Alexandrino fuisse ignotum et nos meliori jure A Boloariis aut Ionensibus, quorum ignoratio etiam ei notum fuisse contendimus. Nullo enim modo verisimile est eum quem Origenes discipulus etiam juvenis tam bene novit (ut ostendimus) Clementem magistrum ignorasse. Hæc cum e Clemente adduxisset, tandem argumentum a testimonio negativum,a silentio, scilicet scriptorum ante Eusebii tempora ductum, varium quidem illud, et miscellaneum, et prolixum concludit; quo Ignatianas epistolas omnibus ante Eusebium ignotas se probasse putat, ideoque nullas fuisse. Id autem eum de nemine probasse ostendit; non de Irenæo, non de Alexandrinis, aut Æthiopibus, non de Tertulliano, aut Caio, aut Clemente Alexandrino: multo minus de Origene, Julio Afri probata si esset, nullam neganti argumento vim adderet. Quare nos multo meliori jure sic disputamus.Cum Polycarpus Ignatii discipulus, cum Philo et Agathopus ejusdem comites, cum Irenæus Polycarpi discipulus, eum Theophilus Ignatii in sede Antiochena aliquando successor, aut ejusdem ævi aliquis,cum denique Origenes, discipulus Clementis, Ignatii epistolarum diserte meminerit, aut ad eas aperte respexerint; cum ii omnes, qui ignorasse perhibetur, nullam nobis eam ipsis ignorantiam tribuendi satis justam causam præbuerint; argumentum a silentio negative ductum nihil omnino valere pronuntiamus, et ab iis qui noverunt, reliquos non ignorasse, aut si aliqui ex iis forte igno cano, Dionysio Alexandrino, aut Lactantio, pro B raverint, argumentum inde fieri non posse concluquorum ignorantia nihil ex nostris epistolis addu xit; non de Epiphanio aut Hieronymo, non de dimus. PARS SECUNDA. Qua argumenta pro Ignatii epistolis ex ipsis educta afferuntur, et Dallæi objectiones refelluntur. CAPUT PRIMUM. Argumenta pro Ignatianis ex ipsis epistolis ducta afferuntur. S. Ignatius circa a D. 107 scripsit. Illi ætati materia epistolarum in genere spectata C apprime convenit. Impostorum, scripta solent sui sæculi mores redolere. Nihil in his epistolis posteriora spectat tempora. Episcopos in Asia fuisse certum est, cum S. Ignatius ad martyrium duceretur. Epistolarum auctor ita episcopos et presbyteros describit, ut quæ de iis dicit, illi ætati, non autem posteriori conveniat. Duæ hæreses Ignatii tempore maxime valebant, una quæ Christum putatire hominem, alia quæ nudum hominem asserebat. Has duas et solas perstringit Ignatius, et Christum simpliciter Oɛodoyɛt. Apostolicæ doctrinæ traditio in epistolis, traditiones non scriptæ, posterioribus sæculis memoratæ minime continentur. Multa præterea in iisdem traduntur quæ non aliam quam Ignatii etatem sapiunt. Nihil certius scriptum aliquod suppositionis convincit, quam violatio temporum. Varia hujus rei exempla. Ficta plerumque opera ex temporum ratione se atque textura, auctoritati testium pari suffragio conjuncta,plenissimam fidem extorquet, et omnem dubitandi ansam præcidat. Ubi enim non tantum testes omni exceptione majores, quos nec fallere voluisse, nec facile falli potuisse putandum est, adhibentur; sed et res ipsa, cui testimonium perhibent,talis esse apparet, ut eos falsos fuisse nihil suadeat ; ne cum prudentia quisquam dubitare, nec sine pervicacia refragari potest. Ut autem opus epistolicum apostolico viro recte competere ostendatur, supponendum in primis Ignatium quemdam, ab apostolis ordinatum Antiochensis Ecclesiæ episcopum, per triginta minimum annos eam sedem tenuisse, ut Georgius Syncellus, et Chronographia Nicephoro attributa in veteribus mss. quibus consonus est Anastasius, testantur ; tandem ab imperatore Trajano, in expeditione Parthica, ad bestias condematum, et ab Antiochia prodere. Epistola Socraticorum ab Allatio edito D Romam tractum, si quid scripserit in itinere satis inde falsitatis convincuntur. Dallæi confusa rerum tractatio reprehenditur. Quoniam argumenta nostra pro scriptis vere Ignatianis in externa et interna divisimus; externa autem a testimoniis petita priori dissertatione late prosecuti sumus, ab objectionibus vindicavimus, testesque in contrarium allatos plane expunximus; interna nunc proponimus, ex epistolis ipsis ducta, quæ easdem clare ostendant auctori suo a SS. Patribus constanter assignato apprime congruere, præscripti temporis antiquitatem optime ferre, tanti viri,et apostolici, et episcopi,et martyris tum pietati, tum zelo,tum prudentiæ, tum itineri, tum vinculis, tum concussionibus, tum refrigerationibus plene respondere; adeo ut ipsarum epistolarum materia molesto partim Smyrnæ,partim Troade,et quidem decimo imperii Trajani, vulgaris æræ Christianæ septimo post centesimum anno, anno Christi vero, ut ego quidem existimo, 113 epistolas scripsisse. Dicimus itaque has epistolas, quas habuit Eusebius, et nos nunc habemus, si penitissime inspiciantur, si acumine vel maxime critico discutiantur, si materia et modus scriptionis exactissime trutinentur, et auctori, et tempori, et occasioni optime respondere; nec homini veritatis studioso vel minimam de fictore aliquo cogitandi ansam præbere, et Dallæano impostori post ducentos annos in scenam producto prorsus repugnare. Joannes Launoyus Parisiensis theologus, veterum produceret, quo refelleret et refutaret, quo aperti mendacii et falsi testimonii reos teneret ? Verum si hoc non fecisset, suam ipse traditionem ad harum normam correxissst. Ante dixerat opportunum hunc locum esse Ignatiana nostra commemorandi, nunc, si commemorasset, sententiam suam correxisset; at eam aliter corrigere non potuit,nisi totam oblitterasset atque expunxisset. Hoccine autem huic loco opportunum esse potuit,quod totum everteret et expungeret? Hæc omnia meræ sunt conjecturæ, et quidem infelicissimæ, nec Ignatii epistolis, nec proposito Clementis ullo modo convenientes. Clemens non omnes hæreses respexit, sed aliquas tantum,sua ætate maxime conspicuas et scriptis etiam ubique tunc temporis celebres, quibus maxime ca in eo opere laudatur ? cur non et Hermam, qui A adhuc frequentius adducitur ?Quicunque Clementis Stromateas probe novit, nunquam mirabitur ab eo Ignatium esse præteritum, tres reliquos toties citatos. Instituit illic gnosticum suum, non vulgaribus theologiæ principiis imbutum, sed ultra alio. rum Christianorum sortem elevatum,et ut magister Origenis mystica quæque et anagogica ubique sectatur ; qualia in Barnabæ epistola, et Hermæ Pastore plurima occurrunt, in simplicissimis et monitorum tantummodo salubrium plenis Ignatii epistolis non reperiuntur. Sed dices, etiam Clementis epistola simplicitatem apostolicam spirat: ex illa vero tria quatuorve loco affert. Ita sane. Sed Clemens Alexandrinus etiam in illa aliquid non simplex et vulgare animadvertit, sed yvov TeλetoTepav præ R tholici vexabantur, cum antiquiores aliæ jam pene γνῶσιν τελειοτέραν Β se ferens, quod ex illa non semel excerpit. Observat Clementem Romanum differentias eorum qui sunt probati in Ecclesia, describere, et inter eos τὸν δυνατὸν γνῶσιν ἐξειπεῖν, eum igitur loponere cum bis citat, tum in primo libro, tum in sexto. Observat eum τύπον τινὰ τοῦ Γνωστικοῦ ὑπογρά getv, formam quamdam Gnostici describere,ad quam omnes pene epistolæ partes miro modo refert libro quarto. Notat et mundos ejus post oceanum, quos cum Platonicis confert. Talia apud Ignatium nostrum invenire non erat. Silentium igitur Alexandrini non indicat Ignatiana non fuisse, sed ad informandum Gnosticum, ad [mysticam, et anagogicam, tropologicamque doctrinam illustrandam, aut philosophiam excolendam minime idonea. Sed certum et definitum nobis locum indicat Stromateon opere l. vii, p. 764, quo sine dubio Ignatii nomen posuisset Clemens,si epistolas ejus unquam vidisset. Mira quidem hæc perpicacia, et scribendi moris apud veteres accurata observatio, quæ quo quisque loco quemlibet se antiquiorem nominare debuerit, indicare potuit. Ubi tradit hæreticorum sectas Adriani demum Augusti temporibus coalescere cœpisse, opportunus erat locus Ignatiana nostra commemorandi.Quid vero,an aliquid in suam sententiam ex Ignatianis trahere potuit? An Ignatius illi idoneus testis fuit, ex quo probaret hæreticos non nisi sub Adriani imperio cœpisse, cum ipse ante Adrianum sub medio Trajani imperio passus sit? Non hoc vult vir doctissimus; ad sententiam suam confirmandam non potuit Clemens Ignatium nominare, debuit ad refellendam. Duram profecto legem scriptoribus antiquis figit, qui necessitatem iis imponit citandi clarissimos Ecclesiæ antistites contra suam sententiam.Neque hoc vult vir doctissimis; quid igitur? Ignatianas epistolas traditioni suæ apertissime repugnantes si scivisset, aliquid certe fecisset, quod non fecit; quid autem hoc est ? vel eas refutasset; imo vero hoc nunquam fecisset. Quisquamne veterum Christianorum eam de antiquioribus Patribus et episcopis de apostolorum discipulis et martyribus opinionem, de seipso eam præsumptionem habuit, ut eos ideo C D evanuissent. Harum initia aliquo modo indicat, Ecclesia posteriores ostendit,nec tam quidem antiquas quam ipsi jactitabant. Quod enim Basilides Glauciam magistrum suum assereret, quem discipuli ejus Petri interpretem fuisse affirmabant;quod Valentiniani ad Theodadi, tanquam S. Pauli discipulum hæreseos suæ originem referrent; hæc omnia quasi non satis certa rejecit, et quæ harum hæreseon antiquitatem minime probarent. Aliter satis novit omnium eruditissimus Clemens,non tantum sub Trajano ante Adrianum,non tantum sub tempore martyrii Ignatiani,ut ipse Ignatius indicat sed etiam ævo apostolorum hæreticos aliquos exstitisse, ut et historia ecclesiastica, et ipsæ etiam S. Scripturæ testantur. Iniquissimum igitur est hoc loco postulare, ut Clemens Ignatium nostrum, si scivisset, citaret; ab omni ratione alienissimum, ignoravisse eum, quod non citaverit, concludere. Verumenimvero eadem est, inquit, et alterius cujusdam Clementis sententiæ ratio. Ille enim statuit Christum unum tantum annum in terris prædicasse ; at Ignatius noster diserte scribit Dominum tribus post baptismum annis prædicavisse evangelium. Imo vero noster Ignatius hæc nunquam scripsit. Quæ enim recitat Dallæus ex epistola ad Trallianos pagina 76, eodem quidem loco apud Usserium inveniuntur; sed tota pagina miniata est, et ea verba non ad auctorem, sed interpolatorem epistolæ referenda sunt, et ad nos non spectant, qui epistolam ad Trallianos quidem, sed ab omnibus assumentis liberam, defendimus. Et tamen hoc unicum argumentum affert, quo probet Ignatium et Origeni, et Julio Africano, et Lactantio ignotum fuisse. Ejusdem farinæ sunt quæ de Paulo conjugato, et de resurrectione Christi habet : quæ ad adversus Ignatium Baronii,non autem nostrum sunt allata. Nihil tamen aliud affert,ut probet Ignatium etiam Dionysio Alexandrino fuisse ignotum. Quod ad eos igitur spectat,expungenda plane ex titulo capitis magna illa nomina Origenis, Julii Africani, Lactantii, Dionysii Alexandrini, et ipsius etiam Hieronymi. Nihil certe hactenus adductum est,quo probetur aut verisimile reddatur, Ignatium nostrum Clementi Alexandrino fuisse ignotum : et nos meliori jure A Boloariis aut Ionensibus, quorum ignoratio etiam ei notum fuisse contendimus. Nullo enim modo verisimile est eum quem Origenes discipulus etiam juvenis tam bene novit (ut ostendimus) Clementem magistrum ignorasse. probata si esset, nullam neganti argumento vim adderet. Quare nos multo meliori jure sic disputamus.Cum Polycarpus Ignatii discipulus, cum Philo et Agathopus ejusdem comites, cum Irenæus Polycarpi discipulus, eum Theophilus Ignatii in sede Antiochena aliquando successor, aut ejusdem ævi aliquis,cum denique Origenes, discipulus Clementis, Ignatii epistolarum diserte meminerit, aut ad eas aperte respexerint; cum ii omnes, qui ignorasse perhibetur, nullam nobis eam ipsis ignorantiam tribuendi satis justam causam præbuerint; argumentum a silentio negative ductum nihil omnino valere pronuntiamus, et ab iis qui noverunt, reliquos non ignorasse, aut si aliqui ex iis forte igno Hæc cum e Clemente adduxisset, tandem argumentum a testimonio negativum,a silentio, scilicet scriptorum ante Eusebii tempora ductum, varium quidem illud, et miscellaneum, et prolixum concludit; quo Ignatianas epistolas omnibus ante Eusebium ignotas se probasse putat, ideoque nullas fuisse. Id autem eum de nemine probasse ostendit; non de Irenæo, non de Alexandrinis, aut Æthiopibus, non de Tertulliano, aut Caio, aut Clemente Alexandrino multo minus de Origene, Julio Africano, Dionysio Alexandrino, aut Lactantio, pro B raverint, argumentum inde fieri non posse concluquorum ignorantia nihil ex nostris epistolis addu xit; non de Epiphanio aut Hieronymo, non de dimus. PARS SECUNDA. Qua argumenta pro Ignatii epistolis ex ipsis educta afferuntur, et Dallæi objectiones CAPUT PRIMUM. refelluntur. Argumenta pro Ignatianis ex ipsis epistolis ducta afferuntur. S. Ignatius circa a D. 107 scripsit. Illi ætati materia epistolarum in genere spectata C apprime convenit. Impostorum, scripta solent sui sæculi mores redolere. Nihil in his epistolis posteriora spectat tempora. Episcopos in Asia fuisse certum est, cum S. Ignatius ad martyrium duceretur. Epistolarum auctor ita episcopos et presbyteros describit, ut quæ de iis dicit, illi ætati, non autem posteriori conveniat. Duæ hæreses Ignatii tempore maxime valebant, una quæ Christum putative hominem, alia quæ nudum hominem asserebat. Has duas et solas perstringit Ignatius, et Christum simpliciter Oɛoλoyet. Apostolicæ doctrinæ traditio in epistolis, traditiones non scriptæ, posterioribus sæculis memoratæ minime continentur. Multa præterea in iisdem traduntur quæ non aliam quam Ignatii vetatem sapiunt. Nihil certius scriptum aliquod suppositionis convincit, quam violatio temporum. Varia hujus rei exempla. Ficta plerumque opera ex temporum ratione se atque textura, auctoritati testium pari suffragio conjuncta,plenissimam fidem extorquet, et omnem dubitandi ansam præcidat. Ubi enim non tantum testes omni exceptione majores, quos nec fallere voluisse, nec facile falli potuisse putandum est, adhibentur ; sed et res ipsa, cui testimonium perhibent, talis esse apparet, ut eos falsos fuisse nihil suadeat; ne cum prudentia quisquam dubitare, nec sine pervicacia refragari potest. Ut autem opus epistolicum apostolico viro recte competere ostendatur, supponendum in primis Ignatium quemdam, ab apostolis ordinatum Antiochensis Ecclesiæ episcopum,per triginta minimum annos eam sedem tenuisse, ut Georgius Syncellus, et Chronographia Nicephoro attributa in veteribus mss. quibus consonus est Anastasius, testantur ; tandem ab imperatore Trajano, in expeditione Parthica, ad bestias condematum, et ab Antiochia prodere. Epistolæ Socraticorum ab Allatio edito D Romam tractum, si quid scripserit in itinere satis inde falsitatis convincuntur. Dallæi confusa rerum tractatio reprehenditur. Quoniam argumenta nostra pro scriptis vere Ignatianis in externa et interna divisimus ; externa autem a testimoniis petita priori dissertatione late prosecuti sumus, ab objectionibus vindicavimus, testesque in contrarium allatos plane expunximus; interna nunc proponimus, ex epistolis ipsis ducta, quæ easdem clare ostendant auctori suo a SS. Patribus constanter assignato apprime congruere, præscripti temporis antiquitatem optime ferre,tanti viri,et apostolici, et episcopi,et martyris tum pietati,tum zelo,tum prudentiæ, tum itineri,tum vinculis, tum concussionibus, tum refrigerationibus plene respondere; adeo ut ipsarum epistolarum materia molesto partim Smyrnæ,partim Troade, et quidem decimo imperii Trajani, vulgaris æræ Christianæ septimo post centesimum anno, anno Christi vero, ut ego quidem existimo, 113 epistolas scripsisse. Dicimus itaque has epistolas, quas habuit Eusebius, et nos nunc habemus, si penitissime inspiciantur, si acumine vel maxime critico discutiantur, si materia et modus scriptionis exactissime trutinentur, et auctori, et tempori, et occasioni optime respondere; nec homini veritatis studioso vel minimam de fictore aliquo cogitandi ansam præbere, et Dallæano impostori post ducentos annos in scenam producto prorsus repugnare. Joannes Launoyus Parisiensis theologus, veterum scriptorum censor acerrimus, in judicio de libris A C Ut autem ad magis particularia descendam, et ostendam ea quæ in his epistolis continentur, talia esse, qualia ab impostore,præsertim Dallæano,minime conficta esse appareat: non alio utar disputationis fundamento, quam quo non semel utitur Dallæus. Hujus,inquit, impostoris in his adornandis Ignatioque subdendis epistolis consilium idem, quod aliorum plerorumque ejusdem farinæ artificum fuisse videtur. » Ita ille de suo cap. 38; de aliis cap. 4: « Plerique eo potissimum consilio sua D figmenta sub aliorum nomine edunt, ut res sui sæculi novas falso antiquitatis nomine constituant ac confirment. » Imo hoc toti horum homuncionum generi adeo competere arbitratus est, ut non veritus sit dicere : « Miros nobis narras impostores, qui imposturam quidem faciunt,cæterum ob quem eam faciunt, fructum nullum ex ea percipere satagunt. » (De pseudo-apostolicis 1. 1, c. 15.) Et revera incredibile plane est,ut impostor, qui sub finem tertii aut initium quarti sæculi vixerit, epistolas scriberet, et S. Ignatio subderet, quæ ævum illud impostoris nullo modo redolerent, quæ imposturam nullis in diciis proderent, quæ ritum nullum Ecclesiæ post martyris mortem exortum respicerent, quæ hæresim nullam earum quæ postea pullularunt perstringerent,quæ doctrinam nullam a mente apostolicorum virorum alienam docerent, quæ nihil ex Platonica schola, quam alii statim amplexi sunt adducerent, quæ simplicitatem primitivam in rebus omnibus conservarent, quæ tanto viro et martyri ubique responderent, tantorumque S. Spiritus donorum specimina vivis coloribus depingerent. Recte Dallæus cap. 10: « Difficile est etiam peritissimum ac callidissimum impostorem ita sibi undequaque cavere,ut non ei aliquid imprudenti excidat, quod dolum prodat » Jam vero clare et aperte assero, nihil in his epistolis Eusebio cognitis apparere, quod eam ætatem quam Dallæus innuit, vel eam etiam quam Blondellus, aut quam Salmasius indicat, sapiat, aut quoquo modo redoleat. Nihil hic de hæresibus tunc temporis subortis, nihil de moribus aut institutis Christianorum tum valde mutatis, nihil de novis ritibus post Ignatii mortem primum usurpatis, nihil de usu Ecclesiæ qui post Ignatii mortem primulum obtinebat, quibus se prodidit fictus Dionysius: omnia potius ab his plane diversa, proximis ætati apostolicæ temporibus maxime conformia, et ab impostoris sæculo haud parum abhorrentia repræsentantur. De episcopis quidem Asiæ multa loquitur Ignatius,quos ibi tunc fuisse constat : nam S. Joannes, <«< novissimus omnium scripsit Evangelium, rogatus ab Asiæ episcopis, » ut ex veteri traditione loquitur Hieronymus. De eorum uno idem in Catalogo : « Polycarpus Joannis apostoli discipulus, et ab eo Smyrnæ episcopus ordinatus, totius Asiæ princeps fuit, » quod diu ante eum testati sunt secundi sæculi scriptores duo præclarissimi, Irenæus et Polycrates. De alio legimus in Chalcedonensis synodi actione undecima: ̓Απὸ τοῦ ἁγίου Τιμοθέου μέχρι νῦν εἰκοσιεπτὰ ἐπίσκοποι ἐγένοντο· πάντες ἐν Ἐφέσῳ ἐχειροτονήθησαν. << A sancto Timotheo usque nunc viginti septem episcopi facti; omnes in Epheso sunt ordinati. » In quo numero fuisse Onesimum, cujus meminit Ignatius, non est cur dubitetur. Ignatius ipse se episcopum Syriæ appellat; sed et ab Hieronymo « Antiochenæ Ecclesiæ tertius post Petrum apostolum episcopus »aguoscitur,ut et ab aliis. De episcopis diu ante Ignatii martyrium a S. Joanne institutis ex veteri traditione loquitur Clemens Alexandrinus apud Eusebium 1. 1, c. 23: Ἐπειδὴ γὰρ τοῦ τυράννου τελευτήσαντος ἀπὸ τῆς Πάτμου τῆς νήσου μετῆλθεν ἐπὶ τὴν Ἔφεσον, ἀπῄει παρακαλούμενος καὶ ἐπὶ τὰ κλησιόχωρα τῶν ἐθνῶν, ὅπου μὲν ἐπισκόπους καταστήσων, ὅπου δὲ ὅλας Εκκλησίας ἁρμόσων, ὅπου δὲ κλήρῳ ἕνα γέ τινα κληρώσων τῶν ὑπὸ τοῦ Πνεύματος σημαινομένων. Ita recte hunc locum ex tribus mss. codicibus restituit doctissimus Valesius : « Cum enim ex insula Pathmo Ephesum rediisset, Joannem, ad finitimas quoque provincias rogatus se contulit, partim ut episcopos B omnia illius ætatis scripta percurramus, nihil tam honorifice de eo ordine dictum reperiemus. Non igitur eam ætatem hæc sapiunt ; et deliraret plane, imo insaniret impostor, qui ad tyrannidem episcoporum confirmandam (ut voluit post Socinum Dallæus), hæc excogitaret, et simul presbyterorum auctoritatem, jam diu diminutam atque collapsam, restituere et redintegrare conaretur, Ignatius officia ecclesiastica unde et simpliciter suis fonctionibus et nominibus distinguit, tres tantum sacros ordines agnoscit, unicuique suum honorem atque dignitatem tribuit, nulli derogat et alteri inserviat,omnibus obedientiam præstandam esse a populo monet, idque in eum tantum finem, ut schisma evitetur et unitas conservetur. constitueret, partim ut Ecclesias integras forma- A sus,cui hæc elegia a quopiam tribuebantur. Si ret, partim ut homines sibi a Spiritu indicatos in clerum seponeret. » Unde coacta illa Walonis Messalini interpretatio concidit, qui episcopis hic plures, presbyteros in urbe, xλpov Eva, unum presbyterum, sive chorepiscopum in pago, mire interpretatur. Ex horum episcoporum successione disputat adversus hæreticos Tertullianus, contra Marcionem 1. iv, c. 5: « Habemus et Joannis alumnas Ecclesias. Nam etsi Apocalypsin ejus Marcion respuit,ordo tamen episcoporum ad originem recensus in Joannem stabit auctorem. » Ut reliqua omittam, nullus unquam scriptor Christianus et catholicus dixit pauciores ordines sive gradus, quam tres in Ecclesia fuisse secundo sæculo, aut ulla ejus parte; quo quidem sæculo Ignatius scripsit. Nullo modo igitur verisimile est pauciores tunc exstitisse. Si quisquam id dixisse putandus esset, inter illos certe reperiretur, qui episcopi et presbyteri nomina in apostolorum scriptis confusa esse existimabant. At hi ipsi omnes tunc cum nomina confusa esse crediderunt, aut saltem ante secundum sæculum, dixerunt ordines sive gradus fuisse distinctos, ut suo loco demonstrabo. Sine controversia igitur pono episcopos in Asia tunc fuisse, cum Ignatius ad martyrium festinaret. Jam vero ita episcopos sui temporis describit epistolarum auctor ita semper de iis loquitur, ut dubitari non possit, quin omnia ab eo dicta illa ipsa tempora respiciant. Nam nudum nomen officii seu ordinis ponit, nullum illis insolentiorem titulum attribuit; non ἀρχιερέας, aut ἱερέας, non άρχοντας, ut posteri solebant, appellat. Nulla apud eum de cathedris mentio, nulla de ordinatione, aut electione, aut successione. Nulla hic episcopalis alicujus sedis prærogativa depingitur; nulla ad ecclesiam aliquam præ aliis appellatio memoratur; nulla obedientia, nisi ea quæ necessaria est ad vitanda schismata et Ecclesiæ unitatem conservandam,præ cipitur. Presbyteros interim non deprimit, quos semper episcopis adjungit; eorum dignitatem et auctoritatem prædicat, ac studiosissime tuetur: Θεοπρεπέστατον et ἀξιονόμαστον, et τοῦ Θεοῦ ἄξιον πρεσβυτέριον vocat, εἰς τόπον συνεδρίου τῶν ἀποστό λων collocat, νόμον Ἰησοῦ Χριστοῦ indigitat, ἀξιό πλοκον πνευματικὸν στέφανον πρεσβυτερίου celebrat, ut eis obediant Christiani ἀπερισπάστῳ διανοίᾳ sua- D det. Unde Walo Messalinus : « Quo primum tempore cœptus est episcopatus superstrui ac superponi presbyteratrui scriptum illud prodiisse,id argumento est, quod ita episcopatum extollit, ut presbyteros non deprimat. Suam enim illis dignitatem conservat, quam in prima Ecclesia obtinuerunt, dum illis tanquam apostolis ipsis honorem esse habendum pronuntiat, et locum apostolorum tenere affirmat. » At labente tertio sæculo, aut ineunte quarto, presbyteratus auctoritas, etiam fatentibus adversariis, valde erat imminuta. Nullus erat tunc in orbe Christiano presbyterorum conses Secundo observat Eusebius Ignatium munire potissimum ecclesias adversus sua ætate pollulantes et late grassantes hæreses; quod cum sit per se verisimile (quid enim ea admonitione opportunius, aut viro apostolico dignius fuit ?), ex his epistolis verissimum esse comperimus. Duæ potissimum hæreses de natura Christi ea tempestate obtinebant, ut veritati catholicæ ita et sibi ipsis prorsus contrariæ quarum altera Docetarum fuit, a Simonianis ortorum, humanæ naturæ veritatem in Christo destruentium; altera Ebionitarum, divinam prorsus naturam et æternam generationem denegantium, legisque cæremonias urgentium. Has primi sæculi hæreses antiqui scriptores agnoscunt; Ignatiano ævo nimium viguisse omnes fatentur. Unde Theodoretus ita Hæreticarum fabularum libros partitus est, ut primus eos qui alterum creatorem confinxerunt δοκήσει δὲ φανῆναι τὸν Κύριον εἰς ἀνθρώπους ἔφασαν, secundus autem illos qui ψιλόν ἄνθρωπον τὸν Κύριον προσηγόρευσαν, complecteretur. De prioribus Hieronymus adversus Luciferianos: « Apostolis adhuc in sæculo superstitibus, apud Judæam Christi sanguine recenti, phantasma Domini corpus asserebatur. » De secundis idem in Catalogo : « Joannes apostolus novissimus omnium scripsit Evangelium, rogatus ab Asiæ episcopis adversus Cerinthum aliosque hæreticos, et maxime tunc Ebionitarum dogma consurgens, qui asserunt Christum ante Mariam non fuisse. » Quas etiam in Asia maxime viguisse observat Epiphanius hæresi 51: Ενθα γὰρ τὸν Χριστὸν ἐκ παρατριβῆς ψιλόν ἄνθρω πον ἐκήρυττεν ὁ Ἐβίων καὶ ὁ Κήρινθος, καὶ οἱ ἀμφ' αὐτοὺς, φημὶ δὲ ἐν τῇ Ἀσίᾳ. Ignatius cum a schismaticis et hæreticis semper cavendum esse doceat, has præcipue hæreses petit, illas frequenter, sedulo et aperte ferit: priorem Docetarum, a discipulis Menandri tunc temporis disseminatam, atque, ut credibile est, a Saturnilo apud Antiochiam jam tum defensam, epistola ad Smyrnæos atque Trallesios jugulat alteram ab Ebione profectam lateque per Orientem sparsam epistola ad Polycarpum, ad Ephesios, Magnesianos et Philadelphenos refellit. Præter has duas hæreses nullam omnino attingit: |