blattis et tineis absumendi relinqueretur; hi enim, A Paganini Gaudentii, qui favore suo, eo me apud principem suum loco collocavit, ut quam diutissime bibliotheca hac bono, et meo, et publico, frui liceret. Sed de ɔjus erga me viri meritis, dabitur, spero, commodius posthac loquendi tempus. Nunc hæc attingere satis putavi, ut, licet me debitis non absolvam, beneficiis tamen non videar indignus. Nec video cur ulterius te detineam, lector. Occurrunt animo et alia, nec ab instituto aliena: sed aliis iis dabitur convenientior locus. Vale igitur, pluraque in dies a me exspecta. J. B. COTELERII JUDICIUM DE EPISTOLIS S. IGNATII. (Patres apostolici, ed. Amstelod. 1724, t. II, p. 9) Nisi officii mei ratio flagitaret ut in campum de- B qui Eusebium transcribunt) quæ ab aliis memoscenderem, tuiturus vel impugnaturus Ignatianas Epistolas, libenter abstinerem me celebri bello litterario, quod sciam profligatum fuisse, dein redintegratum, et ad quod conficiendum adhuc accingere se armis audiam duos fortes bellatores, unum hic in Gallia, alterum in orbe Britanno, adversus nuperum hostem, veteranum militem, pugnacem, doctis disertisque dictis certantem et maledictis, peritum ad hæc cauponari hellum et belligerare, qui hoc stratagemate utendum putavit ut, quia in verum Ignatium abunde non suppetebant jacula, falsum prælio involveret, quo imbellem vincendo, invictum etiam vicisse videretur. Sed jam pugna danda est. Rem paucis verbis, una ratiocinatione concludo Sanctum Ignatium epistolas scripsisse diserte testatur ejus familiaris beatus Polycarpus : has ve- C ro quas per virum clarissimum Isaacum Vossium e codice Florentino primum editas legimus, easdem esse puras putas Ignatii ostendunt relata in testimoniis veterum loca Irenæi, Origenis, Eusebii, Athanasii, Hieronymi, Theodoreti, cæterorumque : nam reperiuntur in illa editione. Quid clarius? quid certius? Contra hæc et contra nostrum Ignatium exceptiones adversariorum multæ sunt, multæ objectiones, generales aliæ, aliæ particulares. His ad loca singula, cum necesse judicabimus, occurremus: illarum præcipuas expendamus. In duas classes distribui possunt: aut enim petuntur ex antiquorum silentio, aut e stylo epistolarum. Aiunt itaque : Quote primis Patribus mentionem facere poterant ac debebant Ignatianarum epistolarum, nec fecerunt ante Eusebium? Polycarpi siquidem, Irenæi, Origenis testimonia suspecta habentur, vel nihil probant. Retorqueo ego ad hunc modum: Quot ecclesiasticorum operum primus ac sæpe unus meminit Eusebius (neque enim in numerum veniunt rari poterant. et vero pari ratione debebant? Eane omnia supposititia dicent? Nequaquam puto. Quænam vero sunt quæ opponunt locis Polycarpi, Irenæi et Oorigenis? Ecce illa: Nicephorus patriarcha CP. in Indice apocryphorum Novi Testamenti, scripta Ignatii et Polycarpi apocrypha judicat. Anastasius Bibliothecarius eadem habet in Indice quem Historiæ suæ Ecclesiasticæ præfixit, quæ nisi eadem cum Nicephoro de his epistolis sensisset, non videtur fuisse sine aliqua censura vel animadversione dimissurus. Verum auctor hujus laterculi non amandat ad apocrypha epistolas Ignatii et Polycarpi, amandat Ignatii et Polycarpi nonnihil. Illud autem. nonnihil cur non potius exponemus de doctrina Ignatii et de doctrina Poiycarpi. libris pseudepigraphis? Certe Tyvatíou Sidayyy ut apocrypham recensitam habes illo ms. indiculo, quem Anastasii Questionibus subjunctum ciat doctissimus Usserius, de Ignatii epistolis, cap. 1, et lyvation didασκαλίαν cum Πολυκάρπου διδασκαλίᾳ, indiculo iisdem Quæstionibus adjuncto, bibliothecæ Regiæ volumine 1789, qui a me supra positus fuit in meis notis. Ignatii vero Polycarpique epistolas in apocrypha relatas nullibi videmus. Ut omittam Liturgiam Ignatii, de qua eodem loco Usserius, ac ejusdem martyris aliquid de re fidei et canonibns, in catalogo Hebedjesu, num. 18, videtur enim diversum esse ab epistolis Chaldaicis sive Syriacis illius, ab Usserio in cap. 4 memoratis. Et vero (occasione sese offerente monebo id)objectum indicem seu canonem Scripturarum, ad tempora Nicephori Constantinopolitani et Anastasii Bibliothecarii nequaquam pertinere, facile mecum intelliget, qui consideraverit nono æræ Christiana sæculo Ecclesias Græcam et Romanam non dubitasse de tot sacræ Scripturæ libris, quot in dubium eo in laterculo revocantur. Quare vel Nicephoro pa triarchæ canon abjudicetur, vel dicatur ab eo magis A Dionysius, De divinis nominibus, c. 4, n. 12: гpá φει δὲ καὶ ὁ θεῖος Ιγνάτιος· Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται. Origeni εἰπεῖν est, quod Dionysio γράφειν. Sed, inquiunt, commentarii illi non sunt Origenis. E memoria illorum effluxerat citari eos in fine Philocalia. Tu vero, ne tempus teram in agenda re acta, vide quæ a doctissimo clarissimoque viro Petro Daniele Huetio solide de hac controversia disputata sunt Origenianorum lib. 1, p. 248. Lege pariter quæ eodem libro, p. 252, 253, afferuntur pro ejusdem Adamantii Ilomiliis in Lucam, quas etiam quia sibi incommodant aperta citatione Ignatianæ Epistolæ, rejicere conantur, idque per levicula argumenta, solutu facilia eis qui animum attenderint partim ad Hieronymum interpretem, partim ad juvenem eo temppre Origenem. Videto quoque nos infra in c. 19 Ep.ad Ephes.,de Basilio et Hieronymo has homilias legentibus. collectus quam compositus; per Anastasium vero conversus tantum putetur,non autem etiam creditus Atque hinc evanescit in auras quidquid magna verborum pompa,ob Nicephorum et Anastasium a viro docto toties jactatur. Ut necessæ non sit respondere, quæ tamen non improbabiliter dicentur aut Polycarpum cum Ignatio fuisse proscriptum, ob syllogen epistolæ Polycarpianæ et epistolarum Ignatianarum tam interpolatarum quam falsarum, aut epistolam Polycarpi et epistolas Ignatii apocryphas esse appellatas, quod, licet innoxiæ, nec pseudepigraphæ, extra canonem omnium ecclesiarum legerentur. Quid enim, quæso, noxii, quid apostolico viro indigni continet Polycarpiana illa? Pergunt adversus epistolam Polycarpi, et affirmant eam pugnantia B loqui, Ignatium viventem, Ignatium mortuum: nempe prius per hæc verba c. 13: «Et de ipso Ignatio, et de his qui cum eo sunt, quod certius agnoveritis significate. » Posterius per ea quæ habentur capite 9, de Ignatio aliisque martyribus, necnon apostolis, quod cuncti post agones suos in loco sibi debito sint apud Deum. Mira profecto avtoyía, si veritate niteretur: at ea plane destituitur. Nam ponatur, quemadmodum sentimus, scripsisse Polycarpum tunc temporis, cum Ignatius martyrium subiisse credebatur, incerti tamen (ut fere fit) rumores ferebantur de iis quæ in morte illius contigerant. Hoc posito, nonne conveniebat ut Polycarpus diceret Ignatium apud Deum locum suum obtinere, simulque peteret edoceri περὶ Ἰγνατίου καὶ Tepi Twv Tepi aúτóv, si quid Philippenses ex- C ne si hujusmodi argutationum minutiis datur locus, περὶ τῶν περὶ αὐτόν, plorati accepissent? Dubium nullum est nisi fallor. A Polycarpo ad Irenæum : « Quemadmodum quidam de nostris dixit, propter martyrium in Deum adjudicatus ad bestias: quoniam frumentum sum Christi, » etc. Dixit, exponunt, locutus est, non scripsit. Ego vero, cum verbum dixit ad sermonem et ad scripturam perinde referatur, cumque constet ex Actis et Vita Ignatii, atque ex Hieronymo et Adone, ea verba a fortissimo martyre in agone quoque ipso fuisse pronuntiata, cur apud Irenæum epistolam potius intelligam quam vocem, causa est tum auctoritas Eusebii, qui ita accepit, tum quod Irenæus non scripserit proμaɣov, cvm bestiis pugnans, aut quid simile, sed xatzxρideis mpòs C Orpía, damnatus ad bestias. Origenes prologo Commentariorum in Canticum canticorum: « Denique memini aliquem sanctorum dixisse,Ignatium nomine, de Christo: Mcus autem amor crucifixus est. » Hactenus de prætento veterum silentio. Nunc ad stylum epistolarum accedamus. Ignatiana oratio diversæ a nostra sententiæ auctoribus videtur mirum prodigiosumque in modum nova, poetica, turgida, putida, frigida, obscura, plena cacozeliæ et battologiæ, omnino absurda atque simulata, nullatenus apostolica. Longe aliter sentiunt alii, qui plurima in illa antiquitatis ac simplicifatis apostolicæ certissimaque deprehendunt vestigia, nihil vero inconsideratum, nihil fictum, aut non apostolicum. Concedamus tamen Ignatii dictionem aliquid habere novitatis, tumoris, obscuritatis. Quid tum? Suus cuique stylus est, sua scribendi ratio. Non convellentur facile pleraque vetustatis haud dubia monumenta? Nauseant pauci ad quædam Ignatiana sed cæteris fortior est stomachus. Sane veniam merebatur sanctissimus martyr, quod,inter milites leopardos scribens, unamque spirans martyrii coronam, nequiverit epistolas suas perpolire ac variare. Atque hæc inpræsentiarum sufficere poterunt, broviter dicta pro ratione notarum, donec prodeant eruditorum hominum pro Ignatio exspectatæ dissertationes. Paucos existimo fore qui trium, licet magni merito nominis criticorum, Salmasii, Blondelli, Dallæi, censuram præferant judicio Eusebii, Athanasii, Hieronymi, Theodoriti, totiusque antiquitatis, necnon hujusce temporis catholicorum omnium, ac heterodoxorum plurimorum. Dicam autem de numero epistolarum in illam ad Polycarpum; de epistolis vero interpolatis et de subdititiis suo etiam loco disseretur. JOANNIS PEARSONI VINDICIÆ IGNATIANE. (COTELERIUS, Patres apost. II, 252, ed. Amstelod. 1724) ARCHIEPISCOPO CANTUARIENSI, TOTIUS ANGLIE PRIMATI. Cum Anastasius Antiochenus ad Gregorium Magnum scripsisset, et S. Ignatii clausulam episitolæ suce subjunxisset, eamdem suæ etiam Gregorius subtexuit, et hanc rationem reddidit, quia non tantum vester est, sed et noster. Ita Occidentis et Orientis patriarchæ pro sanctissimo illo præsule et martyre inter se contendebant. Alii hujus seculi mores, alice concertationes et docti et indocti, et domi et foris, pretiosissimas illius martyris reliquias convellunt. Ad sedem igitur vestram archiepiscopalem confugit ipse archiepiscopus, et hoc unum efflagitat, ne pro impostore habeatur. Tu, cui apud nos sub rege maximo summa in negotio religionis et cura et potestas, singulari Dei providentia, meritissimo commissa est, qui Ecclesiam nostram adversus exulceratos hominum animos, et luctiosissimorum temporum vitio enatas inimicitias prudentiæ incredibilis auctoritate tueris, tam præclarum pristine simplicitatis cum in doctrina catholica tum in disciplina ecclesiastica monumentum ab ingeniis maleferiatis ventilari, epistolas_in_vincu's inter ferocientium militum manus et carcerum angustias animo præsentissimo exaratas tanquam invenustas rejici, hæresium tum primo exorlarum et nunc demum repullulantium schismatumque certissimum remedium exstirpari, faciem denique Ecclesiæ primitivæ clarissime repræsentatam deturpari et obliterari nunquam palieris. Quid felicissimos eruditissimi primatis Armachani conatus: quid conspirantem originalis Græci codicis a doctissimo Vossio peropportune procuratam editionem: quid Hammondi viri optimi consummalissimique theologi lucubrationes commemorem? Non enim dubito quin horum omnium labores, maximo Ecclesiæ emolumento susceptos, diu ante probaveris magnoque acerrimi judicii prudentiæque tuæ pondere stabiliveris. Cum autem hæc omnia ad severum nimis examen vocata sint; quæ hoc qualicunqu e opere reponenda duxit, si non eodem judicio probare, tamen eo quo ipsum soles candore recipere ut non dedigne is, humillime petit Paternitati tuæ devotissimus Joannes PEARSON. AD LECTOREM. Quæcunque ad controversiam hoc opere tracta- A apostolos institutum est; vawtepixiv vero túživ, tam recte intelligendam conferant,in Procemio jam satis perspicue et copiose exposita sunt, ut alia præfatione uti supervacaneum plane videatur. Unicum tamen est de quo te, Lector benevole, imprimis monendum duxi. Putarunt hactenus nostri, S. Ignatii epistolas antiquitati episcopatus luculentissimum testimonium præbuisse. Nescio tamen quo pacto effectum est, ut ex hoc uno scriptore, et quidem defæcato, satis firmum argumentum pro novitate ordinis episcopalis duci posse existiment nonnulli, illudque in scholis theologicis usurpent. Ecce enim, inter theses in academia Salmuriensi sub præsidio Ludovici Cappelli de episcopi et presbyteri discrimine disputatas, novum argumentum in hunc modum conficitur: « Auctor Epistolæ ad Magnesios primo,peoбutépov, hoc est » collegium presbyterorum, « et Ecclesiæ per illud administrationem atque regimen, vocat Xpisto vópov, quia ex institutione et voluntate Christi per novellam institutionem« vocat,eam quæ suo tempore episcopum presbyteris præponebat. Certum est autem eum scripsisse post Valentini hæretici tempus, qui Romam venit sub Пygino papa, circa annum a Christo nato 144. Ita fit manifestum novam constitutionem de episcopi in presbyteros prærogativa et auctoritate factam esse post centesimum et quinquagesimum a Christi resurrectione,et Spiritus sancti missione in apostolos, annum.» Hoc argumentum Dallæus præter misit,vel quod ei nullam vim inesse putaret, vel quod scriptorem epistolarum impostorem non probaret, sed supponeret ; vel quod sua hypothesi minime conveniret, qui impostorem suum vel sub finem tertii,vel sub initium quarti sæculi vixisse putavit; quo tempore nemo, B qui non insanivisset, episcopatum novellam institutionem vocasset. Nos ab illo prætermissum hic discutiendum putavimus; ne quis postea tam ineptum Ignatio sensum affingat, aut ex illo tam fal Ignatii notavit, Latine non reddidit: Salmasius omnium primus νεωτερικὴν τάξιν, contra Ignatianum loquendi morem, contra manifestum totius contextus sensum, contra mentem scriptoris alibi satis explicatam, novam institutionem vel novum ordinem reddidit. Ad hanc translationem confirmandam locum Ignatii misere detorsit; et cum nostrum locutionem S. Pauli maxime secutum esse novisset, illum etiam perperam et coacte interpretatus est. In Epistola Pauli, inquit, ad Timotheum II, cap. 1, 22, νεωτερικαὶ ἐπιθυμίαι non sunt juveniles cupiditates, sed novæ, vel novarum rerum, ut alibi nos explicabimus. Idcirco, ut hoc argumentum prorsus explodatur, primo,lector benevole,S. Pauli locus, quem secutum hic ut alibi nostrum esse non injusta suspicio est, explicabitur; secundo, Ignatii verba nude et aperte exponentur,et ab importunis adversariorum glossis vindicabuntur. sum et Ecclesiæ perniciosum degma deducat. A ed juventutem episcopi denotat. Blondellus verba Si enim concederetur et auctorem epistolæ ad Magnesios impostorem fuisse, et episcopatum noveliam institutionem vocasse, nullo modo manifestum esset constitutionem de episcopi auctoritate post annum a Christi resurrectione 150 factam fuisse. Nam primo, si impostor esset, non necesse esset ut de suo tempore loqueretur; fingendum enim sibi sumpsisse dicendus esset veterem et apostolicum virum,ab apostolis ordinatum episcopum, et paulo post S. Joannis apostoli obitum martyrio coronatum. Quod si impostorem bene ageret, ad eam ætatem omnia referre debuit; et ad illud sæculum hæc ipsa eum non retulisse, probari nullo modo potest. Nihil igitur aliud ex duplici illa concessione sequitur, quam quod ex imposto- B ris sententia episcopatus, ut presbyteratu superior est, tunc novella institutio fuerit,cum sanctus Ignatius ad martyrium per Asiam duceretur. Hoc autem factum est intra 75 annos post resurrectionem Christi, intra 8 post mortem S. Joannis apostoli ; ut episcopatus et novella institutio dici, et tamen apostolicus esse potuerit. Sub Antonino vel Aurelio vixisse impostorem suum vult Salmasius,unde pro more suo concludit : « Eo sæculo palam est, vwTEpixiv illam táv episcopi supra presbyteros introductam esse,ut ex hac epistola sole clarius dilucet.»> At, si impostor ille sub hoc vel illo imperatore vixerit, palam non est, vewτepixiv tv nunc fuisse ntroductam; fieri enim potuisse, ut Ignatii simius martyrem ipsum repræsentaret, ad eam ætatem qua Ignatius vixit, et Damas adhuc juvenis Magnesiorum episcopus fuit, respiceret, omnes vident: unde sequitur eam novellam institutionem primo sæculo introduci potuisse Et revera constitutionem auctoritatis episcopalis ad annum 150 post Christi resurrectionem, hoc est, ad vulgaris æræ annum 183 referre, ex ætate impostoris, ab omni ratione alienum est, cum illi qui eum impostorem esse volunt, de ejus ætate convenire Lunquam potue. rint. Circa medium secundi sæculi epistolam ad Magnesios scriptam fuisse sensit Albertinus ; paulo posterius forte Salmasius. At si novella eo tempore institutio fuit,institutio tamen fuit et quidem ante illud tempus facta; quomodo igitur dici potuit hæc constitutio post annum facta 182? Blondellus Ignatius ὑποβολιμαῖον post Clementis Alexandrini D obitum,hoc est,post initium tertii sæculi; Dallæus, aut circa finem tertii, aut initium quarti; Bochartus, sub imperio Constantini, scripsisse statuit; nemo autem sanus diceret, ea ætate episcopatum novellam institutionem fuisse. Sed neutrum concedendum est: non primum,quia auctor epistola ad Magnesios,ut et sexreliquarum, non impostor, sed verus Ignatius, Antiochiæ episcopus fuit, ut toto hoc opere probatum est; non secundum, quia scriptor ille, quisquis fuit, episcopatum novellam institutionem nunquam vocavit. llla enim vox νεωτερική non novitatem episcopatus, C : Néov nunc juvenem, nunc novum significare omnes norunt. Glossarium Vetus: véoc ävůρwñoc, juvenis, νέος οἶκος, ἤ ἕτερόν τι, novus, norellus ; a νέος VETEpos pariter vel junior, vel recentior; aut etiam juvenis, Hesychius, νεώτερον, οὐ μόνον συγκριτικῶς, ἀλλὰ καὶ νέον Αττικοί. Vetus Glossarium, junior, VETEρos, juvenis, veútepos. Et in Excerptis, juvenis, νεώτερος, ο νεώτερος vox possessiva νεωτερικός, juvenilis. Glossarium Græco-Latinum vewtepixóc, juvenilis Latino-Græcum, juvenilis, vewτepizóc ; juvenile, νεωτερικόν. Νεωτερικός igitur a νεώτερος juvenilis, non rerum novarum cupidus, qui Græce νεωτεριστικός dicitur, a verbo νεωτερίζειν. Unde inter vitiosa et vituperanda oratoris aut demagogi epitheta hæc enumerantur a Julio Polluce, apaτρέπων, νεωτερίζων, νεωτεριστής, νεωτεριστικός. Εο igitur loco, ubi hoc Timotheo Apostolus præceplum dat: Τὰς δὲ νεωτερικὰς ἐπιθυμίας φεύγε, νεωτερικὰς ἐπιθυμίας non novas, sed juveniles cupiditates reddi debere, omnibus recte interpretandi rationibus probabimus. Nam primo,sive rem ipsam quæ vetatur spectes,sive personam cui præceptum datur respicias, utrique hæc interpretatio imprimis convenit. Nam reipsa int0uuíat, sive cupiditates, sive libidines,sive desideria, sive appetitus vel appetentias vertere placeat, ab omnibus semper juvenili ætati præcipue tributa sunt. Aristoteles, Rhetoricorum lib. ut, cap. 11 : Οἱ μὲν οὖν νέοι τὰ ἔθη εἰσὶν ἐπι θυμητικοί. Ac rursus : Εὐμετάβολοι δὲ καὶ ἀψίκοροι πрos novμlaç. Idem, Topicorum lib. 11, c. 2: Mãλλον γὰρ οἱ νέοι τῶν πρεσβυτέρων ὑπὸ τῶν ἐπιθυμιών évoyλouvtat. Inde Varro in Tithono apud Nonium : Quam dereliquit multicupida juvenilitas. S. Basilius: Κοῦφον ἡ νεότης καὶ εὐκίνητον πρὸς τὰ φαῦλα, ἐπιθυμίαι δυσκάθεκτοι. Quas ὁρμὰς δυσκαθέκτους appellavit Philo Judæus.S. Chrysostomus, Uρòç καὶ πρὸς ἐπιθυμίας εὐέμπτωτος μᾶλλον ἐστιν ὁ νέος. Quis igitur cum inuulag vetitas cernat,iisque vocem vεwτEpixás adjunctam animadvertat, non statim eas juveniles esse judicabit? Est enim vewtept xóc vox possessiva, ut grammatici loquuntur, et A fuge.«Juvenilia desideria et in senibus esse possunt, forma et significatione. Ἐκεῖνα δέ ἐστι τῷ τύπῳ καὶ si hæc agant, quæ gravitati non conveniant Chrisτῷ σημαινομένῳ κτητικά, ὅσα εἰς τὴν γενικὴν τοῦ tianæ et a juvenibus vinci possunt, si caveant leviπρωτοτύπου ἀναλύονται, inquit etymologus. Νεωτε tatem.» Sedulius : Juvenilia desideria fuge, id est pixóc autem resolvitur in genitivum ejus vocis a fornicationem ; quam rem novam esse nemo dixerit. qua originem duxit, ut idem sit vewτeptxác, quod Quarto, veteres Ecclesiæ scriptores secundum hunc vewτépwv śrifuulas. Jam vero persona, cui præ- Paulinum sensum vocem vewτeptxó; usurpabant, ut ceptum hoc datum est juvenis fuit. Nam 1 Tim. JV, Eusebius, libro De martyribus Palæstinæ, cap. 4, 12 : Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω. Nemo ubi describit fortissimum martyrem Apphianum adolescentiam tuam contemnat, vel, ut antiquior trans- nondum viginti annos natum, qui Beryti vixerat : slatio apud Ambrosiastrum, juventutem. Secunda Παράδοξον καὶ εἰπεῖν ὡς ἐν τοιαύτῃ πόλει τῶν νεωautem Epistola proximo post primam anno scripta τερικῶν ἐπιθυμιῶν ὑπεράνω γενόμενος, καὶ μήθ ̓ ὑπ ̓ est adhuc igitur Timotheus juvenis fuit. Juvenem ἀκμῆς τοῦ σώματος, μήθ' ὑπὸ τῆς τῶν νέων εται igitur Apostolus monet, ut nulas fugiat, eas ρείας διαφθαρεὶς τὸν τρόπον, σωφροσύνην ἠσπάζετο. VETEρxi; indigitat; sine dubio, nempe, juveniles Incredibile dictu est, quo pacto in tali civitate adointellexit. Secundo, hunc esse horum verborum B lescentiæ cupiditatibus superior,nec vigore corporis, sensum liquet ex omnibus veterum translationibus. nec juvenum sodalitio mores suos corrumpi passus, Vetus interpres Latinus, Juvenilia autem desideria modestiam amplexatus est. » S. Chrysostomus de fuge, aliique eo antiquiores Latini. Quomodo Syri seipso adhuc juvene, oratione De sacerdotio prima: Apostolum intellexerint, inter quos versatus est Επειδὰν δὲ ἔδει τὸν μακάριον τὸν τῶν μοναχῶν S. Ignatius,non melius intelligitur, quam ex veteri μεταδιώκειν βίον, καὶ τὴν φιλοσοφίαν τὴν ἀληθῆ, καὶ versione Syriaca, quæ sic hæc verba reddidit, - οὐκ ἔτι ἡμῖν ὁ ζυγὸς οὗτος ἴσος ἦν, ἀλλ' ἡ μὲν αὐτοῦ Ρ Ν ΝΠΑ 2 Ab omnibus cupi. πλάστιγξ ἐκουφίζετο μετέωρος, ἐγὼ δ ̓ ἔτι ταῖς τοῦ ditatibus adolescentie fuge. Sunt enim, n κόσμου πεπεδημένος ἔπιθυμίαις καθεῖλκον τὴν ἐμαυτού Να βρέξεις, vel ἐπιθυμίαι τῆς νεότητος, ut ψυχὴν, καὶ ἐβιαζόμην κάτω μένειν νεωτερικαῖς αὐτὴν Matth. xix, 20 ex veóty,tós po, et ἐπιβρίθων φαντασίαις. «Cum autem oporteret beatam monasticam vitam persequi, veramque philosophiam, nec jam nobis par statera esset, sed illius lanx, utpote levior, sublimis ferretur, ego vero mundanis cupiditatibus impeditus, meam lancem deorsum traherem, et inferius manere cogerem.juvenilibus eam aggravans cogitationibus.» Hic enim pariter vwTE?!κὰς φαντασίας usurpavit, ac in expositione loci ad Timotheum, φαντασίας νεωτερικάς φεύγε. Auctor Constitutionum Apostolicarum, lib. 11, c. 1, ex Didascalia, ut videtur, ea quæ Ignatio tribuebatur, docet episcopum non debere esse minorem natu quam annorum quinquaginta, ὅτι τρόπῳ τινὶ τὰς νεωτερικὰς ἀταξίας καὶ τὰς ἔξωθεν διαβολὰς ἐκπεφευ yùç úпáрɣe!. « Quod ea ætas quodammodo jam juveniles petulantias, et eorum qui foris sunt obtrectationes effugerit ; » nisi forte quis dignus sit episcopatu, διὰ τῆς νεότητος ἐν πραότητι καὶ εὐταξίᾳ γῆρας ἐπιδεικνύμενος, in juventute mansuete et composite vivendo senectutem ostendens. Pluribus, - ולא אגש נבמא על טליות : 19,12 .I Tim δείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω. Ita utrobique juventutem Timothei respiciens eamdem vocem usurpavit. Non aliter versio Arabica, et Æthiopica. Tertio, veteres omnes tum Græci tum Latini C eodem modo hunc locum interpretati sunt. Ambrosiaster,qui sub Damaso scripsit: Juvenilia tu desideria fuge. Juvenilia desideria adversa sunt: sunt enim voluptates mundanæ, quæ omnibus illecebris mancipatæ sunt, ac per hoc a Dei servo fugiendæ sunt. Sectare vero justitiam, fidem, charitatem, pacem. Hæc sectanda jubet, quæ juvenili ætati devia videntur et aspera. S. Chrysostomus ad locum: Newτερικαὶ οὐχ αὗταί εἰσιν αἱ τῆς πορνείας μόνον, ἀλλὰ πᾶσα ἐπιθυμία ἄτοπος νεωτερική· ἀκουέτωσαν οἱ γεγηρακότες ὅτι οὐ δεῖ τὰ τῶν νεωτέρων ποιεῖν. Ju veniles hæ cupiditates non solius fornicationis sunt, sed omnis cupiditas absurda juvenilis. Audiant senes, quod non oporteat ea facere, quæ sunt juvenum. Hanc interpretationem sequuntur Theophylactus et D opinor,modis explicatio vocis uovipos, quæ semel Ecumenius. Pelagius, ut videtur, in Commentario sub Hieronymi nomine edito. Juvenilia autem desideria fuge. Quia hi ex senioribus esse non possunt. si hæc agant quæ gravitati non conveniunt Christianæ ; et a juvenibus vincuntur, si habeant levitatem. B. Theodoretus in Commentario: Tàs dè vεwτερικὰς ἐπιθυμίας, τουτέστι, τρυφήν, γέλωτος ἀμε τρίαν, δόξαν κενὴν, καὶ τὰ τούτοις προσομοιά. Hoc est, delicias, risum immoderatum, vanam gloriam, et quæ sunt his similia; quæ quidem non sunt novæ, aut novarum rerum cupiditates, sed juvenilis ætatis comites. Primasius Juvenilia autem desideria PATROL. GR. V. tantum in Scriptura reperitur, confirmari non potest cum, si rem ipsam quæ vetatur, si personam cui datum est præceptum, consideres, si interpretes,si commentatores,si vulgatum vocabuli apud veteres usum spectes, omnes in hac una expositione consentiant atque conspirent. Cuod si ea vocis hujus acceptio apud Apostolum recipi omnino debeat, plusquam verisimile est, apud Ignatium nostrum,quem tum in rebus tum in verbis S. Paulum præcipue imitatum esse et nostri fatentur, et adversarii queruntur, eamdem vocem eodem sensu accipiendain esse. 2 |