελεύκειαν, ἐκεῖθεν εἴχετο τοῦ πλούς· καὶ προσχών μετὰ πολὺν κάματον τῆ Σμυρναίων πόλει (98), σὺν πολλῇ χαρᾷ καταβὰς τῆς νηὸς, ἔσπευδε τὸν ἅγιον Πολύκαρπον, τὸν Σμυρναίων ἐπίσκοπον, τὸν συνακροατὴν, θεάσασθαι· ἐγεγόνεισαν γὰρ πάλαι μαθηταὶ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἰωάννου. Παρ' ᾧ καταχθείς, καὶ πνευματικῶν αὐτῷ κοινωνήσας χαρισμάτων, καὶ τοῖς δεσμοῖς ἐγκαυχώμενος, παρεκάλει συναθλεῖν τῇ αὐτ τοῦ προθέσει (99), μάλιστα μεν κοινῇ πᾶσαν Εκκλησίαν (ἐδεξιοῦντο γὰρ τὸν ἅγιον διὰ τῶν ἐπισκόπων καὶ πρεσβυτέρων καὶ διακόνων αἱ τῆς ̓Ασίας πόλεις καὶ Ἐκκλησίαι, πάντων ἐπειγομένων πρὸς αὐτόν, εἴ πως μέρος χαρίσματος λάβωσι πνευματικοῦ) ἐξαι ρέτως δὲ τὸν ἅγιον Πολύκαρπον, ἵνα, διὰ τῶν θηρίων θᾶττον ἀφανὴς τῷ κόσμῳ γενόμενος, ἐμφανισθῇ τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ. IV. Ignatius scribit Ecclesiis, Atque hæc sic dicebat et sic contestabatur,usque adeo extendens amorem in Christum, ut per pulchram confessionem et studium eorum, qui pro ejus certamine simul Deum orabant, cœlum esset accepturus, utque Ecclesiis, quæ ipsi per rectores suos occurrerant, mercedem redderet, gratias agens litteris ad eas missis, e quibus gratia spiritualis cum votis et adhortationibus stillabat. Cum ergo omnes erga se benevole affectos cerneret, veritus est, ne fratrum charitas studium eundi ad Deum incideret, dum pulchra ipsi esset aperta martyrii janua. Quæ ad Ecclesiam Romanorum scripsit subjecta “ sunt. C præsertim Romana. Καὶ ταῦτα οὕτως ἔλεγεν, καὶ οὕτως διεμαρτύρατο, τοσοῦτον ἐπεκτείνων τὴν πρὸς Χριστὸν ἀγάπην, ὡς οὐρανοῦ μέλλων (1) ἐπιλαμβάνεσθαι διὰ τῆς καλῆς ὁμολογίας καὶ τῆς τῶν συνευχομένων ὑπὲρ τῆς ἀθλή σεως σπουδῆς, ἀποδοῦναι δὲ τὸν μισθον ταῖς Ἐκκλησίαις ταῖς ὑπαντησάσαις αὐτῷ διὰ τῶν ἡγουμένων, γραμμάτων εὐχαριστῶν (2) έκπεμφθέντων πρὸς αὐτ τὰς, πνευματικὴν μετ' εὐχῆς καὶ παραινέσεως ἀπο σταζόντων χάριν (3). Τοιγαροῦν τοὺς πάντας ὁρῶν εὐνοϊκῶς διακειμένους περὶ αὐτὸν, φοβηθείς, μή ποτε ἡ τῆς ἀδελφότητος στοργὴ τὴν πρὸς Κύριον αὐτοῦ σπουδὴν ἐκκόψῃ, καλῆς ἀνεῳχθείσης αὐτῷ θύρας τοῦ μαρτυρίου, οἷα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν ἐπιστέλλει Ρω μαίων, ὑποτέτακται. Legitur hic Epistola S. Ignatii ad Romanos. Vile supra col. 685. Postquam ergo, ut volebat, epistola sua repugnantes fratres Romanos composuisset, a Smyrna solvens (urgebatur enim a militibus Christophorus, ut ad publica spectacula magnæ Romæ properaret, quo præ oculis populi Romani feris bestiis traditus coronam certaminis consequeretur) appulit Troadem. Deinde illinc Neapolin ductus, per Philippos peragravit Macedoniam et ad eam Epiri partem, quæ ad Epidamnum sita est, in maritimis locis navi 39 Rom. 1, 11. (98) Cfr. Ign. ad Rom. c. 5. (99) I. e. precibus a Deo petere,ut Ignatium gloria martyrii donaret. eique constantiam præberet.CLER. (1) Ita Toupius et Jacobsonus. Μs. μέλλειν. (2) Lege εὐχαριστικών. GRAB., εὐχαρίτων. Τουρ. (3) Similem fere locutionem habes in Ep.ad Magn. c. 14, δροσισθῆναι. (4) I. e. componere animos aliter sentientium, eosque ad id probandum, quod ipse cupiebat, adducere. CLER. Καταρτίσας τοίνυν, ὡς ἠβούλετο, τοὺς ἐν Ῥώμη τῶν ἀδελφῶν ἄκοντας διὰ τῆς ἐπιστολῆς (4), οὕτως ἀναχθεὶς ἀπὸ τῆς (Σμύρνης κατεπίγετο γὰρ ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ὁ Χριστοφόρος (5) φθάσαι τὰς φιλοτι μίας (6) ἐν τῇ μεγάλη Ρώμη, ἵνα ἐπ ̓ ὄψεσι τοῦ δή μου Ῥωμαίων θηρσὶν ἀγρίοις παραδοθεὶς, τοῦ στεφάνου τῆς ἀθλήσεως ἐπιτύχῃ) προσέσχε τῇ Τρωάδι. Εἶτα ἐκεῖθεν καταχθεὶς ἐπὶ τὴν Νεάπολιν, διὰ Φιλίππων παρώδευεν Μακεδονίαν (τ), καὶ περὶ (8) τὴν (5) Cfr. Ign. ad Eph. c. 9. (6) I. e. ludi, magno sumptu a candidatis ma gistratuum exhiberi soliti. SMITH. (7) Adde πεζῇ, ut legebat vet. int. SMITH. Cfr. Act. xvi, 11, 12. Ignatius via Egnatia, Thessalonicam cum Dyrrachio (Epidamno) jungenti usus est. Cfr. Tafel, Epistola gratulatoria ad universitatem Gotting. 1837, pp. 3, 15, et Dissert. de via Egnatia. Tubing. 1841, p. 16 sqq. (8) Ms. περὶ καί. Ήπειρον τὴν πρὸς Ἐπίδαμνον, ἐν τοῖς παραθαλατ- Α inventa, per Adriaticum mare navigavit ; inde Tyr τίοις νηὸς ἐπιτυχών, ἔπλει τὸ Ἀδριατικόν πέλαγος, rhenum ingressut, insulas et civitates transiit, VI. Ignatius Romæ a bestiis devoratur. Ἐκεῖθεν οὖν ἐώσθησαν ἀπὸ τοῦ καλουμένου Πόρ του (6) διεπεφήμιστο γὰρ ἤδη τὰ κατὰ τὸν ἅγιον μάρτυρα)· συναντῶμεν (10) τοῖς ἀδελφοῖς φόβῳ καὶ χαρᾷ πεπληρωμένοις, χαίρουσιν μὲν ἐφ ̓ οἷς ἠξίωντο τῆς τοῦ Θεοφόρου συντυχίας, φοβουμένοις δὲ, διότι περ ἐπὶ θάνατον ὁ τοιοῦτος ἤγετο. Τισὶ δὲ καὶ παρήγγελλεν ἡσυχάζειν, ζέουσι καὶ λέγουσι καταπαύειν τὸν δῆμον πρὸς τὸ μὴ ἐπιζητεῖν ἀπολέσθαι τὸν δία καιον. Ὃς εὐθὺς γνοὺς τῷ πνεύματι, καὶ πάντας ἀσπασάμενος, αἰτήσας τε παρ' αὐτῶν τὴν ἀληθινὴν ἀγάπην, πλείονά τε τῶν ἐν τῇ ἐπιστολῇ διαλεχθείς (11) καὶ πείσας μὴ φθονῆσαι τῷ σπεύδοντι πρὸς τὸν Κύριον, οὕτω μετὰ γονυκλισίας πάντων τῶν ἀδελφῶν, παρακαλέσας τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ὑπὲρ τῆς τοῦ διωγμοῦ καταπαύσεως, ὑπὲρ τῆς τῶν ἀδελφῶν εἰς ἀλλήλους ἀγάπης, ἀπήχθη μετὰ σπουδῆς εἰς τὸ ἀμφιθέατρον. Εἶτα εὐθὺς ἐμβληθείς κατὰ τὸ πάλαι πρόσταγμα του Καίσαρος (12), μελλουσῶν καταπαύειν τῶν φιλοτιμιών (ἦν γὰρ ἐπιφα νὴς, ὡς ἐδόκουν, ἡ λεγομένη τῇ Ῥωμαϊκῇ φωνῇ τρισκαιδεκάτη (13), καθ ̓ ἣν σπουδαίως συνήεσαν), οὕτως θηρσὶν ὁμοῖς παρὰ τῷ ναῷ παρεβάλλετο (14), ὡς παρ' αὐτὰ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰγνατίου πληροῦ σθαι τὴν ἐπιθυμίαν (15), κατὰ τὸ γεγραμμένον· Ἐπι θυμία δικαίου δεκτή· ἵνα μηδενὶ τῶν ἀδελφῶν ἐπαχθῆς διὰ τῆς συλλογῆς τοῦ λειψένου γένηται, καθὼς φθασας ἐν τῇ ἐπιστολῇ τὴν ἰδίαν ἐπεθύμει γενέσθαι τελείωσιν. Μόνα γὰρ τὰ τραχύτερα τῶν ἁγίων αὐτοῦ λειψάνων περιελείφθη, άτινα εἰς τὴν ̓Αντιόχειαν 93 Act. xxvII, 13, 14. 34 Prov. x, 24. (9) Hodie Il Porto prope ostiam. (10) Ita monente Smithio restituit Jacobsonus e codice Pariensi pro vulgata lectione σὺν αὐτῷ μέν. (11) Sc in Epistola sua ad Romanos. (12) Sic loquitur Martyrii scriptor, quia ante aliquot menses sententiam pronuntiarat Trajanus CLER. (13) Sc. ante Kalendas Januarias, ut ex cap. 7 apparet : Εγένετὸ δὲ ταῦτα τῆ πρὸ δεκατριῶν Καλαν Illinc ergo abierunt ab eo, qui dicitur Portus (jam vero sparsa erat sancti martyris fama) ; obviamus fratribus metu et gaudio repletis, gaudentibus quidem,quod congressu Theophori Deus ipsos esset dignatus, timentibus autem, quod talis vir ad mortem duceretur. Quosdam etiam monuit, ut quiescerent, qui fervebant aiebantque, se populum esse sedaturos, ne virum justum ad necem quæreret. Qui cum confestim rem spiritu cognovisset et omnes salulasset, et ab iis verum amorem pluribus verbis, quam in epistola, petiisset, iisque persuasisset, ne sibi inviderent ad Dominum festinanti, nunc, postquam cuncti fratres genua flexissent, ipseque Filium Dei pro Ecclesiis et pro cessatione persecutionis et pro mutuo fratrum inter se amore precatus esset, abductus est confestim in amphitheatrum. Dein illico in id immissus ex mandato Cæsaris pridem dato, fine spectaculorum imminente (erat enim solemnis, ut putabant, dies, qui dicitur Romana lingua tertius decimus, quo studiose convenerant), sic crudelibus feris juxta templum est objectus, ut illico sancti martyris Ignatii impleretur desiderium, prout scriptum est: Desiderium justi est acceptum ; ut nempe nulli fratrum gravis fieret ob suarum reliquiarum collectionem, quemadmodum prius in epistola optaverat, suam consummationem fieri. Solæ enim duriores sancta 34 η rum ejus reliquiarum partes relicta, et Antiochiam ablatæ sunt,atque in linteo depositæ, ut thesaurus δῶν Ἰαννουαρίων. Die illo celebrabantur binis diebus Sigillaria, adjectA Saturnalibus. (44) Erat amphitheatrum aut Jovi Latiari, aut Stygio, et Dianæ sacrum ; quamobrem mirum non est, hic templi mentionem fieri. CLER. Vetus interpres non legii τῷ ναῷ, habet enim : ab impiis, fortasse legens : παπὰ τῶν ἀνοσίων sive ἀνομων. SMITH. (15) Vide Ign. ad. Rom. inæstimabilis, ob martyris gratiam sancta Eccle- A ἀπεκομίσθη, καὶ ἐν λίνῳ κατετέθη, θησαυρὸς ἀτί. siæ relicta. VII. Ignatius mortuus Contigerunt vero hæc a, d. x Kalendas Januarias, hoc est, Decembris vigesima, consulibus apud Romanos ite um Sura et Senecione. Horum nos ipsi spectatores facti, cum in lacrymis totam noctem exegissemus, et genibus flexis multaque oratione Dominum ut nos infirmos de iis, quæ facta fuerant, certos faceret, essemus precati, ac paululum obdormissemus; alii statim astantem eum nosque complectentem vidimus, alii rursus pro nobis orantem beatum Ignatium conspeximus, alii vero sudore stillantem, tanquam a multo labore advenientem, atque astantem Domino. Cum ergo Β multo cum gaudio ista vidissemus, et somniorum visa contulissemus, Deum datorem bonorum laudavimus, sanctum virum beatum prædicavimus, vobis et diem et tempus significavimus, ut tempore martyrii ejus convenientes communionem nostram testificemur cum athleta et generoso martyre Christi, qui conculcavit diabolum, et desiderii sui, ex amore Christi profecti, cursum explevit, in Christo Jesu, Domino nostro, per quem et cum quo Patri sit gloria et potentia cum Spiritu sancto in sæcula. Amen. μητος, ὑπὸ τῆς ἐν τῷ μάρτυρι χάριτος τῇ ἁγίᾳ Εκε κλησίᾳ καταλειφθέντα (16). apparet dormientibus. Εγένετο δὲ ταῦτα τῇ πρὸ δεκατριῶν Καλανδῶν Ιαννουαρίων, τουτέστιν Δεκεμβρίῳ εἰκάδι, ὑπατευόντων παρὰ Ρωμαίοις Σύρα και Σενεκίου τὸ δεύτε ρου (17). Τούτων αὐτόπται γενόμενοι, μετά δακρύων κατ' οἰκύν τε παννυχίσαντες, καὶ πολλὰ μετὰ γενι κλισίας καὶ δεήσεως παρακαλέσαντες τὸν Κύριον πληροφορῆσαι τοὺς ἀσθενεῖς, ἡμᾶς ἐπὶ τοῖς προγε γονόσιν (18), μικρὸν ἀφυπνώσαντες, οἱ μὲν ἐξαίφνης ἐπιστάντα καὶ περιπτυσσόμενον ἡμᾶς ἐβλέπομεν, οι δὲ πάλιν ἐπευχόμενον ἡμῖν ἐωρῶμεν τὸν μακάριον Ἰγνάτιον, ἄλλοι δὲ σταζόμενον ὑφ ̓ ἱδρῶτος ὡς ἐκ και μάτου πολλού παραγενόμενον, καὶ παρεστῶτα τῷ Κυρίῳ. Μετά πολλῆς τοίνυν χαρᾶς ταῦτα ἰδόντες, καὶ συμβάλοντες τὰς ὄψεις τῶν ὀνειράτων, ὑμνήσαντες τὸν Θεὸν, τὸν δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν, καὶ μακαρί σαντες τὸν ἅγιον, ἐφανερώσομεν ὑμῖν καὶ τὴν ἡμέραν καὶ τον χρόνον, ἵνα κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ μαρτυρίου συναγόμενοι (19), κοινωνῶμεν τῷ ἀθλητῇ καὶ γεν ναίῳ μάρτυρι Χριστοῦ, καταπατήσαντι τὸν διάβολον, καὶ τὸν τῆς φιλοχρίστου αὐτοῦ ἐπιθυμίας τελειώ σαντι δρόμον, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, δι' οὗ καὶ μεθ ̓ οὐ τῷ Πατρὶ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος συν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς αἰῶνας. Αμήν. MARTYRIUM SANCHI IGNATI EPISCOPI ANTIOCHIE SYRIÆ Ex vetere Interpretatione, in membranis Cottonianis reperta, atque a Jacobo Usserio primum edita. CAPUT II. Postea vero cum nono anno regni sui Trajanus remeasset de victoria Scytharum et Dacum et diversarum gentium; et putaret quod posset suum imperium amittere, nisi Christianorum piissimum cultum ad idololatriam inclinaret; omnes Dei cultores aut sacrificare, aut certe mari compellebat. Tunc timens pro Ecclesia Antiochenorum fortissimus Christi miles Ignatius, ultro perrexit ad Trajanum, transeuntem illo tempore per Antiochiam, et festinantem ad Armeniam et Parthos. Cumque in faciem regis Trajani astitisset, Trajanus dixit. « Quis es tu, cacodæmon, qui nostra præcepta festinas transgredi, et aliis persuades ut male pereant? » Ignatius dixit : « Nemo Theophorum cacodæmonem vocat ; longe enim a servis Dei recedunt dæmones. Scio quidem quia molestus eis sum; propterea me male cacodæmenem vocasti. Confiteor enim me Christum regem habere: et dissolvo illorum consilia. >> Trajanus dixit: « Et quis est Theophorus?» Ignatius dixit: Qui Christum habet in pectore. » Trajanus dixit: » Et nos non tibi videmur habere deos in pectore, quos habemus auxiliatores contra hostes ? » Ignatius dixit: « Et dæmonia gentium deos existimans,erras. Unus est enim Deus, qui fecit culum et terram, mare et omnia quæ in eis sunt: et unus unigenitus Jesus Christus Filius ejus, cujus amicitiam acquisivi. » Trajanus dixit: «< Crucifixum dicis a Pontio Pilato?» Ignatius dixit : « Illum qui crucifixit peccatum, et inventorem ejus; et qui non justificat idolorum servitorem, sed qui in corde suo hoc sapit.» Trajanus dixit: « Tu ergo in teipso Christum gestas?» Ignatius dixit: « Utique. Scriptum est enim Habitabo in eis, et inambulabo. Trajanus dixit: « Ignatium censui, dicentem in seipso continere crucifixum, vinctum a militibus perduci ad magnam urbem Romam, escam bestiis pro avo catione populi. » Hanc sententiam audiens sanctus martyr Ignatius, cum gaudio exsultavit, dicens: « Gratias tibi ago, Domine, quoniam me perfecte honorasti in tua dilectione, et dignum me fecisti (20) Integrum caput 4, cum parte proxime sequentis, abest a ms. Cottoniano; quæ quidem e tertio Ignatianarum epistolarum collectore Usserius supplevit. (21) Leg. « Tyrrhenicum. » (22) Alter vetus interpres : « Ostensis sancto Pociolis,» ubi legendum « Puteolis. » Hic autem Cottonianus interpres. « Pontiolum episcopum » fabricavit, quem et sancto Ignatio obviam exisse finxit, Græcorum quæ vertebat Actorum minus recte percepta sententia. USSER. (23) Exactior quidem alius vetus interpres. (24) Reliqua horum Actorum similiter præstitissem, nisi interpretis obstitisset axpiola, qui in A cum apostolo tuo Paulo ferreis vinculis alligari. » Hoc dicens, et cum lætitia suscipiens vincula, et orans primo pro Ecclesia, et eam cum lacrymis commendans Domino; sicut aries magnus boni gregis dux, a ferocissimis militibus ducebatur,crudelissimis manibus, Romam bestiis ad comestionem. CAPUT III. Tollentes igitur beatum Ignatium, pervenit ad Seleuciam; unde et navigare habuerunt. Et respiciens sanctus Ignatius post multum laborem ad Smyrnæorum civitatem, cum multo gaudio descendens de navi, festinabat sanctum Polycarpum episcopum Smyrnæorum coadjutorem suum videre. Fuerunt autem ambo discipuli Joannis apostoli. Quem sibi adductum beatus Polycarpus videns, et B spiritualiter ei communicans, et vinculis ejus coexsultans, rogat eum ire ad propositum suum. Magis autem communiter omnis Ecclesia rogat cum per sanctum episcopum Polycarpum, et per sanctos presbyteros et diaconos. Sed et omnes Ecclesiæ Asia festinabant ad eum, ut participarentur de spirituali ejus benedictione. Maxime autem et sanctum Polycarpum hortabantur, ut cum animaret, quo consummatus a bestiis, invisibilis mundo effectus, præsentaretur obtutibus Christi. (20). E CAPITE V. Et exinde proficiscens, Troja appropinquavit. Adductus autem Neapolim,per Philippe. C sios transiit Macedoniam pedibus, et Epirum quæ est juxta Epidamnium secus mare; atque exinde navim conscendens, navigavit per Adriaticum pela. gus. Et cum inde ascenderet ad Tyranicum (21), ostensum est sancto Pontiolo (22) episcopo, quod ipse transiturus esset. Et obviam ei exiens, festinabat sequi ejus vestigia tanquam apostoli Pauli. Et non potuit sequi, spiritu navis proræ incumbente. Et Ignatius, beatificans in eo loco fratrem suum in dilectione (23), ita navigavit. Denique una die et ea nocte prosperis ventis usi, pervenerunt ad urbem Romam (24). |
