φιλίας θνητοὺς ἀνακίρνασθαι, 255 260 βιότου δ ̓ ἀτρεκεῖς ἐπιτηδεύσεις φασὶ σφάλλειν πλέον ἢ τέρπειν, πόδα νέως, ἐπιδιδόντα καὶ προσάγοντα ταῖς χρείαις τὴν φιλίαν. 258. Noster Alcest. 886. si modo recte se habet Codicum lectio, Μία γὰρ ψυχή· τῆσδ ̓ ὑπεραλγεῖν Μέτριον ἄχθος. 261. ἀτρεκεῖς, ἀκριβεῖς Schol. neque aliter Hesychius. ἀτρεκής quidem significat vere absolutus : unde, sensu paullum detorto, fit nimis subtiliter elaboratus, vel etiam nimius, ut hic et infra 1115. δόξα ἀτρεκής. 264. Sic Lasc. et MSS. sequentibus Valcken. et Brunck. λίαν γ' Ald. Credo importunam particulam a librario additam, nesciente ultimam τοῦ λίαν syllabam ab Atticis Poetis semper produci. Idem fieri in adverbiis ἄγαν, πέραν, εὐὰν, monuit Etymologus Μ. ν. ἄγαν. Τὸ λίαν est υπερβολή, exsuperantia . τοῦ μηδὲν ἄγαν; καὶ ξυμφήσουσι σοφοί μοι. ΧΟ. γύναι γεραιὰ, βασιλίδος πιστὴ τροφὲ Φαίδρας, ὁρῶ μὲν τάσδε δυστήνους τύχας, ἄσημα δ ̓ ἡμῖν, ἥτις ἐστὶν ἡ νόσος. alicujus rei; ut in Nostri Hec. 595. Τὸ δ ̓ αὖ λίαν παρεῖλες, ἀγγελθεῖσα μοι Γενναῖος. Οrest. 696. τῷ λίαν χρῆσθαι καλῶς. Phœn. 593. Μέσ θετον τὸ λίαν, μέθετον. Fragm. Antiopæ apud Stobæum LXXI. p. 439, 53. αἰδεῖσθαι δὲ χρὴ, Γύναι, τὸ λίαν, καὶ φυλάσσεσθαι φθόνον. Meminerint tirònes vocem Aíav priλίαν mam syllabam habere communem. Vid. Porson. Supplen. Præf. ad Hec. p. xvi. 265. Dubitatur quis sapientum auctor esset sententiæ, μηδὲν ἄγαν. Palladas in Anthol. II. 48. 1. Μηδὲν ἄγαν τῶν ἕπτα σοφῶν ὁ σοφώτατος εἶπεν. Alii tribuunt Chiloni, alii Sodamo, teste Scholiasta nostro, qui epigramma laudat, quod in Tegea extabat, Ταῦτ ̓ ἔλεγεν Σώδαμος Επήρατον, ὅς μ' ἀνέθηκεν, Μηδὲν ἄγαν, καιρῷ πάντα πρόσεστι καλά. Observavit Dan. Heinsius in Lectt. Theocrit. cap. 20. veteres, cun proverbium incerti auctoris citarent, solere ὡς λέγουσιν οἱ σοφοί, vel ως σοφὸς εἶπεν, vel tale quiddam subjungere. Consulas Notam Blomfieldii ad Æsch. Prom. 916. qui laudat Pindarum apud Plutarch. Tom. II. p. 116. D. Σοφοὶ δὲ καὶ τὸ μηδὲν ἄγαν ἔπος αἴνησαν περισσῶς. 265 Eundem versum conservavit He phaestio de Metris, XV. 7. p. 91. Ed. Gaisford. 268. δρωμεν Editiones omnes. Sed cum particula μὲν sententiae pene necessaria videretur, divisim ὁρῶ μὲν scripsi. Neque quisquam huic correctioni objicere debet, quod statim sequantur pluralia juv et βουλοίμεθα; talis enim numerorum enallage apud Tragicos frequentissima est exempla suppeditabunt hujus dramatis vv. 6. 422. 526. 656. 686. 700. &c. Marklandus in Nota MSta conjicit τῆσδε : Luzac. in Exercit. Acad. p. 8. τῆσδε δυστήνον, quod recepto deterius videtur. 269. ἄσημα hic et infra 373. vice singularis ponitur, ut ξυγγνωστα in Hec. 1097. Phoen. 1008. Med. 491. 701. Ξυγγνωστὰ μὲν γὰρ ἦν σε λυπεῖσθαι, γύναι. et alibi. Thucyd. I. 125. εὐθὺς μὲν ἀδύνατα ἦν ἐπιχειρεῖν ἀπαρασκεύοις οὖσιν. Hu jus scribendi formæ, Atticis quidem usitatissima, reliquis autem Græcia scriptoribus non ignotæ, plurima exempla dedit Κoenius ad Gregor. Corinth. p. 53. observans secutum esse Virgilium Æn. I. 667. Frater ut #neas pelago tuus omnia circum σοῦ δ ̓ ἂν πυθέσθαι καὶ κλύειν βουλοίμεθ ̓ ἄν. 270 ΤΡ. οὐκ οἶδ ̓ ἐλέγχουσ'· οὐ γὰρ ἐννέπειν θέλει: ΧΟ. οὐδ ̓ ἥτις ἀρχὴ τῶνδε πημάτων ἔφυ; ΤΡ. εἰς ταυτὸν ἥκεις πάντα γὰρ σιγᾷ τάδε. ΧΟ. ὡς ἀσθενεῖ τε, καὶ κατέξανται δέμας. ΤΡ. πῶς δ ̓ οὐ, τριταίαν γ ̓ οὖσ ̓ ἄσιτος ἡμέραν; 275 ΧΟ. πότερον ὑπ ̓ ἄτης, ἢ θανεῖν πειρωμένη; ΤΡ. θανεῖν· ἀσιτεῖ δ ̓ εἰς ἀπόστασιν βίου: Littora jactetur, odiis Junonis iniquæ, Nota tibi. 270. Brunckius, Reiskii conjecturam secutus, edidit Σου δ' αὖ. Sed particula αὖ nunquam otiosa est; et rectissime duplicatur av cum optativo βουλοίμεθα. Vid. infra ad v. 482. 273. εἰς ταυτὸν τῆς ἀγνοίας ἐμοὶ ἥκεις Schol. Similiter exponit Valck. « convenit inter nos, ut aque ignorem ac tu." Sic Hec. 741. Εἴ τοι με βούλει τῶνδε μηδὲν εἰδέναι, Εἰς ταυτὸν ἥκεις καὶ γὰρ οὐδ ̓ ἐγὼ κλύειν. Scholiastes agnoscit aliam lectionem ήκει, quam habet D. σιγώ Fl. 274. κατέξανται δέμας ex Euripide citat Eustathius ad II. B. p. 189, 24 = 143, 23. huc respi ciens. 275. Notanda est insolita locutio τριταίαν ἡμέραν pro τρίτην; cui tamen similis est in Nostri Hec. 32. Τριταῖον ἤδη φέγγος αἰωρούμενος : ad quem locum Porsonus observavit τριταίαν ἡμέραν usurpasse Arati Scholiastam ad Diosem. 57. p. 99. a. ed. Ox. Usitato more scriptum esset τριταία γ ̓ οὖσ ̓ ἄσιτος, omisso ἡμέραν, ut in Div. Joan. XI. 39. κύριε, ἤδη ἔζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι. Theocrit. Idyll. II. 4. "Ος μοι δω δεκαταῖος ἀφ ̓ ὦ τάλας ουδέποθ' ἥκει. Ceterum particulam y' male omisit Brunck. membranas suas secutus. 276. ἄτη apud Tragicos dicitur de calamitate qualibet, sed pra sertim de ea, quæ divinitus immissa sit. Exempla hujus significationis passim obvia. Pro ὑπ ̓ ἄτης conjecit P. Victorius Var. Lect. XII. 17. ὑπ' ἄσης, Reiskius ὑπ ̓ ἄλης ; infeliciter uterque: nam vocum äơn et aan priores syllabæ breves sunt. Muretus quidem (Var. Lect. X. 12.) legendum censuit ἄσης ὑπ'; sed ἄτης recte defendit Valckenaerius. Ipse tamen maluit ᾗ θανεῖν π. quod sententiæ minus apte, ut opinor, conveniret. 277. Musgravius, hoc responso offensus, pro θανεῖν conjicit άδηλο, satis audacter. ΧΟ. θαυμαστὸν εἶπας, εἰ τάδ ̓ ἐξαρκεῖ πόσει. νόσον πυθέσθαι τῆσδε καὶ πλάνον φρενῶν; ΤΡ. εἰς πάντ ̓ ἀφῖγμαι, κοὐδὲν εἴργασμαι πλέον. 278. ἐξαρκεῖ. Glossa in Cod. Par. apud Valck. ἀρέσκει. sic infra 699. κἀξαρκοῦντά μοι, quod dicerent nostrates, and satisfactory to me. Χ. Π. 567. pro τάδ' habet τόδ'. 280. ὅδ' Lascaris, Aldus, Mus gravius, et Valckenaerius, male: particula enim adversativa de requiritur. Male etiam Brunckius δ δ'. ὁ δὲ est ille autem. Articulus præpositivus ό, ή, το, sequentibus μὲν, δὲ, γὰρ, vice pronominum οὗτος, et ἐκεῖνος non raro apud Tragicos usurpatur. Exempla videas in hac fabula 1173. 1218. 1239. 1302. 1305. Similis articuli usus, etiam sine istis particulis, apud Tragicos occurrit, rarius quidem, sed in exemplis indubiæ fidei. Verum ea quæstio non est hujus loci. 281. Hic versus cum præcedente citatur in Scholio ad v. 115. ubi pro ὢν γὰρ mendose legitur ὅ γε. Versus est Baccharum 215. Ἔκδημος ὢν μὲν τῆσδ ̓ ἐτύγχανον χθονός. 283. πλάνον Edd. et MSS. omnes præter Flor. qui πλάνην. Constat utramque formam Tragicis fuisse in usu. Sed in Eschylo semper, 280 ni fallor, invenitur feminina, præterquam in Prom. 594. ubi vulgo πλάνοι ; sed et ibi πλάναι e MSS. restituit Blomfieldius. Contra in Euripidis superstitibus fabulis semper legitur masculina πλάνος. Helen. 782. πόσον χρόνον Πόντου ἐπὶ νώτοις ἅλιον ἐφθείρου πλάνον. Inde col ligo hujus formæ usum post Æschyli tempora invaluisse. Moris, πλάνος, Αττικώς πλάνη, Ἑλληνικῶς. Hinc citavit Eustathius ad II. B. p. 335, 44 = 252, 43. πλάνος φρενών, ἡ πλάνη. Flor. inverso ordine φρε νῶν πλάνον. 284. εἰς πάντ' Vulgo. εἰς πᾶν Valck. et Brunck. e quatuor MSS. Utrumque probum. Sic dicebant πᾶν δρῶν vel πάντα δρῶν eodem sensu quo hic Nutrix εἰς πάντ' ἀφιγμαι. Plato Apolog. §. 29. ὅπως ἀποφεύξεται, πᾶν ποιῶν, θάνατον. Sed Eubulus ap. Athen. III. p. 100. Α. Ὑπεδησάμην, ἅπαντα δρῶν, τὰς ἐμβάδας. quæ loca indicavit Blomfieldius. Deinde κοὐδὲν εἴργασμαι πλέον, nec quidquam profeci. Similis phrasis est in Iph. A. 1383. Καὶ πλέον πράξωμεν οὐδέν. οὐ μὴν ἀνήσω γ ̓ οὐδὲ νῦν προθυμίας, ὡς ἂν παροῦσα καὶ σύ μοι ξυμμαρτυρῆς, 285 ἄγ' ὦ φίλη παῖ, τῶν πάροιθε μὲν λόγων 288. Sic Lasc. et Codd. omnes. ἀλλ ̓, ὦ φίλη παῖ Ald. quod sumptum esse credo a versu 475, ubi recte legitur. 289. λάθωμεν Flor. 290. Horat. Carm. III. 29. 16. Sollicitam explicuere frontem. 291. Vertas, omissis istis, in quibus te male tum sequebar, id est, imitabar. 294. συγκαθιστάναι Ald. συγκα θιστώνται Lasc. et MSS. unde conjecit Musgravius in prima editione συγκαθίσταιντ' ἂν, quod cum Valck. enaerio et Brunckio recepi. Porsonus in Suppl. Praef. ad Hec. p. xxxiii. hanc emendationem acutam et probabilem vocat, monens particulam av sæpissime in ista versus sede positam reperiri. In Hec. 295 1183. pro vulgato δύνανται, edidit ille ex uno Codice δύναιντ ̓ ἄν, Ipse vero Musgravius postea Aldinam lectionem defendit, allatis Homeri locis, Iliad. I. 684. Εἰσὶ καὶ οἵδε τάδ ̓ εἰπέμεν. Τ. 140. Δῶρα δ ̓ ἐγὼ ὅδε πάντα παρασχεῖν, Lasc, νόσων. 296. ἰατρῷ Ρ. 297. εἶεν solennis exclamatio est, ubi missis iis, quæ jam dicta sint, ad alia se convertit oratio. Huic respondet apud vernaculam linguam interjectio Well! Vide Hec. 317. Med. 387. Male igitur Brunckius contra Edd. et MSS. edidit ea, quæ particula summam admirationem denotat. Hunc vero secutus sum reponentem οὔ σε χρή pro vulgato οὐκ ἐχρῆν. Similis est confusio infra 345, |