11

թենիս, ի նմին իսկ ի քաղաքն՝ յորում եւ մասն ինչ երգոցս յօրինեալ է ի բանաստեղծէն, եւ գլխովին ի կղզւոջ մենաստանի՝ որում մաՃախ նա յայց ելանէր՝ մինչդեռ Պանդուխսն իւր թափառէր տակաւին յանե. րեւոյթ Հրապարակս մսաց իւրոց • այս ամենայն ոչ փոքր յորդոր էր ի ձեռնարկութիւն Թարգմանու. Թեանս, այլ ոչ Համօրէն բաւական, եթե ոչ հարկ իմն ի վերայ դնէր մեզ մերս իսկ Նժդեչութիւն ի Հայրենիս անդր ներդրողին, ուր առաւելքան զյօժարու. Թիւն յամեալ զտաղտուկ օտարութեանս այսպիսեա իմն կամեցայ սփոփել կամ՝ աանջել ոչ դիւրաթափ թարգմանութեամս • սոյնպիսի իմն հնարս Հնարեալ եւ Հեղինակին երբեմն՝ արկանէր զանձն ի փորձ եւ ի տոյժ՝ ուսանել զմերս Հայերէն դժուարագիւտ բարԲառ, ի մերում, իսկ դրան վանաց։ Բայց զի շատ Հե. ռի է թարգմանողս որպէսի Ճարտարութենէ Հեղինա. կին նոյն եւս խորհրդոց եւ ի դիտմանց նորին , պարտս

Ը

անձին վարկանի ծանուցանել ընթերցանելեաց եւ դա. տասիրաց • զի որքան եւ սիրող եւ պատուող իցէ կամ էր ստեղծարան եւ խորիմաց Հանճարոյ քերթողին , այնքան եւ ատեցող թերայոյս եւ սակաւաՀաւատ ո. գւոյն , զոր եւ ուրեք ուրեք նշանակէ` զեղչմամբ նորայոցն ասից կամ՝ ծանօթութեամբք եւ կամ լռու. թեամբ իսկ• զի ողջսմտացն յայտ յանդիման կան մեղմեխանքն։

իսկ վասն ոճոյ թարգմանութեանս ոչ ունիմ այլ ինչ ասել, բայց ի գիտողս երկաքանչիւր լեզուացն թողուլ զդատաստան, եւ յանձն առնուլ զպարտութիւն՝ եԹէ ուրեք ոչ իցեմ քաջ ի վերայ Հասեալ բան նից քերթողին, որ չէ պարզախօս եւ դիւրափոխելի՝ որպէս զայս ի քերթողաց եւ զիւր իսկ Համազգիս՝ Հե. աեւողս նախնեացն եւ կտակարանաց ոճոյ։

TT
I T A L Y

LY

Italia! too, Italia ! looking on thee,
Full flashes on the soul the light of ages,
Since the fierce Carthaginjan almost won thee,
To the last halo of the chiefs and sages
Who glorify thy consacrated pages;
Thou wert the throne and grave of empires ; still,
The fount at which the panting mind assuages

Her thirst of knowledge, quaffing there her fill, Flows from the eternal source of Rome's imperial bill.

Ի Տ Ա Լ Ի Ա

1

Ոչ, իտալի իտալի, ճաճանչ դարուց անցելոց * Ճառագայթէ ի Հոգիս ուշով ի քեզն Ժառելոց, Ի Պունիկեան Գոռոզէն* որ յուն եւ զքեզնուաճէր՝ Մինչ ի յետին լուսապսակ վարչաց քոյոց ու իմաստնոց, Որք յաճախեն փառըս մեծ քոց դիւանաց երրբանուէր. Դու զետութեանց Հանապազ եղեր եւ գաեւ դամբան. Նա եւայժմիկ ծարաւեալ ոգիք առ ումպ գիտութեան Ի վեՀաշուքըն Հռովմայ երթեալ դիմեն ի գիտակ, Յորմէ բըղխէ 3արակոց անմաՀարարըն վըտակ ։

I

I stood

in Venice, on the Bridge of Sighs ;
A palace and a prison on each' hand :
I saw from out the wave her structures rise
As from the stroke of the enchanter's wand:
A thousand years their cloudy wings expand
Around me, and dying Glory smiles
O’er the far times, when many a subject land

Look'd to the winged Lion's marble piles,
Where Venice sate in state, throned on her hundred isles!

II

She looks a sea Cybele, fresh from ocean,
Rising with her tiara of proud towers
At airy distance, with majestic motion,
A ruler of the waters and their powers:
And such she was, her daughters had their dowers
From spoils of nations, and the exhaustless East
Pour'd in her lap all gems in sparkling showers.

In purple was she robed, and of her feast
Monarchs partook, and deem'd their dignity increased.

III

In Venice Tasso's echoes are no more,
And silent rows the songless gondolier ;
Her palaces are crumbling to the shore,
And music meets not always now the ear:
Those days are gone - but Beauty still is here.
States fall, arts fade -- but Nature doth not die,
Nor yet forget how Venice once was dear,

The pleasant place of all festivity,
The revel of the earth, the masque of Italy!