ITALY

Italia! talia!

too, Italia! looking on thee,
Full flashes on the soul the light of ages,

Since the fierce Carthaginian almost won thee,
To the last halo of the chiefs and sages

Who glorify thy consacrated pages;

Thou wert the throne and grave of empires; still, The fount at which the panting mind assuages Her thirst of knowledge, quaffing there her fill, Flows from the eternal source of Rome's imperial hill.

Ի Տ Ա Լ Ի Ա

2

Ո-չ, իտալի իտալի, ճաճանչ դարուց անցելոց է Ճառագայթէ ի Հոգիս ուշով ի քեզն յառւելոց, ի Պունիկեան Գոռոզէն 9 որ խուն մ' եւ զքեզ նըւաճէր՝ Մինչ ի յետին լուսապսակ վարչաց քոյոց ու իմաստնոց, Որք յաճախեն փառըս մեծ քոց դիւանաց սըրբանուէր. Դու պետութեանց Հանապազ եղեր եւ գահ եւ դամբան . Նա եւայժմիկ ծարաւեալ ոգիք առ ումպլ դիտութեան ի վեհաշուքըն Հռովմայ երթեալդիմեն ի դիտակ, Յորմէ բըղխէ յարաՀոս անմահարարըն վըտակ :

I

I stood in Venice, on the Bridge of Sighs;

A palace and a prison on each hand:

I saw from out the wave her structures rise
As from the stroke of the enchanter's wand:
A thousand years their cloudy wings expand
Around me, and dying Glory smiles

O'er the far times, when many a subject land
Look'd to the winged Lion's marble piles,

Where Venice sate in state, throned on her hundred isles!

II

She looks a sea Cybele, fresh from ocean, Rising with her tiara of proud towers At airy distance, with majestic motion, A ruler of the waters and their powers: And such she was; her daughters had their dowers From spoils of nations, and the exhaustless East Pour'd in her lap all gems in sparkling showers. In purple was she robed, and of her feast Monarchs partook, and deem'd their dignity increased.

III

In Venice Tasso's echoes are no more,
And silent rows the songless gondolier;
Her palaces are crumbling to the shore,
And music meets not always now the ear:
Those days are gone but Beauty still is here.
States fall, arts fade-but Nature doth not die,

Nor yet forget how Venice once was dear,
The pleasant place of all festivity,

The revel of the earth, the masque of Italy!

=

կացի երբեմն ի կամուրջն հառաչանաց ի վընէժ 3.

Պալատ աստի ամբառնայր եւ տուն բանտի՝ Հանդիպոյ .
Տեսի զշինուածըս նորին ընդ նիւս ալեաց բարձրուղէշ
իբր յեղակարծ ի բարսմանց դիւթականին Հարուածոյ :
Մառախլապատք թափառին Հազարք ամաց շուրջ զինեւ.
փառք նուաղեալք ծաղը արձակեն զամանակօքըն նախկին՝
Մինչդեռ գաւառք նըւաճեալք ի Հեռուստ ակնարկէին
Ի թեւապանծ առիւծունս ի ծագըս սեանցըն կըճեայց,
Յորժամ՝վընեժ ի Հարիւրս իւր բազմէր գահըս կըղզեաց:

4

Բ

Որպես կիւբել եւ ծովային ի զով ալեացն Ովկեանու Բարձեալգըլուխ խոյրազգեաց բրգազարդիկ բարձրայօն ի Հեռաստան օդաճեմ վըսեմական տարազու՝

Ջուրց եւ ջըրոց պետութեանց արկանելով սանձ ըզգօն .
Այսգոյն նազէր նա, եւ տայր պաշտատական դստերաց
Զաւար ազգաց եւ ազանց. եւ արեւելք անըսպառ
Ճապաղէին

տիւքն ազգ ազգ ականըս պայծառս.

ինքն ըզգենոյր ծիրանիս

առնէր կոչունս արքայից,

Եւ էին փառք մեծամեծք լինել նըմին Հացակից:

Այլոչ Հընչին արդ ի վընեժ երգոց Դասսղ 5 արձագանգք. Լոռիկ աներգ թիարկէ կոնտոլավարըն մանուկ. Քակտին կործան յեզը արանց իւրոց չըքնաղքն ապարանք, Ոչ եւս ըստէպ գուսանաց բաղխի առ ունկըն շըշուկ,

Անցեալ գնացին այն աւուրք. գեղեցկութիւն մընայ դեռ. խամրին արուեստք , գըթեն գահք, Բընութիւն կեայ յաւի Եւ ոչ է մարթ մոռանալ՝ քանի սիրուն վընեժն այն՝ տեան • Էր խրախարան Համախումբ ամենազան տօնահեշտ, Ըզբօսարան աշխարհի, ու իտալիոյ միմք զաւեշտ:

IV

But unto us she hath a spell beyond Her name in story, and her long array Of mighty shadows, whose dim forms despond Above the dogeless city's vanish'd sway; Ours is a trophy which will not decay With the Rialto; Shylock and the Moor, And Pierre, cannot be swept or worn awayThe keystones of the arch! though all were o'er, For us repeopled were the solitary shore.

V

The beings of the mind are not of clay;
Essentially immortal, they create

And multiply in us a brighter ray

And more beloved existence: rhat which Fate
Prohibits to dull life, in this our state

Of mortal bondage, by these spirits supplied,
First exiles, then replaces what we hate;
Watering the heart whose early flowers have died,
And with a fresher growth replenishing the void.

VI

Such is the refuge of our youth and age, The first from Hope, the last from Vacancy; And this worn feeling peoples many a page, And, may be, that which grows beneath mine eye: Yet there are things whose strong reality Outshines our fairy-land; in shape and hues More beautiful than our fantastic sky, And the strange constellations which the Muse O'er her wild universe is skilful to diffuse: