Ա

կացի երբեմն Է կամուրջն Հառաչանաց ի վընէժ.. Պալատ աստի ամբառնայր եւ տուն բանտի՝ Հանդիպում: Տեսի զշինուածըս նորին ընդ նիւս ալեաց բարձրուղեշ իբր յեղակարծ ի բարոմանց դիւթականին Հարուածոյ : Մառախլապատք թափառին Հազարք ամաց շուրջ զինեւ։ փառք նուաղեալք ծաղր արձակեն զամանակօքըն նախկին՝ Մինչդեռ գաւառք նըւաճեալք ի Հեռուստ ակնարկէին Ի թեւապանծ առիւծունս ի ծագըս սեանցըն կըճեայց, Յորժամ վընէժ ի Հարիւրս իւր բազմէր գաչըս կըղզեաց:

Բ`

Որպէս կիբել ծովային ի զով ալեացն Ովկեանու
Բարձեալըլուխ խոյրազգեաց բրգազարդիկ բարձրայծն
ի Հեռաստան օդաճեմ վըսեմական տարազու՝
Ջուրց եւ ջըրոց պետութեանց` արկանելով տանձ ըզգօն.
Ածագոյն նազարնա, տայր պաշտատական դստերաց
Զաւար ազգաց եւ ազանց. եւ արեւելք անըսպառ
Ճապաղէին ոտիքն ազգ ազգ ականըս պայծառս,
Ինքն ըզգենոյր ծիրանիս առնէր կոչունս արքայից ,
Եւ էին փառք մեծամեծք լինելնըմին Հատակից:

Գ

t

ԱԼmչ Հընչին արդ ի վան-Ժ երգոց Դասսոյ* արձագանգք։ Լոռիկ ու աներգ թխարկէ կոնտոլավարըն մանուկ, Քակտին կործան ձեզը ափանց իւրոց չըքնաղքն ապարանք, Ոչ եւս ըստէպ գուսանաց բաղվի ունկըն շըշուկ. Անցեալ գնացին այն աւուրք» գեղեցկութիւն մընայ դեռ, Խմրին արուեստք, գըթեն գաէք, Բընութիւն կեայ յաւիԵ- ոչէ մարթ մոռանալ՝քանի սիրուն վընԷԺն այն՝ [տեան, Էր խրախճարան Համախումա ամենազան տոնաՀեշտ, Ըղբօսարան աշխարՀէ, ու իտալիոյ միմք զաւեշտ :

IV

But unto 'us she hath a spell beyond
Her name in story, and ber long array
Of mighty shadows, whose dim forms despond
Above the dogeless city's vanish 'd sway;
Ours is a trophy which will not decay
With the Rialto; Shylock and the Moor,
And Pierre, can not be swept or worn away-

The keystones of the arch! though all were o’er, For us repeopled were the solitary shore,

The beings of the mind are not of clay;
Essentially immortal, they create
And multiply in us a brighter ray
And more beloved existence : that which Fate
Prohibits to dull life, in this our state
Of mortal bondage, by these spirits supplied
First exiles, then replaces what we hate;

Watering the heart whose early flowers have died, And with a fresher growth replenishing the void.

VI

Such is the refuge of our youth and age,
The first from Hope, the last from Vacancy;
And this worn feeling peoples many a page,
And, may be, that which grows beneath mine eye :
Yet there are things whose strong reality
Outshines our fairy-land ; in shape and hues
More beautiful than our fantastic sky,

And the strange constellations which the Muse
O er her wild universe is skilful to diffuse :

Ալ՝ մեր անդ յիշատակ քան ըզդիպաց պատմական Եւ քան զերկայն ըզԴասակն ուրուականաց քաջածին Որք թաղծադէմք ի սըգի ակընկորեալք տըխուրք կան Ընդ ապաշուքըն քնքշանս դը քսակորոյս քաղաքին: Արձան յաղթից անվըթար քան Ռիալդոյ * մեր անդ , Շայլոգ, Մովզիկ, եւ Պետրիկ ', աոք անաղարտ անկորուստ Յամենածախ մընայցեն Ժամանակն մեզ պաչուստ, Անկիւնակալք կամարաց, թէեւ անկցի բնաւ տապաստ՝ ռոքօք՝ ափունքս ամայիք՝ մեզ մարդաբնակք իցեն

6

Քանզի չաստուածք մըտաւորք ոչ ի կաւոյ զանգանին. ԱնմաՏականք ի հընուստ՝ ստեղծումն ու աճել տան ի մեզ, Ըզլուսափայլ ճառագայթս եւ Էութիւնս սիրային, Ու այն զոր ժըխտէ բախտ կենացս իցաւագին ասպարէզ Մեռելութեանն օրինօք կաշկանդելով անՀամբույր, 0ժանդակեալ զօրութեամբ ազնուականս այս ոգեաց Մերժէ ի մէնջ նախ, ու ապա լընու զտեղի ատելեաց: Արթուցանէ զսիրտ խամրեալ ծորմամբ ծաղկանցն առաջնոց Եւ նորագույն դալարեաւ պըճնազարդ է զունայն ծոց ։

Այս մանկութեան մերոյ, այս եւ ծերութեանց ապաւէն՝ Մինչ առաջինն ի յուսոյ, միւսն յընկերաց լըքանի՞, Այս սըրտաչար ըզգացումն ելից ծածկեաց բիւր քարտէն, Նոյն եւ

զսա *րդեօք որ ընդ իմ իսկ աչքը արդ լընանի։ Ամեն ինչ իրք լուսաւորք ըստուգագոյն Էութեամբ Յաղթկուք երկրիս ծընորից , ի ձեւ ու ի գոյն բարիքին՝ Քան մըտածին մերս երկինք մոյժ առաւել գեղեցիկ , Եւ քան զանյաց աստղակոյտքըն՝ զոր ճարտարըն Մուսայ Դասաւորէ Ժամայի տիեզերաց պողոտայ *

1

Է

Տեսի աչք կամ մանուրջս... Lզի կայ իմ եւ նոցա, Երեւեցան իբր ըստոյգ, անհետացան իբր երազ: Էին որ զինչ եւ էին, արդ այսպիսիք են աՏա. Ե- կարեմ՝ այս ընդանոսին փոխանակել Հանապազ։ ՋԻ պատկերօք լի Է գլուխ իմ՝ տակաւին այնպիսեօք՝ Ջորոց Հարեալմերթ ըղձիք եւ մերթ ըզբռամբ իսկ ածի... Ամոռասցուք եւ զսոսա, քանզի Բանն որ զարթչի՝ Անդէպ անճաչ երեւին մըտացընորքն անդաճմանք։ Ամաձայնք խօսին այժմ եւ այն մածին զինեւ երեւմուն։

Ը

Արդ ընդելեալ իմ՝ ի լուր այլախօսիկըն լեզուրաց
Օտարական չեմ ես այնմ՝ Հետէառ աչս օտարին,
Միտք անյողդողդք ոչ ապշին ի փոփոխել պատկերաց։
Ոչ Դըժուարին ինչէ գիւտ ոչ ըստեղծուած դըժուարին
Բազմամարդիկ գըտանելկամ՝ անմարդի Հայրենիս.
Սակայն ծընեալ եմ երկրի՝ ուր ծընանել փառք գորի.
Եւ յիրաւունս իսկարդ ի՜մ թողից լըքից ըզկղզի
Որ անկասկած իմաստունն եւ այր ազատ մօրանան ,
Եւ խընդրեցից տուն աշխարՀեռի ու Ի ծով բացական։

ԱԼԳուցէ քաջ սիրելով սիրեցի ես զայն տեղիս Եւ արդ «օտար աշխարհի կայցէ թողուլ զիմ նըշխար. Սակայն առ .նոյն վերըստին թող արասցէ դարձ Հոգիս , ( ԹԷ Հոգի զերծ Է Ժողոյն կարէ ընտրել իր տաճար)։ Այս ըզսոյն՝ անմոռաց կալոյ ի յուշ ազգակցաց՝ "Խառնեալ զօդեմ ընդ բարբառ որով վարին Հայրենիք: Բայց թէ.յանձուկ տարփ վարեն զիս անդրագոյնս իղձք մնանք, ԹԷ զոյգ բաղդիս եւ Համբաւս աճեալ փոյթ՝ փոյթ եւ խամրի, ԹԷ Աաննըշգերեցայց մոռացութեան խաւարի,