րենիս, ի նմին իսկ ի քաղաքի՝ յորումեւ մտսն ինչ երգոցս յօրինետլ է ի բանտստեղծէն, եւ գլխովին ի կղզւոջ մենաստանի՝ որում` յաճախ նա յայց ելաներ՝ մինչդեռ Պանդուխտնիւր թափառէր տակաւին յանե րեւոյթ հրապարակս մտաց իւրոց. այս ամենայն ոչ փոքր յորդոր էր ի ձեռնարկութիւն թարգմանու թեանս, այլ ոչ Համօրէն բաւական, եթէ ոչ հարկ ին ի վերայ դնէր մեզ մերս իսկ նժդեհութիւն ի Հայս րենիս անդր քերդոլին, ուր առաւել քան զյօժարու թիւն յամեալ, զտաղտուկ օտարութեանս այսպիսեաւ իմն կամեցայ սփոփել կամ տանջել՝ ոչ դիւրաթափ թարգմանութեամբ . սոյնպիսի իմն հնարս Հնարեալ եւ Հեղինակին երբեմն՝ արկանէր զանձն ի փորձ եւ ի տոյժ՝ ուսանել զմերս հայերէն դժուարադիւտ բարբառ, ի մերում` իսկ դրան վանաց: Բայց զի շատ հե. ռի է թարգմանողս որպէս ի Ճարտարութենէ հեղինա կին նոյն եւ ի խորհրդոց եւ ի դիտմանց նորին, պարտս անձին վարկանի ծանուցանել ընթերցանելեաց եւ դա տասիրաց, զի որքան եւ սիրող եւ պատուող իցէ կամ՝ էր ստեղծաբան եւ խորիմաց հանճարոյ քերդողին, այնքան եւ ատեցող թերայոյս եւ սակաւահաւատ ոդւոյն, զոր եւ ուրեք ուրեք նշանակէ՝ զեղչմամբ նո րայոցն ասից կամ՝ ծանօթութեամբք եւ կամ լռու թեամբ իսկ. զի ողջամտացն յայտ յանդիման կան մեղմեխանքն ։ իսկ վասն ոմցյ թարգմանութեանս ոչ ունիմ՝ այլ ինչ ասել, բայց ի գիտողս երկաքանչիւր լեզուացն թողուլ զդատաստան, եւ յանձն առնուլ զպարտու թիւն՝ եթէ ուրեք ոչ իցեմ քաջ ի վերայ հասեալ բանից քերդողին, որ չէ պարզախօս եւ դիւրափոխելի՝ որպէս զայլս ի քերդողաց եւ զիւր իսկ համազգիս՝ հե տեւողս նախնեացն եւ կտակարանաց ոճոյ : ITALY Italia! too, Italia! looking on thee, Who glorify thy consacrated pages; Thou wert the throne and grave of empires; still, The fount at which the panting mind assuages Her thirst of knowledge, quaffing there her fill, Flows from the eternal source of Rome's imperial hill. Ի Տ Ա Լ Ի Ա Ո-,, Իտալի իտալի, ճաճանչ դարուց անցելոց է Ճառագայթէ ի Հոգիս ուշով ի քեզն յառելոց, I I stood in Venice, on the Bridge of Sighs; I saw from out the wave her structures rise O'er the far times, when many a subject land Where Venice sate in state, throned on her hundred isles! II She looks a sea Cybele, fresh from ocean, And such she was; her daughters had their dowers III In Venice Tasso's echoes are no more, The revel of the earth, the masque of Italy! |