represents it, he so disposes everything that, in the definition of the dogmas of the Faith, all the means requisite are supplied. Hence, whenever there is not a manifest defect in any decision, by the omission of some requisite absolutely necessary, every one of the Faithful should bow down with submission to the decrees of the Council.

90. With regard to the other errors promulgated by these sectarians againgst Tradition, the Sacraments, the Mass, Communion under one kind, the Invocation of Saints, Feast Days, Relics, Images, Purgatory, Indulgences, and the Celibacy of the Clergy, I omit their refutation here, for I have done so already in my Dogmatic Work against the Reformers, on the Council of Trent (Sess. xxiii. sec. 1 & 2). But that the reader may form an opinion of the spirit of these new matters of the Faith, I will just quote one of Luther's sentiments, from one of his public sermons to the people (21). He was highly indignant with some who rebelled against his authority, and, to terrify them into compliance with his sentiments, he said: "I will revoke all I have written and taught, and make my recantation." Behold the Faith this new Church Reformer teaches -a Faith, which he threatens to revoke, when he is not respected as he considers he should be. The Faith of all other sectaries is just the same; they never can be stable in their belief, when once they leave the true Church, the only Ark of Salvation.

REFUTATION XII.

THE ERRORS OF MICHAEL BAIUS.

In order to refute the false system of Michael Baius, it is necessary to transcribe his seventy-nine condemned propositions, for it is out of them we must find out his system. Here, then, are the propositions, condemned by Pope St. Pius V., in the year 1564, in his Bull, which commences, "Ex omnibus afflictionibus," &c.: "1. Nec Angeli, nec primi hominis adhuc integri merita recte vocantur gratia. 2. Sicut opus malum ex natura sua est mortis æternæ meritorium, sic bonum opus ex natura sua est vitæ æternæ meritorium. 3. Et bonis Angelis, et primo homini, si in statu illo permansissent usque ad ultimum vitæ, felicitas esset merces, et non gratia. 4. Vita æterna homini integro, et Angelo promissa fuit intuitu bonorum operum: et bona opera ex lege naturæ ad illam consequendam per se sufficiunt. 5. În promissione facta Angelo, et primo homini, continetur naturalis justitiæ constitutio, quæ pro bonis operibus sine alio respectu, vita æterna justis promittitur. 6. Naturali lege constitutum fuit homini, ut si obedientia perse

(21) Luther. Ser. in Abus. t. 7, p. 275.

veraret, ad eam vitam pertransiret, in qua mori non posset. 7. Primi hominis integri merita fuerunt primæ creationis munera: sed juxta modum loquendi Scripturæ Sacræ, non recte vocantur gratiæ; quo fit ut tantum merita, non etiam gratiæ debeant nuncupari. 8. In redemptis per gratiam Christi nullum inveniri potest bonum meritum, quod non sit gratis indigno collatum. 9. Dona concessa homini integro, et Angelo, forsitan, non improbanda ratione, possunt dici gratia: sed quia secundum usum Scripturæ nomine gratiæ tantum ea munera intelliguntur, quæ per Jesum male merentibus et indignis conferuntur, ideo neque merita, nec merces quæ illis redditur, gratia dici debet. 10. Solutionem pœnæ temporalis, quæ peccato dimisso sæpe manet, et corporis resurrectionem, proprie nonnisi meritis Christi adscribendam esse. 11. Quod pie et juste in hac vita mortali usque in finem conversati vitam consequimur æternam, id non proprie gratiæ Dei, sed ordinationi naturali statim initio creationis constitutæ, justo Dei judicio deputandum est. 12. Nec in hac retributione bonorum ad Christi meritum respicitur, sed tantum ad primam constitutionem generis humani, in qua lege naturali institutum est, ut justo Dei judicio obedientiæ mandatorum vita æterna reddatur. 13. Pelagii sententia est, opus bonum citra gratiam adoptionis factum non esse Regni Coletis meritorium. 14. Opera bona a filiis adoptionis facta non accipiunt rationem meriti ex eo quod fiunt per spiritum adoptionis inhabitantem corda filiorum Dei, sed tantum ex eo quod sunt conformia Legi, quodque per ea præstatur obedientia Legi. 15. Opera bona justorum non accipient in die Judicii extremi ampliorem mercedem, quam justo Dei judicio merentur accipere. 16. Ratio meriti non consistit in eo quod qui bene operatur, habeat gratiam et inhabitantem Spiritum Sanctum, sed in eo solum quod obedit divinæ Legi. 17. Non est vera Legis obedientia, quæ fit sine caritate. 18. Sentiunt cum Pelagio, qui dicunt esse necesarium ad rationem meriti, ut homo per gratiam adoptionis sublimetur ad statum Deificum. 19. Opera Catechumenorum, ut Fides, et Poenitentia, ante remissionem peccatorum facta sunt vitæ æternæ merita; quam ii non consequentur, nisi prius præcedentium delictorum impedimenta tollantur. 20. Opera justitiæ, et temperantiæ, quæ Christus fecit, ex dignitate Personæ operantis non traxerunt majorem valorem. 21. Nullum est peccatum ex natura sua veniale, sed omne peccatum meretur pœnam æternam. 22. Humanæ naturæ sublimatio et exaltatio in consortium Divinæ naturæ debita fuit integritati primæ conditionis; ac proinde naturalis dicenda est, non supernaturalis. 23. Cum Pelagio sentiunt, qui textum Apostoli ad Romanos secundo: Gentes quæ legem non habent, naturaliter quæ legis sunt faciunt; intelligunt de Gentilibus fidem non habentibus. 24. Absurda est eorum sententia, qui dicunt, hominem ab initio dono quodam supernaturali, et gratuito supra conditionem naturæ fuisse exaltatum, ut fide, spe, caritate Deum supernaturaliter coleret. 25. A vanis, et

otiosis hominibus secundum insipientiam Philosophorum excogitata est sententia hominem ab initio sic constitutum, ut per dona naturæ superaddita fuerit largitate Conditoris sublimatis, et in Dei filium adoptatus, et ad Pelagianismum rejicienda est illa sententia. 26. Omnia opera Infidelium sunt peccata, et Philosophorum virtutes sunt vitia. 27. Integritas prima creationis non fuit indebita humanæ naturæ exaltatio, sed naturalis ejus conditio. 28. Liberum arbitrium sine gratiæ Dei adjutorio nonnisi ad peccandum valet. 29. Pelagianus est error dicere, quod liberum arbitrium valet ad ullum peccatum vitandum. 30. Non solum fures ii sunt et latrones, qui Christum viam, et ostium veritatis et vitæ negant; sed etiam quicunque aliunde quam per Christum in viam justitiæ, hoc est, ad aliquam justitiam conscendi posse dicunt; aut tentationi ulli sine gratiæ ipsius adjutorio resistere hominem posse, sic ut in eam non inducatur, aut ab ea superetur. 31. Caritas perfecta et sincera, quæ est ex corde puro et conscientia bona, et fide non ficta, tam in Catechumenis, quam in Poenitentibus potest esse sine remissione peccatorum. 32. Caritas illa quæ est plenitudo Legis, non est semper conjuncta cum remissione peccatorum. 33. Catechumenus juste, recte, et sancte vivit, et mandata Dei observat, ac Legem implet per caritatem, ante obtentam remissionem peccatorum, quæ in Baptismi lavacre demum percipitur. 34. Distinctio illa duplicis amoris, naturalis videlicet, quo Deus amatur ut auctor naturæ, et gratuiti, quo Deus amatur ut beatificator, vana est et commentitia, et ad illudendum Sacris Litteris, et plurimis Veterum testimoniis excogitata. 35. Omne quod agit peccator, vel servus peccati peccatum est. 36. Amor naturalis, qui ex viribus naturæ exoritur, et sola Philosophia per elationem præsumptionis humanæ, cum injuria Crucis Christi defenditur a nonnullis Doctoribus. 37. Cum Pelagio sentit, qui boni aliquid naturalis, hoc est, quod ex naturæ solis viribus ortum ducit, agnoscit. 38. Omnis amor creaturæ naturalis, aut vitiosa est cupiditas, qua mundus diligitur, quæ a Joanne prohibetur: aut laudabilis illa caritas, qua per Spiritum Sanctum in corde diffusa Deus amatur. 39. Quod voluntarie fit, etiamsi in necessitate fiat, libere tamen fit. 40. In omnibus suis actibus peccator servit dominanti cupiditati. 41. Is libertatis modus, qui est a necessitate, sub libertatis nomine non reperitur in scripturis, sed solum libertatis a peccato? 42. Justitia, qua justificatur, per fidem impius, consistit formaliter in obedientia mandatorum, quæ est operum justitia, non autem in gratia aliqua animæ infusa, qua adoptatur homo in filium Dei, et secundum interiorem hominem renovatur, et Divinæ naturæ consors efficitur, ut sic per Spiritum Sanctum renovatus, deinceps bene vivere, et Dei mandatis obedire possit. 43. In hominibus pœnitentibus, ante Sacramentum absolutionis, et in Catechumenis ante Baptismum est vera justificatio, et separata tamen a remissione peccatorum. 44. Operibus plerisque, quæ a fidelibus fiunt, solum ut Dei mandatis pareant,

cujusmodi sunt obedire parentibus, depositum reddere, ab homicidio, a furto, a fornicatione abstinere, justificantur quidem homines, quia sunt legis obedientia, et vera legis justitia; non tamen iis obtinent incrementa virtutum. 45. Sacrificium Missæ non alia ratione est Sacrificium, quam generali illa, qua omne opus quod fit, ut sancta societate Deo homo inhæreat. 46. Ad rationem, et definitionem peccati non pertinet voluntarium nec definitionis quæstio est, sed causæ, et originis, utrum omne peccatum debeat esse voluntarium. 47. Unde peccatum originis vere habet rationem peccati, sine ulla relatione, ac respectu ad voluntatem, a qua originem habuit. 48. Peccatum originis est habituali parvuli voluntate voluntarium, et habitualiter dominatur parvulos, eo quod non gerit contrarium voluntatis arbitrium. 49. Et ex habituali voluntate dominante fit ut parvulus decedens sine regenerationis Sacramento, quando usum rationis consequens erit, actualiter Deum odio habeat, Deum blasphemet, et Legi Dei repugnet. 50. Prava desideria, quibus ratio non consentit, et quæ homo invitus patitur, sunt prohibita præcepto: Non concupisces. 51. Concupiscentia, sive lex membrorum, et prava ejus desideria, quæ inviti sentiunt homines, sunt vera legis inobedientia. 52. Omne scelus est ejus conditionis, ut suum auctorem, et omnes posteros eo modo inficere possit, quo infecit prima transgressio. 53. Quantum est ex vi transgressionis, tantum meritorum malorum a generante contrahunt, qui cum minoribus nascuntur vitiis, quam qui cum majoribus. 54. Definitiva hæc sententia, Deum homini nihil impossibile præcepisse, falso tribuitur Augustino, cum Pelagii sit. 55. Deus non potuisset ab initio talem creare hominem, qualis nunc nascitur. 56. In peccato duo sunt, actus, et renatus; transeunte autem actu nihil manet, nisi reatus, sive obligatio ad pœnam. 57. Unde in Sacramento Baptismi, aut Sacerdotis absolutione proprie reatus peccati dumtaxat tollitur; et ministerium Sacerdotum solum liberat a reatu. 58. Peccatur pœnitens non vivificatur ministerio Sacerdotis absolventis, sed a solo Deo, qui poenitentiam suggerens, et inspirans vivificat eum, et resuscitat; ministerio autem Sacerdotis solum reatus tollitur. 59. Quando per eleemosynas aliaque pœnitentiæ opera Deo satisfacimus pro poenis temporalibus, non dignum pretium Deo pro peccatis nostris offerimus, sicut quidem errantes autumant (nam alioqui essemus saltem aliqua ex parte redemptores), sed aliquid facimus, cujus intuitu Christi satisfactio nobis applicatur, et communicatur. 60. Per passiones Sanctorum in indulgentiis communicatas non proprie redimuntur nostra delicta, sed per communionem caritatis nobis eorum passiones impartiuntur, et ut digni simus, qui pretio Sanguinis Christi a pœnis pro peccatis debitis liberemur. 61. Celebris illa Doctorum distinctio, divinæ legis mandata bifariam impleri, altero modo quantum ad præceptorum operum substantiam tantum, altero quantum ad certum quendam modum, videlicet, secundum quem valeant operantem perducere ad regnum (hoc est

ad modum meritorum) commentitia est, et explodenda. 62. Illa quoque opus dicitur bifariam bonum, vel quia ex objecto, et omnibus circumstantiis rectum est, et bonum (quod moraliter bonum appellare consueverunt), vel qui est meritorium Regni, æterni, eo quod sit a vivo Christi membro per spiritum caritatis, rejicienda est. 63. Sed et illa distinctio duplicis justitiæ alterius, quæ fit per spiritum caritatis inhabitantem, alterius, quæ fit ex inspiratione quidem Spiritus Sancti cor ad penitiam excitantis, sed nondum cor habitantis, et in eo caritatem diffundentis, qua Divinæ legis justificatio impleatur, similiter rejicitur. 64. Item et illa distinctio duplicis vificationis, alterius, qua vivificatur peccatur, dum ei pœnitentiæ, et vitæ novæ propositum, et inchoatio per Dei gratiam inspiratur; alterius, qua vivificatur, qui vere justificatur, et palmes vivus in vite Christo efficitur; pariter commentitia est, et Scripturis minime con65. Nonnisi Pelagiano errore admitti potest usus aliquis gruens. liberi arbitrii bonus, sive non malus, et gratiæ Christi injuriam facit, qui ita sentit, et docet. 66. Sola violentia repugnat libertati hominis naturali. 67. Homo peccat, etiam damnabiliter; in eo quod necessario facit. 68. Infidelitas pure negativa in his, in quibus Christus non est prædicatus, peccatum est. 69. Justificatio impii fit formaliter per obedientiam Legis, non autem per occultam communicationem, et inspirationem gratiæ, quæ per eam justificatos faciat implere legem. 70. Homo existens in peccato mortali, sive in reatu æternæ damnationis, potest habere veram caritatem; et caritas, etiam perfecta, potest consistere cum reatu æternæ damnationis. 71. Per contritionem, etiam cum caritate perfecta, et cum voto suscipiendi Sacramentum conjunctam, non remittitur crimen, extra causam necessitatis, aut Martyrii, sine actuali susceptione Sacramenti. 72. Omnes omnino justorum afflictionis sunt ultiones peccatorum ipsorum; unde et Job, et Martyres, quæ passi sunt, propter peccata sua passi sunt. 73. Nemo, præter Christum est absque peccato originali, hinc Virgo mortua est propter peccatum ex Adam contractum, omnesque ejus afflictiones in hoc vita, sicut et aliorum justorum, fuerunt ultiones peccati actualis, vel originalis. 74. Concupiscentia in renatis relapsis in peccatum mortale, in quibus jam dominatur, peccatum est, sicut et alii habitus pravi. 75. Motus pravi concupiscentiæ sunt pro statu hominis vitiati prohibiti præcepto, Non concupisces; Unde homo eos sentiens, et non consentiens, transgreditur præceptum, Non concupisces; quamvis transgressio in peccatum non deputetur. 76. Quandiu aliquid concupiscentiæ carnalis in diligente est, non facit præceptum, Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo. 77. Satisfactiones laboriosæ justificatorum non valent expiare de condigno pœnam temporalem restantem post culpam conditionatam. 78. Immortalitas primi hominis non erat gratiæ beneficium, sed naturalis conditio. 79. Falsa est Doctorum sententia, primum hominem potuisse a Deo creari, et institui sine justitia naturali."