cipis discipulum nullus nostrum habeat privatum.» A chanus eam partem velut adjectitiam resectam fuisCum igipur hæc verba 'Αμήν, ἡ χάρις, ad finem Epistolæ ad Ephesios, et pariter hujus ad Polycarpum apposita reperiantur, apparet, utramque pariter etiam illo ævo fuisse interpolatam. Ad hæc omnia ulterius confirmanda multum valet id quod nos primi observavimus, fuisse antiquitus aliam Ignatianorum editionem, præter eas tres, quas memorat Usserius. Erat autem hæc editio omnium et solarum epistolarum quas vidit Eusebius. sed interpolatarum. Neque hæc est conjectura mera.Habeo enim exemplar ms. Græcum epistola. rum Ignatianarum, mihi a viro docto et antiquitatum curioso communicatum, sine fictis et supposititiis (septem enim tantum sunt,) sed cum assumentis quidem diu post Eusebium imo et Gelasium B factis, epistolas hoc ordine repræsentans. Πρὸς Τραλλησίους Α ́. Πρὸς Μαγνησίους Β'. Πρὸς Φιλαδελφεῖς Γ'. Πρὸς Σμυρναίους Δ ́. Πρὸς Πολύκαρ πον ἐπίσκοπον Σμύρνης Ε ́. Πρὸς Εφεσίους ζ ́. Πρὸς Ρωμαίους Ζ'. Hanc ego editionem peculiarem et ab aliis distinctam invenio, ideoque pro tribus Usserii quatuor diversas Ignatii editiones olim obtinuisse statuo. Prima fuit germana, epistolarum tantum septem: a Polycarpo edita, et ipsius Epistolæ ad Philippenses, in conventu Asia lectæ, subjecta, Irenæo, Theophilo, Origeni, Eusebio, Athanasio, Chrysostomo, Hieronymo. Theodoreto, Gelasio, Ephraimo, Antiocho cognita. Secunda fuit earum. dem epistolarum septem, sed interpolata: qualis in nostro exemplari Græco ms. exstat, Stephano Gobaro, Anastasio patriarchæ Antiocheno,et Chronici Alexandrini consarcinatori conspecta. Tertia editio fuit, ex septem genuinis, et quatuor fictis seu supposititiis conflata, qualis in Mediceo codice, et interprete Usseriano comparet, Joanni Damasceno, et Antonio usurpata. Qarta denique fuit, ex septem interpolatis, et quinque supposititiis constans, addita. scilicet, Epistola ad Philippenses, postremo loco ficta, qualis in Augustano codice et Nidprucciano repræsentatur et a vulgato interprete redditur, Anastasio presbytero, et Adoni Viennensi visa. Unde liquet Epistolam ad Polycarpum in secunda et quarta editione apparuisse interpolatam, in tertia ab omni assumento liberam, ac proinde ex primæva in tertiam sine ulla interpolatione fuisse derivatam. Hinc etiam patere potest, quid sentiendum sit de Vulgato interprete Latino, apud quem posterior pars Epistolæ ad Polycarpum non apparet. Arma C D se arbitratur, «<quod tam multa in ea reperirentur, quæ ad Ecclesiam Smyrnæorum magis pertinebant, quam ad illius episcopum Polycarpum; ab illis. videlicet, verbis sui interpretis:« Episcopo attendite; ut et Deus vobis. » Sed hæc conjectura seipsam jugulat.Neque enim resecta interpretatio dicenda est, quam unquam exstitisse non constat. Neque, si unquam exstiterit, ihi resecta est, ubi Ignatius Smyrnæos alloquitur, sed multo superius; non ad ea verba, Episcopo attendite, ut et Deus vobis, sed adista longe priora: «Secundum omnem modum propter nos sustinentem. »>Ineptissimi certe hominis et male feriati, ne dicam insani fuisset, tot sententias ad Polycarpum utrinque pertinentes ideo resecare, quod nonnullæ interjectæ ad Smyrnæos magis pertinere viderentur. Alia igitur hujus rei ratio reddenda est; et sane ex sententia nostra perquam luculenta. Vulgatus ille interpres nec plenam nobis inscriptionem dedit, nec Epistolam. Ratio utriusque defectus eadem: quoniam epistolas jam interpolatas Latine reddere instituerat. Inscriptio priori parte interpolata est, posteriori minime: priorem igitur partem interpretatus, posteriorem plane omisit. Pariter prior pars Epistolæ insigniter interpolata est; posteriori unum aut alterum verbulum adjectum. Priorem igitur partem interpretatus, posteriorem penitus omisit quod esset, opinor, ab alio interprete prius reddita. Hujus autem rei signum evidentissimum mihi videtur, quod in verbis interpolatis, ut hominem, desinat: reliqua, << secundum omnem modum propter nos sustinentem, » licet ad eamdem sententiam pertinentia, omittat. Proinde septem epistolas ab Eusebio S. Ignatio attributas censeo; inter eas Epistolam ad Polycar pum numerandam affirmo; easdem omnes in Polycarpiana Guvzywyn collectas, epistolæ ejus, in conventu Asiæ per aliquot sæcula publice lectæ, subjunctas, et a sancto martyre conscriptas fuisse asseveranter contendo. Sententiam Dallai de impostore primo, sex epistolas post ducentos ab Ignatii martyrio annos in lucem proferente, et secundo, illam ad Polycarpum post ducentos etiam alios parturiente, figmentum, imo portentum esse judico. Atque hæc de ortu, progressu et hodierno statu hujus controversiæ, introductionis more,atque perspicuitatis gratia dixisse sufficiat: quæ loco trium priorum capitum libri Dallæani, et prioris etiam quarti partis ponenda censui, ut ad ea aliud quidpiam reponere necesse non sit. PATROL. GR. V. 3 VINDICIARUM PARS PRIMA Qua argumenta pro S. Ignatii epistolis e veterum testimoniis afferuntur, et a Dallæi exceptioni CAPUT PRIMUM. bus vindicantur. Argumenta pro S. Ignatii epistolis sunt vel externa vel interna. Externa a testimoniis, interna ab ipsis epistolis. A miterque colligemus.Idoneos autem testes putamus CAPUT II. Ut probemus,aut persuasum habeamus, epistolas basce, de quibus dicimus, quæ nunc in omnium manibus sunt, et Ignatii præ se nomen ferunt, revera ab illo Antiochenæ Ecclesiæ antistite apostolorum discipulo et sanctissimo martyre, circa initium secundi sæculi fuisse conscriptas, non aliud quidquam a nobis, qui hac ætate vivimus, aut requiri aut exspectari potest, quam ut ex idoneis testimoniis eorum, quibus in rebus hujusmodi par est credere, id fideliter firmiterque colligamus ; et epistolas ipsas tanto auctore dignas, et temporis rerumque circumstantiis apprime congruas ostendamus. Ad auctoritatem enim Ignatianorum, aut aliorum quorum.cunque veterum scriptorum asserendam confirmandamque duo tantum argumentorum genera aflerri possunt, externa, scilicet, vel interna; quorum priora ex testimoniis, posteriora escriptis ipsis petuntur.Quamobrem dissertationem nostram in duas partes dispescendam duximus; quarum quidem prima testimonia proferet, eademque ab adversarii objectionibus vindicabit; et quæ ab ipso testimonia afferri videantur, quæque sub specie argumenti negantis disputantur,refutabit: secunda epistolas ipsas considerabit, easque ostendet et ævo Ignatiano rerumque circumstantiis apprime congruas, et ex ipsa materia atque scriptione martyre et episcopo Antiochensi dignas; argumentisque omnibus, vel ex rebus, vel ex verbis ab adversario ductis, respondebit, plenissimeque satisfaciet. Quod si tam multa Veterum testimonia, tamque apposita pro his epistolis afferre poterimus, quam quæ in aliis hujusmodi scriptis stabiliendis,et extra omnem controversiam ponendis acceptari ab omnibus solent; ac simul etiam epistolas ipsas tales esse ostenderimus, ut eo ipso viro dignæ videantur, cui a veteribus tribuuntur, nihilque in iis om. nino contineri, quod auctorem S. Ignatio vel minus antiquum vel minus pium.aut prudentem postulet, si hæc ita tractaverimus, ut summæ testium auctoritati rei ipsius dignitas suffragetur, nihil in disputandi genere ulterius requiri posse confidimus. Neque aliqua ratio assignari poterit, quare ullum antiqui scriptoris opus pro legitimo habeatur, si D verba testimonium præbent, quæ ipse Eusebius ex hæc a nobis rite probata repudientur, Ut primi generis argumento epistolas de quibus agitur ab Ignatio martyre conscriptas fuisse demonscretur, ex idoneis testimoniis eorum, quibus in rebus hujusmodi par est credere, id fideliter fir C Testimonia pro S. Ignatii epistolis. Quæ ita disponuntur ut nullum sæculum suis testimoniis careat, a secundo, quo primum natæ, ad decimum quin · tum, quo impressæ sunt epistolæ. Intra paucos post initum secundi sæculi annos natas esse has epistolas assero: duos igitur ejus dem ævi scriptores nobilissimos, S. Polycarpum et S. Irenæum testes cito. S. Polycarpus S. Joannis apostoli discipulus, ab eo Smyrna episcopus ordinatus, totius Asiæ princeps, S. Ignatio nostro perfamiliaris fuit; cujus martyr ipse in epistolis meminit, cui earum etiam unam privatim misit. Hunc autem harum epistolarum mentionem fecisse diserte tradit Eusebius Hist. Eccl. 1. 1, c. 37: Kai ó Πολύκαρπος δὲ τούτων αὐτῶν μέμνηται ἐν τῆ φερο μέῃ αὐτοῦ πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολῇ. Hoc est, interprete Valesio: «Sed et Polycarpus in sua ad Philippenses epistola earumdem meminit epistolarum. »> Ita Eusebius, cum jam septem S. Ignatii epistolas enumerasset, et descripsisset. Meminit quidem S. Ignatii sæpius in Epistola sua ad Philippenses S. Polycarpus; nostræ autem assertioni hæc præcipue ejus epistola tunc temporis cum omnibus esset notissima, et in Asia conventu legeretur, descripit. Τὰς ἐπιστολὰς Ἰγνατίου, τὰς πεμφθείσας ἡμῖν ὑπ ̓ αὐτοῦ καὶ ἄλλας δους εἴχομεν παρ' ἡμῖν, ἐπέμψαμεν ὑμῖν, καθὼς ἐνετείλασθε, άτινες ὑποτεταγμέναι εἰσὶ RISTO Z. Quæ in veteri ejusdem epistolæ A quos se legisse testatur S. Hieronymus, antequam versione ita etiamnum Latine legimus: «< Epistolas suos in eumdem evangelistam scriberet. Sub hujus sane Ignatii,quæ transmissæ sunt vobis (pro nobis) Theophili nomine etiamnum exstant in S.Matthæum ab eo, et alias quantascunque apud nos habuimus, Commentarii,sed Latine tantum, in quibus ad illa transmisimus vobis, secundum quod mandastis; quæ verba : Cum esset desponsata mater ejus Maria Josunt subjectæ huic Epistolæ. » Alter hujus sæculi seph, »Matth. 1,18.hæc legimus: «Quare non ex simtestis,S.Irenæus Polycarpi discipulus, et apostolico- plici virgine, sed ex desponsata concipitur Christus? rum temporum vir;quem harum epistolarum memi- Primo, ut per generationem Joseph origo Maria nisse non semel testatur Eusebius. Ut Eccl. Hist. 1. monstraretur; secundo, ne lapidaretur a Judæis ut ν, ο. 8 : Ετι καὶ Ἰουστίνου τοῦ μάρτυρος καὶ Ἰγνατίου adultera. Tertio, ut in Ægyptum haberet solatium μνήμην πεποίηται, μαρτυρίαις αὖθις καὶ ἀπὸ τῶν τού viri.Quarto,ut partus ejus falleret diabolum,putanτοις γραφέντων κεχρημένος, « Præterea Justin mar- tem Jesum de uxorata, non de virgine natum.» Si tyris et Ignatii mentionem facit, ex eorum scriptis hæc Theophili sint, sine dubio quartam rationem ex testimonia proferens. » Quot quidem ex S. Ignatio epistola S. Ignatii hausit. Nam cum S. Hieronymus, testimonia protulerit S. Irenæus, scire nunc non qui se Theophili commentarios legisse professus licet,quod multa illius opera jam perierint. Unum Best, quatuor has rationes expressisset, quartam in expresse notavit Eusebius Hist. Eccl. 1. 1, c. 36 : hunc modum protulit:«Martyr Ignatius etiam quarΟἶδε δὲ αὐτοῦ τὸ μαρτύριον ὁ Εἰρηναῖος, καὶ τῶν tam addidit causam,cur a desponsata conceptus sit, ἐπιστολῶν αὐτοῦ μνημονεύει λέγων οὕτως· ὡς εἴπέ ut partus, inquiens, ejus celaretur diabolo,dum eum τις τῶν ἡμετέρων διὰ τὴν πρὸς Θεὸν μαρτυρίαν κα putat non de virgine, sed de uxore generatum. »>Quis τακριθείς πρὸς θηρία, ὅτι· Σιτός εἰμι Θεοῦ, καὶ δι' enim non videt, si hæc Hieronymus ex Theophilo ἐδόντων θηρίων ἀλήθομαι, ἵνα καθαρὸς ἄρτος εὑρεθῶ. transcripsit, eum pro more suo indicare voluisse S. Hoc est, interprete Ruffino : « Scit autem et IreTheophilum hæc ab Ignatio decessore suo habuisse. næus martyrium ejus, et mentionem facit scripto- Ignatius enim ipse non hanc quartam causam addirum pro epistolarum)ejus per hæc verba:Sicut dixit, dit,neque ullam causam protulit, cur a desponsata inquit,quidam ex nostris pro martyrio Christi damconceptus fuerit Christus sed tantum dixit virginatus ad bestias: Frumentum, ego sum Dei; bes- nitatem Mariæ diabolum latuisse; hanc autem sentiarum dentibus molor et subigor, ut panis mundus tentiam Ignatii tanquam causam addidit Theophiefficiar Christo. »» Hæc autem verba ab Eusebio lus,atque adeo causam hanc attribuit Ignatio HieGræce excerpta, postquam Græca S. Irenæi exem- ronymus, quod eum illius sententiæ auctorem agnoplaria perierunt, in veteri Latina versione adhuc sceret.Certe hæc Hieronymus ex suo penu non sumreperiuntur, l. 111, c. 28: « Quemadmodum quidam psit,sed a veteri commentatore hausit; uno, scilide nostris dixit, propter martyrium in Deum adju- cet,ex illis,quos ipse in Præfatione nominat,quem dicatus ad bestias, « quoniam frumentum sum alium quam Theophilum fuisse non puto. Nam S. Christi, et per dentes bestiarum molor ut mundus Basilius, oratione in Natali Christi habita, eumdem panis inveniar.» » Eademque in S. Ignatii Epistola sine dubio auctorem respiciens,ait: Epyx dề tổν ad Romanos exstant : Σιτός εἰμι τοῦ Θεοῦ καὶ δι' παλαιῶν τινι καὶ ἕτερος λόγος, ὅτι ὑμὲρ τοῦ λαβεῖν ἐδόντων θηρίων ἀλήθομαι, ἵνα καθαρὸς ἄρτος Θεοῦ τὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου τὴν παρθενίαν τῆς 5டும். Μαρίας ἡ τοῦ Ἰωσὴφ ἐπενοήθη μνηστεία. Cum enim tres causas attulisset,quartam sic adjungit : « Alia autem ratio a veterum quodam prolata est, quod ut principem hujus sæculi lateret virginitas Mariæ, desponsatio Josephi est excogitata. » Non igitur Theodorus fuit, non Apollinarius, non Didymus; hi enim omnes S. Basilio synchroni fuere, sed vel Hippolytus, vel Origenes, vel Theophilus, quod potius reor. Utcunque sit, scriptor ille qui a S. Basilio antiquus dicebatur, haud injuria a nobis secundo sæculo vindicatur. C Luculentissimis hisce testimoniis tres conjecturas subjungendas putavi, ex eodem sæculo petitas: quæ si eruditis placeant,bene est; mihi certe placent,ut conjecturæ, scilicet, neque alio nomine propono. Smyrnensis Ecclesiæ epistola, licet in martyrio S.Polycarpi celebrando potissimum versetur,tamen et Germanici exitum breviter describit, qui, velut alter Ignatius, intonμws ¿Oŋpioμáx70€, gloriose pu- D gnavit ad bestias. Cum enim proconsul eum ab animi proposito retrahere conaretur,ἑαυτῷ ἐπεσπάσατο τὸ θηρίον προσβιασάμενος, inquiunt, feram ad se attraxit, vi adigens. Quibus verbis existimo Ecclesiam Smyrnensem ad epistolam S. Ignatii omnino respexisse, et in simili proposito eodem vocabulo uli voluisse. Ita enim ille ad Romanos, de feris quibus objiciendus fuit: Κἂν αὐτὰ δὲ ἄκοντα μὴ θέλῃ ἐγὼ προσβιάσομαι, quod si forte ipsæ recusabunt, ego eas vi adigam. S. Theophilus, sextus Antiochensis Ecclesiæ episcopus, post S. Ignatium quartus, scripsit in S. Matthæum Commentarios, B decimo Severi anno,tertio sæculo jam ineunte, Catecheseon opus aggressus, adhuc juvenis Homilias in S.Lucam scripsit quas interpretatus est S. Hieronymus. Homilia autem sexta hæc legimus : « Eleganter in cujusdam martyris epistola scriptum reperi ; Ignatium dico, episcopum Antiochiæ post Petrum secundum, qui in persecutione Roma pugnavit ad bestias: «Principem sæculi hujus latuit virginitas Mariæ. »» Ita nunc legimus in Epistola ad Ephesios, ἔλαθεν τὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου ἡ παρθε via Mapiac. Vetus Interpres : «Latuit principem sæculi hujus virginitas Mariæ. » Idem Origenes natu grandior Commentarios in Canticum scripsit,in quorum Prologo hæc legimus: « Denique meminimus aliquem sanctorum dixisse, Ignatium nomine, de Christo: «< Meus autem amor crucifixus est, »> nec reprehendi eum pro hoc dignum judico. » Hæc autem verba in Epistola ad Romanos adhuc reperiuntur, Ὁ ἐμὸς ἔρως ἑσταύρωται. Vetus Interpres: « Meum desiderium crucifixum est. >> maxime civitates, et viros quosdam velut legatos A tritus, locupletissimus nobis testis est. Is enim unmisit; ut igitur igne Herculem aut Empedoclem,ita epistolis,et legatis S.Ignatium nostrum de industria imitatum esse nebulonem sentio,et hujus conjecturæ rationem minime incertam reddo. Christianam religionem sub Adriano professus erat Peregrinus, et non mediocrem inter Christianos auctoritatem sibi comparaverat,unde in vincula conjectus factus est confessor nobilis, et ad eum sublevandum quamplurimi, etiam of ev téλet, presbyteri, episcopique,undique convolabant. Martyrium igitur subire maxime velle videbatur, et proconsul Syriæ, cum intelligeret ὅτι δέξαιτ ̓ ἂν ἀποθανεῖν ὡς δόξαν ἐπὶ Toute iniλino, quod mori cuperet, ut inde famam posteris relinqueret, eum pœnæ subduxit et carcere liberavit. Et quidem postea gloriosus hic confessor ex Ecclesia ejectus est; sed dum illa sub Syria proconsule passus est, non potuit eum latere S. Ignatii fama,cujus reliquiæ tanta cum veneratione Antiochiæ conservatæ sunt; et cum tot ex Asia ad eum in carcere detentum confluerent, sine dubio Ignatii omnia sæpissime commemorabantur. Placuit itaque ineptissimo viro,ab Ecclesia ejecto,et a philosophis recepto,mori quidem tanquam philosophum, famam autem eodem modo acquirere, quo acquisivisse Ignatium putavit; epistolas ante mortem ad civitates nobilissimas exarando,et tales omnino viros instituendo, quales illum sæpius postulasse noverat.Hoc vero a Luciano disertissimis verbis descriptum est in Peregrino suo: Pasì dè náσαις σχεδὸν ταῖς ἐνδόξοις πόλεσιν ἐπιστολὰς διαπέμ ψαι αὐτὸν, διαθήκας τινὸς, καὶ παραινέσεις, καὶ νό. μους, καί τινας ἐπὶ τούτων πρεσβευτὰς τῶν ἑταίρων ἐχειροτόνησε, νεκραγγέλους καὶ νεοτεροδρόμους προσαγορεύσας. «Aiunt autem eum ad omnes fere præclaras civitates epistolas misisse, monita quædam, exhortationes, atque leges et ex sociis suis de his legatos ordinavit, a mortuis nuntios, et ab inferis cursores appellans. »> Habemus hic epistolas a jamjam morituro ad insigniores civitates missas, cum exhortationibus : quod fecit S. Ignatius,neque ante Peregrinum præter eum, opinor, quisquam habemus viros ex sociis suis institutos tanquam legatos: scilicet,exe:poτόνησε πρεσβευτάς, plane ut apud Ignatium nostrum epistola ad Smyrnæos, yetpoτovйσ 0εоπрεχειροτονῆσαι θεοπρε cost, et ad Magnesianos, etpotovijoα diάxovov D εἰς τὸ πρεσβεῦσαι ἐκεῖ Θεοῦ πρεσβείαν habemus eos legatos a Peregrino appellatos νερτεροδρόμους, ut apud Ignatium, χειροτονῆσαί τινα, ὃς δυνήσεται θεο Spóμoc xxλsix. Si huic conjecturæ locus sit, has epistolas quas defendimus probe novit Peregrinus, qui ante martyrium Ignatii natus, post medium sæculi secundi flammis se dedit. Tertii quidem sæculi scriptores ecclesiasticos, præsertim Græcos, quibus maxime tum notus fuit S. Ignatius, habemus sane superstites perpaucissimos; quorum præcipuus Origenes,eodem quo scripsit Ignatius ævo natus, et rebus theologicis innu Quarti sæculi,sane florentissimi,ut multo plures ecclesiasticos scriptores,ita et Ignatianorum testes habemus.Eorum primus mihi quidem videtur ille, quisquis est, qui Dionysius Areopagita vulgo nominatur; non longe enim ab initio hujus ævi eum scripsisse sentio. Ille autem libro De divinis nominibus, de amore disputans, et Origenem sequens, ita loquitur : Καίτοι ἔδοξέ τισι τῶν καθ ̓ ἡμᾶς ἱερο λόγων καὶ θειότερον εἶναι τὸ τοῦ ἔρωτος ὄνομα τοῦ τῆς ἀγάπης· γράφει δὲ καὶ ὁ θεῖος Ἰγνάτιος· Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται. « Visum est aliquibus nostræ ætatis sacris scriptoribus amoris quam charitatis nomen divinius esse. Scribit autem et divinus Ignatius « Amor meus crucifixus est.»>»> Hujus autem viri longe doctissimi, si initio hujus sæculi revera scripserit,ut arbitramur,luculentissimum testimo. nium est; quisquis autem fuerit, sive hujus, sive sequentis ævi scriptor, varia de hoc ipso loco hominum judicia Ignatianorum auctoritatem, ut deinceps ostendemus, plurimum confirmabunt. ་ Secundus hujus ævi testis est Eusebius Cæsariensis episcopus, qui multos Origenis discipulos vidit. Is autem cum singulos nominatim recensere non posset, qui primis apostolicæ successionis temporibus antistites, aut evangelista fuerant, eorum duntaxat nomina recensere statuit,quorum monumentis apostolicæ doctrinæ traditio ad sua usque tempora ferebatur. Hist. eccles., 1. 1, c. 37, 38: ὥσπερ οὖν ἀμέλει τοῦ Ἰγνατίου ἐν αἷς κατελέξαμεν ἐπιστολαῖς, καὶ τοῦ Κλήμεντος ἐν τῇ ἀνωμολογημένῃ apà masiv.« Quod factum est in epistolis Ignatii quas recensuimus,et Clementis illa ab omibus recepta. » Eusebius igitur, unam Clementis, plures Ignatii epistolas proponebat, ut antiquissima, apo stolicæ successionis scripta, et apostolorum doctrinæ traditionem continentia. Ille autem epistolæ, quas tantopere laudavit Eusebius, ipsissimæ sunt quas nos habemus, et defendimus. Tradit enim ་ num Christi 360 scripta, hoc nobis illustre testi- Recte scripsit beatus Ignatius,factum eum dicens ob carnem ; Chri-tus enim caro factus est; non factum autem,quod non sit ex creaturis, et iis quæ facta sunt, sed Filius e Patre.>> Hist eccles., 1. 1, c. 36, Ignatium per Asiam sub A adhuc Arimini synodus hæreret, hoc est, circa anaccuratissima satellitum custodia ductum, singularum civitatum quas ingressus est ecclesias sermonibus et cohortationibus confirmasse, atque inprimis monuisse, ut ab hæresibus caverent tum primum exortis et invalescentibus; hortatumque esse, ut apostolorum traditioni tenaciter adhærerent, quam cautelæ gratia,etiam scriptis mandare necessarium duxit. Quare cum Smyrnæ esset,inquit, quatuor epistolas scripsit, ad Ephesios, Magnesianos, Trallianos, Romanos; a Troade tres, ad Philadelphenses, ad Smyrnæos, et privatim ad Polycarpum. Hæc omnia diligentissime ex ipsis epistolis, utopinor, observavit Eusebius; epistolam enim ad Ephesios Smyrnæ scriptam fuisse ipsa testatur: « Unanimis vobiscum ego, et quem misistis in Dei B honorem in Smyrnam, unde et scriho vobis.» Ad Magnesios: Salutant vos Ephesii a Smyrna,unde et scribo vobis. Ad Trallianos: « Saluto vos a Smyrna.» Ad Romanos :«Scribo autem vobis hæc a Smyrna. »>> Tres reliquas epistolas Troade scriptas fuisse, ex ipsis pariter patet. Ad Philadelphenses: « Salutat vos charitas multorum, qui in Troade unde et scribo vobis per Burrum. »Ad Smyrnæos: «Salutat vos charitas fratrum,qui in Troade,unde et scribo vobis per Burrum. »>Ad Polycarpum : «Quia igitur omnibus ecclesiis non potui scribere,propter repente navigare me a Troade in Neapolim, ut voluntas præcipit, scribes aliis ecclesiis. »> Observat Eusebius, Ignatium in epistola ad Ephesios Onesimi ipsorum pastoris meminisse, in epistola ad Magnesios Damam epis copum nominasse, in epistola ad Trallianos Polybii antistitis mentionem fecisse; quos omnes earumdem Ecclesiarum episcopos nostræ epistolæ agnoscunt.Dicit eum Polycarpo Antiochenæ Ecclesiæ gregem commendasse, rogasseque ut omni cura et diligentia illum fovere vellet,quod in epistola ad eum data pluribus narratur. Pergit ulterius, et ɛis ἐπίδειξιν τῶν εἰρημένων, ex epistola ad Romanos bene longam v excerpit, ut ipse loquitur, κατὰ λέξιν· Από Συρίας μέχρι Ῥώμης θηριομα 7, etc., quæ versioni nostræ Latinæ prorsus conveniuut,adeo ut hæc accuratior sit Eusebianorum translatio, quam vel Hieronymiana vel Ruffiniana. Aliam etiam ex Epistola ad Smyrnæos sententiam transcripsit, quæ in nostris codicibus totidem verbis exstat. Denique ad confirmandam superiorem D de his narrationem, Polycarpi et Irenæi testimonia profert, de quibus ante diximus, et postea dicendum erit, Hæc sunt ab Eusebio adeo diligenter luculenteque exposita, ut Dallæus ipse dixerit : «Fatemur Eusebium illas epistolas agnoscere, et pro vere Ignatianis habere: neque dissimulamus eas, de qui. bus ille verba facit,has ipsas fuisse videri, quæ his hodie nominibus circumferuntur, quales eas reverendissimus Usserius Latine; eruditissimus Vossius Græce,ex libris ille Anglicanis,hic Mediceis ediderunt.>> Eusebio succedit Atbanasins, vere magnus, qui in epistola de synodis Arimini et Seleuciæ dum Huic etiam sæculo S. Joannes Chrysostomus ascribendus est: presbyter enim ordinatus Antiochiæ anno 386, Constantinopoli episcopus consecratus est anno 398. Dum autem Antiochiæ esset, præclaram in S. Ignatii martyrium orationem habuit, in qua verba ejus, quæ sunt in Epistola ad C Romanos adducit. Tom. V, orat. 70, pag. 504: ̓́Ακούσας γὰρ ὅτι οὗτος αὐτὸν τῆς τιμωρίας ὁ τρό πος μένει, Ἐγὼ τῶν θηρίων ἐκείνων ὀναίμην, ἔλεγε· τοιοῦτοι γὰρ οἱ ἐρῶντες· ὅπερ ἂν πάσχωσιν ὑπὲρ τῶν ἐρωμένων μεθ ̓ ἡδονῆς δέχονται. « Cum enim audivisset, quod hic eum supplicii modus maneret, <«< Utinam ego illis bestiis fruar, » inquiebat. Tales enim sunt qui amant; quidquid pro iis quos amant patiantur, cum voluptate ferunt. » Idem rursus in oratione ipsi antiquitus attributa. Quod unus Veteris et Novi Testamenti legislator sit, hæc habet, tom. VI, pag. 645 : Διὰ τοῦτό τις τῶν ἀρχαίων, Ἰγνάτιος δὲ ὄνομα αὐτῷ, οὗτος ἱερωσύνῃ καὶ μαρτυρίῳ διαπρέ ψας, ἐπιστέλλων τινὶ ἱερεῖ ἔλεγε, Μηδὲν ἄνευ γνώμης σου γινέσθω· μηδὲ σὺ ἄνευ γνώμης Θεοῦ τι πρᾶτε te. « Propterea quidam ex antiquis, nomine Ignatius, sacerdotio et martyrio clarus, in epistola ad sacerdotem quemdam dixit: « Nihil sine sententia tua fiat; neque tu sine sententia Dei quidquam facias. Quæ totidem verbis in epistola ad Polycarpum etiamnum exstant. Eidem ævo tribuenda sunt testimonia S. Hieronymi, qui anno 14 imperatoris Theodosii, circa annum Domini 393, Catalogum scriptorum ecclesiasticorum se composuisse testatur, in quo Catalogo hæc habet: «Ignatius, Antiochenæ Ecclesiæ tertius, post Petrum apostolum episcopus,commovente persecutionem Trajano damnatus ab bestias, Romam |