X

My name from out the temple where the dead.
Are honour'd by the nations let it be -

And light the laurels on a loftier head!
And be the Spartan's epitaph on me —
Sparta hath many a worthier son than he ».
Meantime I seek no sympathies, nor need;
The thorns which I have reap'd are of the tree
I planted, - they have torn me, - and I bleed :

I should have known what fruit would spring from such a seed.

XI

The spouseless Adriatic mourns her lord;
And, annual marriage now no more renew 'd,
The Bucentaur lies rotting unrestored,
Neglected garment of her widowhood!

St. Mark yet sees his lion where he stood,

Over the proud Place where an Emperor sued,
And monarchs gazed and envied in the hour
When Venice was a queen with an unequall'd dower.

Kingdoms are shrunk to provinces, and chains
Clank over sceptred cities; nations melt
From power's high pinnacle, when they have felt
The sunshine for a while, and downward go
Like lauwine loosen 'd from the mountain's belt:
Oh for one hour of blind old Dandolo !

Th 'octogenarian chief, Byzantium's conquering foe.

8

Եւ թէ զանունս իմ՝ Հերքեն ի տաճարէն այն ի բաց Ուր պատուեն ազգք եւ ազինք ըզմեռելոց յիշատակ իցք... եւ թող դափնի պսակ դիցի վեՀից ճակատաց . Արձանագիր ըսպարտեան շատ լիցի յիմ տապանակ Թէ՝ « Սալարտայ են են որդիք արժանաւորք քան ըզսա Չեմ՝ Հետամուտ համակիր սիրոյ այլոց ու ոչ կարօտ. իմ` ձեռատունկ ծառոյս տուրք է ինձ փրշոցս այս նարօտ . ի նոցանէն խոցոտեալ ահա կաթեմ՝ ես զարիւնս . Ոչ յարկանել անդ ըզսերմն՝ էր պարտ յիշել եւ զարդիւնս ։

.

ԺԱ.

Այրիացեալն Ադրիա լալով արդ լայ զամուսին 9 .

Ոչ եւս ամաց յամս Հանդէսք իւր կատարին Հարսանեաց :
Եւ Եզնացլիկ ճըճեկեր անկեալ դընի յամային,

իբրեւ անպէտ պաճուճանք այրիութեան երեսաց։

Այլ դիտէ ցարդ Սուրբ Մարկոս զառիւծն ուր կայրն իսկ յա

ռաջ .

10

1

ի Հրապարակ անդր՝ ուր գայր ինքնակալ յուխտ ողոքյ Ուր եւ արքայք պըշնուին ընդ վենետիկ ի նախանձ , ՅորԺամ` բաղմերըն դըշխոյ պըճնեալ ի պռոյգ մեծագանձ :

ԺԲ

Սուաբեանն երբեմն աղերսէր . արդ իչէ տերն Արեգան

Արքայութիւնք խոնարՀեալք կացին ի մարզս աննըշան
Քաղաքանի վարչակիր շըղթայակապ ի կաշկանդ .
Հալեալ ազանց ի կատարս անդ զօրութեանց վերնածայր
Այն ինչ ազդեալք յարեւուն ճառագայթից փառապանծ գ
Ու ահա գլորին իբրեւ ձեան Հրոսակք ընդ կուշտըս լերանց :
Ո՛չ , ՞ զմի տայր ժամ եւեթ ըզՏանտոլյ 2 զաչացուին
Զութսընամեայ գոռ վարչի եւ Բիւզանդեայ յաղթողին ։

XIII

Before St. Mark still glow his steeds of brass,

Their gilded collars glittering in the sun;

But is not Doria's menace come to pass?

Are they not bridled? - Venice,

Sinks, like a sea-weed into whence she rose!

و

XIV

In youth she was all glory, a new Tyre,-
Her very by-word sprung from victory,

The « Planter of the Lion

which through fire And blood she bore o'er subject earth and sea; Though making many slaves, herself still free, And Europe's bulwark 'gainst the Ottomite; Witness Troy's rival, Candia! Vouch it, ye Immortal waves that saw Lepanto 's fight! For ye are names no time nor tyranny can blight.

XV

Statues of glass - all shiver 'd-the long file
Of her dead Doges are declined to dust;

But where they dwelt, the vast and sumptuous pile
Bespeaks the pageant of their splendid trust;

ի պատըշգամ: Մարկոսեան ձիք իւր շողան պըղընձիք 15
Արեգնափառ փայլակեալ յոսկեսարեան մանեկաց .
Աժլոչ Դորեայ սպառնալիք ի գլուխ ելին աւադիկ 14.
Եւ ձիքն աՀա սանձեցան – վենետիկ .

Անկաւ զինչ խոտ ծովափին յորմէ 'նձիւղեալ եւ կանգնէր .

ԺԴ

ի մանկութեան յօրացեալ փառազգեաց նոր ոն էր Տիւր Զ 'առ առակէ զըոյց իսկ զիւր ետուն նըմա յաղթանակք, Զ Առիւծատունկն այն անուն 13. քանզի նդ արիւն եւ ընդ Հուր Անցեալ՝ կանգնէր առիւծունս յերկիր ու ի ծով վըտարակ . Գերի վարեալ ըզբազում՝ ինքըն կելով միշտ ազատ : Եւ Օսմանիկ բըռնութեան դէմ՝ կայր պատուար Եւրոպայ Յերաշխ ինձ կաս դու կրետէ՝ Հակառակորդ Տրովադայ, Անմահ ալիք դուք վըկայք նաւամարտին ի Լեպանդ, Ոչ ժամանակ մաչէ ոչ թըռունք զանուանքդ անվըկանդ :

ԺԵ

Որպէս անդրիք բիւրեղեայք՝ դըքսից նորին բազմաշար Հարեալ պատկերքն ի փըչուր որպէս փոշի Հոսեցան . Այլ բնակարան իսկ նոցուն պալատըն պերճ լայնատարր Մեծաքարոզ Հըռչակէ զպաղպաջ փառացն աննըման .

XVI

When Athen 's armies fell at Syracuse,
And fetter'd thousands bore the yoke of war,
Redemption rose up in the Attic Muse,
Her voice their only ransom from afar:
See! as they chant the tragic hymn, the car
Of the o'ermaster 'd victor stops, the reins
Fall from his hands

Starts from its belt

his idle scimitar

he rends his captive's chains,

And bids him thank the bard for freedom and his strains.

XVII

Thus, Venice, if no stronger claim were thine,

Were all thy proud historic deeds forgot,
Thy choral memory of the Bard divine,
Thy love of Tasso, should have cut the knot

Was as a fairy city of the heart,

Rising like water-columns from the sea,
Of joy the sojourn, and of wealth the mart;
And Otway, Radcliffe, Schiller, Shakspeare's art,
Had stamp 'd her image in me, and even so,
Although I found her thus, we did not part,
Perchance even dearer in her day of woe,

Than when she was a boast, a marvel, and a show.