Изображения страниц
PDF
EPUB

:

Languidos mentis fluida calores
Et nimis multum spacii occupantes
Rite constringensque fovensque pulchros
Elicis ignes.*

Quid mihi æterno populum, fluentem
Fonte, Londinum, numerosque jactas ?
Quid mihi ingentes nihil invidenti
Objicis arces?

Eximam stultos numero tuorum,
Eximam densum genus improborum,
Vicus obscurus prope, Solitudo,

Tu quoque fies."t

The following ode is, with one or two transpositions, a literal version of the poet's beautiful English lines in the essay" on the Shortness of Life and Uncertainty of Riches," beginning

"Why dost thou heap up wealth which thou must quit ?"
"Ode.

"Quid relinquendos, moriture nummos,`
Sarcinas vitæ, fugiture, quæris?

Si relinquendos; dominum relinquunt

[blocks in formation]

"Whilst this hard truth I teach, methinks, I see

The monster London laugh at me;

I should at thee too, foolish city!

If it were fit to laugh at misery;

But thy estate I pity.

Let but the wicked men from out thee

go

And all the fools that crowd thee so,
Ee'n thou, who dost thy millions boast,
A village less than Islington wilt grow,
Ibid.

A solitude almost.”

Quiet

Quid struis pulchros thalamos in altum
Membra sub terrâ positurus ima?

Conserens hortos, sed in omne tempus
Ipse serendus?

Nam tuas te res agitare credis?
Esse te frugalem? aliis laboras

Servus infœlix, aliena curas

Ardelio ingens.

Longa momento meditantur uno,
Dum senes rebus venientis ævi

Linex puncto brevis in supremo

Acrius instant.

Jure formica cumulant acervos
Providæ, et brumæ memores futuræ,
Sed male æstivas eadem deceret
Cura cicadas.

Gloriæ mendax nitor atque honorum

Posset excusare suos amantes,

Si diem vitæ valuisset, uti sol,

Pingere totum.

At brevem post se sonitum relinquens
Fulguris ritu, simul ac videtur

Transit, illustri loca multa inaurans

Non sine damno.

O rudis pulchræ prope contuenti
Scena fortunæ! Mala fastuosa
Ore larvato! Lachrymæque pictæ

Iridis instar!

Magna contemnens, miseranosque n:agnos,
Invidens nullo, minimo invidendus,

Vive Coulei; lege tuta parvâ

Littora cymbâ.

Hospitem cœlorum, imitare alaudam,

Sis licet nubes super ire cantu

Poctus, in terris humilem memento

Ponere nidum."

N⚫

No. XLV.

The same subject continued.

Having in my last paper given Cowley's Latin versions of his odes on Solitude and Riches, I now proceed to insert his version of his beautiful Hymn to Light, whence Warton has extracted stanzas, which furnish him with instances of our poet's inferiority to Milton in classical purity. But perhaps the ingenious critic's zeal for Milton has made him a little too severe on his rival. If he has made a bold and perhaps rash endeavour to clothe his metaphysical conceits in the Latin language, and has sometimes failed accordingly, he has surely sometimes succeeded beyond all hope; there are passages, in which his happiness appears to me really astonishing; and though Johnson went a little too far on the occasion, there is certainly great acuteness in his remarks; and there is, I think, more originality in the Latin poems of Cowley than of Milton. There are many passages in the following ode which affect me with exquisite pleasure.

"Hymnus, in Lucem.

"Pulchra de nigrâ sobole parente,
Quam Chaos fertur peperisse primam,
Cujus ob formam bene risit olim
Massa Severa!

Risus O terræ sacer et polorum!
Aureus vere pluvius tonantis!
Quæque de cœlo fluis inquieto

Gloria rivo!

O salus

O salas rerum, et decus omne, salve;
Vita naturæ vigil actuosæ !

Omnium mater bona cum calore
Juncta marito!

Unde, momento, quibus e pharetris
Tela per totum jacularis orbem?
Præpotens, divesque Deique yerbum
Fassa paternum!

Carceres ipsos simul, atque metam
Linquis, attingisque, animi sagittis
Ocyor strictes, rapidâ angelorum
Ocyor alá.

Aureo lunæ bene læta curru

Auream astrorum peragrare sylvam, et

Vere nocturno reparata semper

Visere prata,

Regiam gaudens habitare solis

More in æternum Scythico vagantem, et

[ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small]

Ad tuos quondam Timor ipse vultus
Exculit turpem genubus tremorem;
Pallor ignescit; capite insolenti
Cornua vibrant.

Inverecundi Dominator oris

Te tamen testem metuit Cupido;
Flamina cognatis rotat in tenebris
Sordida fumo.

Tu, Dea, Eoi simul atque cœli
Exeris pulchrum caput e rosetis,
In tuas laudes volucrum canoris
Personat hymnis.

Aula gaudentis reserata mundi;
Spectra discedunt, animæque noctis,
Vana disceduntque tenebrionum

Monstra Deorum.

Te bibens arcus Jovis ebriosus
Mille formosos revomit colores,
Pavo cœlestis; variamque pascit

Lumine caudam.

In Rosâ pallam indueris rubentem,
In Croco auratum indueris lacernam,
Supparum gestas quasi nuda rallum
Lilia complens.

Fertilis Floræ sobolem tenellam
Purpurâ involvis violas honestâ
Veste segmentata operis superbas
Larga Tulippas.

Igne concreto fabricata Gemmas

Floreum immisces solidumque fucum;

Invidet pictus; fragilesque damnat

Hortus honores.

Parcior fulvis utinam fuisses

Diva largiri pretium metallis!

Parcior, quantis hominum allevasses

Pectora curis !

Mi

« ПредыдущаяПродолжить »