Изображения страниц
PDF
EPUB

VERSIO RUFINI. horum memoriam facit in Epistola quam ad Philippenses scribit per hæc : : Deprecor, inquit, omnes vos obedientiæ operam dare, et meditari patientiam quam vidistis in Ignatio,et Rufo, et Zosimo beatis viris, præcipue autem in Paulo et cæteris apostolis, qui fuerunt ante vos ; scientes quod hi omnes nonin vacuum, sed per fidem et justitiam cucurrerunt, usquequo pervenirent ad locum sibi a Domino præparatum ; quoniam quidem passionum ejus participes exstiterunt, nec dilexerunt prasenssæculum, sed eum solum qui pro ipsis et pro nobis mortuus est et resurrexit. » Et post pauca subjungit: « Scripsistis mihi et vos et Igna. tius, ut si quis vadit ad partes Syriæ deferat litteras ad vos ; quod faciam, cum tempus invenero. » Lege Haymon. lib. IV, cap. 6.

τὴν ἀνάστασιν ἐν σαρκὶ αὐτον οἶδα, καὶ πιστεύω ὄντα. Καὶ ὅτε πρὸς τοὺς περὶ Πέτρον ἐλήλυθεν, ἔφη αὐτοῖς· Δάβετε, ψηλαφήσατε με, καὶ ἴδετε ὅτι οὐκ εἰμι δαιμόνιον ἀσώματον. Καὶ εὐθὺς αὐτοῦ ἥψαντο, καὶ ἐπίστευσαν. Οἶδε

δὲ αὐτοῦ τὸ μαρτύριον καὶ ὁ Εἰρηναῖος, καὶ τῶν ἐπιστολῶν αὐτοῦ μνημονεύει. Καὶ ὁ Πολύκαρπος δὲ τούτων αὐτῶν μέμνηται ἐν τῇ φερομένῃ αὐτοῦ πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολῇ, φάσκων αὐτοῖς βήμασι· « Παρακαλῶ οὖν πάντας ὑμᾶς πειθαρχεῖν καὶ ἀσκεῖν πᾶσαν ὑπομονὴν, ἣν εἴδετε κατ' ὀφθαλμοὺς οὐ μόνον ἐν τοῖς μακαρίοις Ιγνατίῳ καὶ Ρούφῳ καὶ Ζωσίμῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν ἄλλοις τοῖς ἐξ ὑμῶν· καὶ ἐν αὐτῷ Παύλῳ καὶ τοῖς λοιποῖς ἀποστόλοις· πεπεισμένους ὅτι οὗτοι πάντες οὐκ εἰς κενὸν ἔδραμον, ἀλλ' ἐν πίστει καὶ δικαιοσύνῃ· καὶ ὅτι εἰς τὸν ὄφειλόμενον αὐτοῖς τόπον εἰσὶ παρὰ Κυρίῳ, ᾧ καὶ συνέπαθον. Οὐ γὰρ τὸν νῦν ἡγάπησαν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸν ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανόντα, καὶ δι' ἡμᾶς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἀναστάντα.»Καὶ ἑξῆς ἐπιφέρει· « Εγράψατέ μοι καὶ ὑμεῖς καὶ Ἰγνάτιος, ἵνα ἐάν τις ἀπέρχηται εἰς Κυρίαν, καὶ τὰ παρ' ὑμῶν ἀποκομίσῃ γράμματα. Ὅπερ ποιήσω, ἐὰν λάβω καιρὸν εὔθετον, εἴτε ἐγώ, εἴτε ὄν πέμψω πρεσβεύσοντα καὶ περὶ ὑμῶν. » Lege NICEPHORUM lib. li, cap. 19.

(

VERSIO H. VALESII. omni cura ac diligentia illum fovere vellet. Idem in epistola ad Smyrnæos de Servatore nostro loquens quædam ejus verba recitat, quæ unde acceperit ignoro. Ego vero, inquit, post resurrectionem Dominum ipsum in carne apparuisse scio et credo. Qui cum ad Petrum et cæteros ejus comites accessisset, dirit illis : Apprehendite, contrectate me, et videte quod non sum incorporeus spiritus. Statimque eum contrectantes crediderunt. Hujus porro Ignatii et martyrium et epistolas commemorat Irenæus. Sed et Polycarpus in sua ad Philippenses epistola earum denmeminit epistolarum: «Obsecro,inquit, vos omnes, ut pareatis propositis vestris, omnemque patientiam exerceatis,quanspectastis non solum in Ignatio, Rufo ac Zosimo viris beatissimis, sed etiam in aliis civibus atque inquilinis vestris, et in ipso præcipue Paulo cæterisque apostolis:pro certo habentes, quod hi omnes non frustra cucurrerunt, sed in fide ac justitia ingressi,ad locum sibi a Deo debitum pervenerunt, quandoquidem et passionum ejus participes exstiterunt. Neque enim præsens s28 culum, sed eum qui pro nobis passus et a Deo suscitatus est, adamarunt. » Et paulo post addit : Scripsistis ad me et vos et Igna

[ocr errors]

tius, ut si quis forte in Syriam proficisccretur, vestras litteras eo deferret. Quod quidem perficiam, si tempus opportunum nactus fuero;vel ego ipse vel per alium quempiam,cui id munus vestra causa delegabo.»> Epist.Ignatiiad Roman., capp. 4 et 5 ; Epist. ad Smyrn., cap. 3 ; Epist. Polycarpi ad Philipp., capp. 9 et 13.

Verum, quoniam impossibile nobis est singulos enumerare,qui post apostolorum primas succes sionesin ecclesiis quæ perorbem terrae sunt, vel principes, vel evangelista fuerunt, vel pastores; illos tantummodo commemorasse sufficiat,quorum libris inserta ad nos usque fidei et prædicationis monimenta venere ; ut Clementis et Ignatii cæterorumque, quorum superius fecimus mentionem.

Justini quoque martyris, et Ignatii mentionem facit(Irenæus), et ea quæ scripserunt producit in medium.

IDEM, ibid. capp. 37, 38. Αδυνάτου δ' ὄντος ἡμῖν ἅπαντας ἐξ ὀνόματος ἀπαριθμεῖσθαι, ὅσοι ποτὲ κατὰ τὴν πρώτην τῶν ἀποστό λων διαδοχὴν ἐν ταῖς κατὰ τὴν οἰκουμένην ἐκκλησίαις γεγόνασι ποι μένες ἢ καὶ εὐαγγελιστεί, τούτων εἰκότως ἐξ ὀνόματος γραφῇ μόνων τὴν μνήμην κατατεθείμεθα, ὧν ἔτι καὶ νῦν εἰς ἡμᾶς δι' ὑπομνημάτων τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας ἡ πα ράδοσις φέρεται· ὥσπερ οὖν ἀμέλει τοῦ Ἰγνατίου ἐν αἰς κατελέξαμεν ἐπιστολαῖς.

IDEM, ibid., lib. v, cap. 8. Ἔτι καὶ Ἰουστίνου τοῦ μάρτυ ρος καὶ Ἰγνατίου μνήμην πεποίηται, μαρτυρίαις αὖθις καὶ ἀπὸ τῶν τούτοις γραφέντων κεχρημένος.

Cæterum cum fieri nullo modo possit,ut singulos nominatim recenseamus, quotquot primis illis apostolica successionis temporibus per omnes orbis terrarum ecclesias antistites aut evangelistæ fuerunt : eorum duntaxat nomina hic commemorare statui mus, quorum monumenta apostolicam illorum doctrinam continentia adhuc supersunt, verbi gratia, Ignatii, quas recensuimus epistolæ.

Præterea Justini martyris et Ignatii mentionem facit, ex eorum scriptis testimonia proferens.

VI.

16, cum vetere INTERPRETE GRECO.

Ἰγνάτιος τῆς ἐν ̓Αντιοχείᾳ Ἐκκλησίας τρίτος μετ

τὰ Πέτρον τὸν ἀπόστολον ἐπίσκοπος, διωγμὸν κινή

σαντος Τραϊανοῦ, θηριομαχῆσαι κελευσθεὶς, εἰς Ῥώ

μην στέλλεται δέσμιος. Πλέων δὲ, καὶ ἐπιστὰς τῇ

Σμύρνῃ, ἐν ᾗ Πολύκαρπος ἀκροατής Ιωάννου ἐπί

σκοπος ἦν, ἔγραψε πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴν μίαν,

ἄλλην πρὸς Μαγνησιανούς, τρίτην πρὸς Τραλλιανούς,

τετάρτην πρὸς Ῥωμαίους· κἀκεῖθεν ἐξιὼν ἔγραψε

Φιλαδελφεῦσι, καὶ Σμυρναίοις, καὶ ἰδικῶς πρὸς Πολύ-

καρπον, παρατιθέμενος αὐτῷ τὴν ἐν Αντιοχείᾳ Εκ-

κλησίαν· ἐν ᾗ καὶ περὶ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ πρώην

μεταφρασθέντος (deest ὑπ' ἐμοῦ), ἐκ προσώπου Ἰησοῦ

Χριστοῦ μνήμην ποιεῖται, λέγων· « Ἐγὼ δὲ καὶ μετὰ

τὴν ἀνάστασιν ἐν σώματι αὐτὸν εἶδον, καὶ πιστεύω ὅτι

ἐστί. Καὶ ὅτε ἦλθεν πρὸς Πέτρον, καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ

ὄντας, εἶπεν αὐτοῖς· Ψηλαφήσατέ με (deest καὶ ἴδετε),

ὅτι οὐκ εἰμι δαιμόνιον σωματικόν (male legit corporale).

Καὶ εὐθέως ἅψαντες αὐτοῦ, ἐπίστευσαν (al. ἥψαντο

αὐτοῦ, καί). » ̓́Αξιον δὲ φαίνεται, ἐπείπερ τοιούτου

ἀνδρὸς πεποιήμεθα μνήπην, ἐκ τῆς ἐπιστολῆς αὐτοῦ

τῆς πρὸς Ῥωμαίους γραφείσης ὀλίγα ἐκθέσθαι. ̓Απὸ

Συρίας ἄχρι Ῥώμης θηριομαχῶ ἐν θαλάσσῃ καὶ

ἐν γῇ, κ. τ. λ. Κατακριθεὶς τοίνυν θηριομαχῆσαι,

καὶ πόθῳ τοῦ παθεῖν, ἀκούσας τοῦ βρυγμοῦ τῶν λεόν

των, ἔφη· Σίτος Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰμι, καὶ εὔχομαι τοῖς

ὀδοῦσι τῶν θηρίων ἀλησθῆναι, ἵνα άρτος καθαρὸς

εὐρεθῶ. Ἔπαθε δεκάτῳ ἔτει Τραϊανοῦ.

Lege FREGULPHUM tom. II, lib. II, cap. 11, et HONORIUM AUGUSTODUNENSEM, De luminar. Eccles.

IDEM, lib. Adversus Helvidium, num. 17. Ex edit. Veron. tom. II, pag. 225, C.

Nunquid non possum tibi totam veterum scriptorum seriem commovere : Ignatium, Polycarpum, Ire-
næum, Justinum martyrem, multosque alios apostolicos et eloquentes viros, qui adversus Ebionem et
Theodotum Byzantium et Valentinum, hæc eadem sentientes plena sapientiæ volumina conscripserunt?

IDEM, lib. 1 Commentar. in Matth. 1, 18.

Martyr Ignatius etiam quartam addidit causam, cur a desponsata conceptus sit (Christus): ut partus,
inquiens, ejus celaretur diabolo ; dum eum putat, non de virgine, sed de uxore generatum. Epist. ad

Ephes. cap. 19.

Vide ejusdem Hieronymi testimonium de Barnabæ epistola. Videsis quoque Freculphum in Chron.

lib. rr, cap. 11, Hieronymi verba, tacito ejus nomine, exscribentem

VIII.

S. DIONYSIUS AREOPAG, lib. De divin. nominib. cap. 4, § 12. Ex edit. Antuerp. 1633, pag. 565. Καίτοι ἔδοξέ τισι τῶν καθ' ἡμᾶς ἱερολόγων, καὶ A Atqui visum est quibusdam e nostris scriptoribus θειότερον εἶναι τὸ τοῦ ἔρωτος ὄνομα, τοῦ τῆς ἀγάπης, sacris, nomen amoris divinius esse nomine chariΓράφει δὲ καὶ ὁ θείος Ιγνάτιος· Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταυ tatis. Etenim divinus Ignatius scribit: Meus amor ρωται. Vide Paraphras. Pachymera. crucifixus est. Epist. ad Rom., cap. 7.

IX.

BASILIUS, vel quisquis sit auctor, homil. in sanctam Christi generationem, num. 3. Ex edit. BB. Paris. 1722, tom. I, pag. 598, B.

Εἴρηται δὲ τῶν παλαιῶν τινι καὶ ἕτερος λόγος, ὅτι ὑπὲρ τοῦ λαθεῖν τὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου τὴν παρθενίαν τῆς Μαρίας ἡ τοῦ Ἰωσὴφ ἐπενοήθη μνη

στεια.

Χ.

Allata est et alia ratio a quodam ex antiquis, videlicet excogitatam fuisse Josephi desponsationem, ut Mariæ virginitas mundi hujus principem lateret. Epist. ad Ephes., cap. 19.

JOANNES CHRYSOSTOMUS, homil. in S. IGNATIUM martyrem, num. 5. Ex edit. BB. Paris. 1718, tom. II, pag. 599, D.'

Ἐν μέσῳ τῷ θεάτρῳ, τῆς πόλεως ἄνω καθεζομέ- Β νῆς ἁπάσης, τὸν τοῦ μαρτυρίου τρόπον ὑπέμεινε, θηρίων ἐπ' αὐτὸν ἀφεθέντων· ἵν ̓ ὑπὸ ταῖς ἁπάντων ὄψεσι τὸ τρόπαιον στήσας κατὰ τοῦ διαβόλου, τούς θεατές ἅπαντας ζηλωτὰς ποιήσῃ τῶν ἀγωνισμάτων τῶν ἑαυτοῦ, οὐκ ἀποθνήσκων μόνον οὕτω γενναίως, ἀλλὰ καὶ μεθ ̓ ἡδονῆς ἀποθνήσκων. Οὐ γὰρ ὡς ζωῆς ἀποῤῥήγνυσθαι μέλλων, ἀλλ' ὡς ἐπὶ ζωὴν καλούμε· νος βελτίω καὶ πνευματικωτέραν, οὕτως ἀσμένως ἑώρα τὰ θηρία. Πόθεν τοῦτο δῆλον; ἀπὸ τῶν ῥημάτ των, ὧν ἀποθνήσκειν μέλλων ἐφθέγξατο. Ακούσας γὰρ ὅτι οὗτος αὐτὸν τῆς τιμωρίας ὁ τρόπος μένει, Εγὼ τῶν θηρίων ἐκείνων ὀναίμην, ἔλεγε. Τοιοῦτοι γὰρ οἱ ἐρῶντες· ὅπερ ἄν πάσχωσιν ὑπὲρ τῶν ἔρω μένων, μεθ ̓ ἡδονῆς δέχονται, καὶ τότε δοκοῦσιν ἐμφορεῖσθαι τῆς ἐπιθυμίας, ὅταν πολλῷ χαλεπώτερα ( ᾖ τὰ γινόμενα· ὅπερ οὖν καὶ ἐπὶ τούτου συνέβαινεν. Οὐ γὰρ τῷ θανάτῳ μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ προθυμίᾳ ζηλῶσαι τοὺς ἀποστόλους ἔσπευδε· καὶ ἀκούων ὅτι μαστιχθέντες ἐκεῖνοι μετὰ χαρᾶς ἀνεχώρουν, ἐβου λήθη καὶ αὐτὸν μὴ τῇ τελευτῇ μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ χαρᾷ μιμήσασθαι τοὺς διδασκάλους· διὰ τοῦτο, Τῶν θηρίων, ἔλεγεν, ἀναίμην.

INCERTUS AUCTOR apud CHRYSOSTOMUM homil. de Διὰ τοῦτο γενναῖός τις ἀρχαίων· Ἰγνάτιος δὲ ἦν ὄνομα αὐτῷ· οὗτος ἱερωσύνῃ καὶ μαρτυρίῳ διαπρέ ψας, ἐπιστέλλων τινὶ ἱερεῖ ἔλεγε· Μηδὲν ἄνευ γνώμης που γινέσθω, μηδὲ σὺ ἄνευ γνώμης Θεοῦ τι πράττε.

XI.

In medio theatro, universa civitate sursum considente et spectante, bestiis in ipsum immissis et concitatis, martyrium pertulit (Ignatius) : ut sub omnium oculis adversus diabolum tropæum erigeret, cunctosque spectatores suorum certaminum imitatores efficeret; cum non modo fortiter, sed etiam cum lætitia mortem oppeteret, ferasque cum voluptate spectaret; non quasi raperetur e vita, sed tanquam ad vitam meliorem ac præstantiorem vocaretur. Unde hoc fit perspicuum? ex verbis quæ moriturus loquebatur. Cum enim id genus supplicii sibi esse subeundum intellexisset, Ego, inquit, feris illis fruar. Sic enim agunt, qui amant: cum pro iis qui amantur, aliquid patiuntur, gaudentes id faciunt; tuncque sibi videntur optatis frui,cum ea quæ perferunt, sunt quam gravissima ; quod quidem in hoc item contigit. Siquidem non morte solum, verum etiam alacritate studebat apostolos imitari. Et non ignorans, quod illi flagellati, cum gaudio ibant e conspectu concilii, voluit etiam ipse non morte solum, sed etiam lætitia magistris esse similis ; idcirco Feris, inquit, fruar. Epist, ad Rom., cap. 5.

Legislatore, num. 4. Ibid., tom. VI, pag. 410, α.

Propterea nobilis vir quidam ex veteribus, cui nomen Ignatius, quique sacerdotio simul et martyrio decoratus fuit,ad sacerdotem quemdam scribens dicebat: Nihil sine tua voluntate geratur,neque item tu quidquam absque Dei voluntate facias. Epist. Dad Polycarp., cap. 4.

XII.

Ex edit. Paris. 1642, tom. III, pag. 966, Β. Hæc porro tradidere nobis non apostoli modo et prophetæ, verum ii etiam qui horum libros interpretati sunt, Ignatius, Eustathius. Athanasius, Basilius, Gregorius, Joannes et reliqua orbis lumina.

THEODORETUS, epist. 89, ad Florentium Patricium. Ταῦτα δὲ ἡμῖν παρέδοσαν οὐ μόνον οἱ ἀπόστολοι καὶ προφῆται, ἀλλὰ καὶ οἱ τὰ τούτων ἡρμηνευκότες συγγράμματα, Ιγνάτιος, Εὐστάθιος, Αθανασιος, Βασίλειος, Γρηγόριος, Ἰωάννης καὶ οἱ ἄλλοι τῆς οἰκουμένης φωστῆρες.

IDEM, epist. 145, ad monachos Constantinopolitanos. Ibid., pag. 1027, A.

Καὶ οἱ τούτων πρεσβύτεροι, Ιγνάτιος καὶ Πολύκαρπος, καὶ Εἰρηναῖος, καὶ Ἰουστῖνος, καὶ Ιππόλυ

Atque his adhuc antiquiores, Ignatius, et Polycarpus, et Irenæus, et Justinus,et Hippolytus ; quo

rum plerique non modo interpontifices prælucent, Α τος, ὧν οἱ πλείους οὐκ ἀρχιερέων προλάμπουσι μόν sed martyrum etiam chorum exornant. νον, ἀλλὰ καὶ τῶν μαρτύρων διακοσμοῦσι χορόν. Ibid., tom. IV, pag. 33, A.

IDEM, dial. Immutab. I. Ostendam autem tibi celeberrimum Ecclesiæ doctorem, et illius de divina Incarnatione sententiam, ut cognoscas de suscepta natura quid senserit.Audivisti enim prorsus Ignatium illum, qui de Petri dextera pontificatus gratiam suscepit,et post administratam Ecclesiam Antiochenam martyrii coronam adeptus est.... Audi ergo viros apostolicam doctrinam sonantes.

Sancti Ignatii episcopi Antiocheni et martyris ex Epistola ad Smyrnæos.

Plane cumulateque persuasos de Domino nostro, Β qui est ex genere David secundum carnem, et Filius Dei secundum divinitatem et potentiam : qui vere natus est ex Virgine : baptizatus a Joanne, ut omnis ab ipso justitia impleretur: vere sub Pontio Pilato et Herode tetrarcha, pro nobis in carne crucifixus. Epist. ad Smyrnaos, cap. 1.

Ejusdem ex eadem Epistola.

Quid enim prodest, si quis me laudet, Dominum autem meum blasphemet, non confitens eum carnem gestare? Quod qui non confitetur,plane ipsum negat, ut cadaver circumferentem. Ibid., cap. 5.

Ejusdem ex eadem Epistola.

Si enim opinione tantum hæc a Domino nostro gesta sunt, ego quoque opinione vinctus sum. Cur C autem et meipsum morti tradidi,ad ignem, ad gladium,ad bestias ? Verum qui vicinus gladio, vicinus Deo. Solum in nomine Jesu Christi, ut passionum ejus socius fiam, omnia sustineo, ipso me corroborante homine perfecto, quem aliqui ignorantes negant. Ibid., cap. 4.

Ejusdem ex Epistola ad Ephesios.

Deus enim noster Jesus Christus in Mariæ utero gestatus est secundum Dei dispensationem, ex semine quidem David, sed ex Spiritu sancto: qui natus est et baptizatus, ut mortalitas nostra purgaretur. Ex Epist. ad Ephes., cap. 18.

Ejusdem ex eadem Epistola.

Siquidem singuli omnes universe in gratia no- D minatim convenitis in una fide et in uno Jesu Christo, secundum carnem ex genere David, filio hominis, et Filio Dei. Ibid., cap. 20.

Ejusdem ex eadem Epistola.

Unus est medicus carnalis et spiritalis, genitus ex ingenito, in homine Deus, in morte vita vera, et ex Maria et ex Deo, primum patibilis et tunc impatibilis, Jesus Christus Dominus noster. Ibid., cap. 7.

Ejusdem ex Epistola ad Trallianos.

Obturate aures vestras, quando quispiam vobis loquitur sine Jesu Christo; qui est ex genere Da

Ἐπιδείξω δέ σοι τὸν πανεύφημον τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλον, καὶ τὸ ἐκείνου περὶ τῆς θείας Ενανθρω πήσεως φρόνημα, ἵνα γνῷς τίνα περὶ τῆς ληφθείσης ἐδόξασε φύσεως. Ακήκοας δὲ πάντως Ἰγνάτιον ἐκεῖνον, ὅς διὰ τῆς τοῦ μεγάλου Πέτρου δεξιᾶς τῆς ἀρχιε ρωσύνης τὴν χάριν ἐδέξατο, καὶ τὴν Ἐκκλησίαν Αντιοχέων ιθύνας τὸν τοῦ μαρτυρίου στέφανον ἀνε δήσατο.... Ακουσον τῶν ἀνδρῶν τὴν ἀποστολικὴν προφερόντων διδασκαλίαν.

Τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου ἐπισκόπου Αντιοχείας καὶ μάρτυρος, ἐκ τῆς πρὸς Ρωμαίους [lege, Σμυρ ναίους] Επιστολῆς.

Πεπληροφορημένους ἀληθῶς εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν, ὄντα ἐκ γένους Δαβὶδ κατὰ σάρκα, Υἱὸν Θεοῦ κατὰ θεότητα καὶ δύναμιν, γεγενημένον ἀληθῶς ἐκ Παρθέ νου, βεβαπτισμένον ὑπὸ Ἰωάννου, ἵνα πληρωθῇ πᾶσα δικαιοσύνη ὑπ' αὐτοῦ, ἀληθῶς ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ Ἡρώδου τετράρχου, καθηλωμένον ὑπὲρ ἡμῶν σαρκί.

Τοῦ αὐτοῦ ἐκ τῆς αὐτῆς Ἐπιστολῆς.

Τί γὰρ ὠφελεῖ, εἴπερ με ἐπαινεῖ τις, τὸν δὲ Κόριόν μου βλασφημεῖ, μὴ ὁμολογῶν αὐτὸν σαρκοφόρον ; ὁ δὲ τοῦτο μὴ λέγων, τελείως αὐτὸν ἀπήρνηται, ὡς νεκροφόρον.

Τοῦ αὐτοῦ ἐκ τῆς αὐτῆς Ἐπιστολής.

Εἰ γὰρ τῷ δοκεῖν ταῦτα ἐπράχθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, κἀγὼ τῷ δοκεῖν δέδεμαι. Τί δὲ καὶ ἐμαυτὸν ἔκδοτον δέδωκα τῷ θανάτῳ, πρὸς πῦρ, πρὸς μάχαι ραν, πρὸς θηρία ; ἀλλ' ὁ ἐγγὺς μαχαίρας, ἐγγὺς Θεοῦ. Μόνον ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Κριστοῦ, εἰς τὸ συμπαθεῖν αὐτῷ πάντα ὑπομένω, αὐτοῦ με ἐνδυνα μοῦντος τοῦ τελείου ἀνθρώπου, ὃν τινες ἀγνοοῦντες ἀρνοῦνται.

Τοῦ αὐτοῦ ἐκ τῆς πρὸς Εφεσίους Επιστολῆς.

Ὁ γὰρ Θεὸς ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐκυοφορήθη ὑπὸ Μαρίας κατ' οἰκονομίαν Θεοῦ, ἐκ σπέρματος μὲν Δαβίδ, ἐκ Πνεύματος δὲ ἁγίου· ὅς ἐγεννήθη, καὶ ἐβαπτίσθη, ἵνα τὸ θνητὸν ἡμῶν καθαρισθῇ.

Τοῦ αὐτοῦ ἐκ τῆς αὐτῆς Ἐπιστολῆς.

Εἴ τι οἱ κατ' ἄνδρα κοινῇ πάντες ἐν τῇ χάριτι ἐξ ὀνόματος συνέρχεσθε ἐν μιᾷ πίστει, καὶ ἐνὶ Ἰησοῦ Χριστῷ, κατὰ σάρκα ἐκ γένους Δαβίδ, τῷ υἱῷ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ.

Τοῦ αὐτοῦ ἐκ τῆς αὐτῆς Ἐπιστολῆς.

Ὅτι ἰατρός ἐστι σαρκικὸς καὶ πνευματικός, γεννητὸς ἐξ ἀγεννήτου, ἐν ἀνθρώπῳ Θεός, ἐν θανάτῳ ζωὴ ἀληθινὴ, καὶ ἐκ Μαρίας καὶ ἐκ Θεοῦ, πρῶτ τον παθητὸς καὶ τότε ἀπαθὴς, Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Κύ ριος ἡμῶν.

Τοῦ αὐτοῦ ἐκ τῆς πρὸς Τραλλιανοὺς ̓Επιστο
λῆς.

Κωφώθητε οὖν, ὅταν χωρὶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑμῖν λαλῇ τις, τοῦ ἐκ γένους Δαβίδ, τοῦ ἐκ Μαρίας, ὃς

Α

ἀληθῶς ἐγεννήθη, ἔφαγέ τε καὶ ἔπιεν ἀληθῶς, ἐδιώ- A vid, qui ex Maria, qui vere natus est, vere comedit χθη ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, ἐσταυρώθη, καὶ ἀπέθανε, et bibit, qui sub Pontio Pilato passus est,crucifixus βλεπόντων ἐπιγείων καὶ ἐπουρανίων καὶ καταχθο et mortuus, videntibus cœlestibus, terrestribus et νίων. inferis. Epist. ad Trall., cap. 9.

[blocks in formation]

GELASIUS I, Adversus Eutych. et Nestor. Ex Biblioth. PP. Paris. tom. IV, part. 1, pag. 423, F. Testimonia veterum de duabus naturis in Christo. Ignatii episcopi et martyris Antiocheni ex Epistola ad Ephesios. Unus medicus est, carnalis et spiritualis, factus et non factus, in homine Deus, in morte vita æterna, ex Maria et ex Deo, primum passibilis et tunc impassibilis, Dominus noster Jesus Christus Et post pauca: Singuli, inquit, viri communiter omnes, ex gratia ex nomine convenite in unam fidem, et in ano Jesu Christo, secundum carnem ex genere David, filio hominis et filio Dei. Epist. ad Ephes., capp.

7 et 20.

XIV.

EPHREMIUS patriarcha Theopolitanus, in Epist. ad Zenobium scholasticum Emisenum. Apud PHOTIUM Biblioth. Cod. ccxxvi, pag. 778, edit. Rothomag. 1653.

Ὅπερ οὖν εἴρηται κατὰ τὸ τρίτον κεφάλαιον ἔκ τε D τῶν εὐαγγελικῶν φωνῶν καὶ ἐκ τῶν ἀποστολικῶν, καὶ δὴ καὶ ἐκ τῶν μακαρίων Πατέρων ἡμῶν, Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, Ἰουλίου, καὶ ̓Αθανασίου, καὶ Γρηγορίων καὶ Βασιλείου, κ. τ. λ.

IDEM, De saeris Antiochiæ legibus lib. III. Καὶ ὁ Θεοφόρος δὲ Ἰγνάτιος καὶ μάρτυς, Σμυρ ναίοις ἐπιστέλλων, ὁμοίως κέχρηται τῷ ἄρθρῳ.

Quod igitur tertio capite dictum est tum ex evangelicis, tum ex apostolicis verbis, atque etiam ex beatis Patribus nostris, Ignatio Deifero, Julio, Athanasio, Gregoriis et Basilio, etc.

Apud PHOTIUM, ibid., Cod. ccxxix, pag. 810,

Etiam Ignatius, vir divinus et martyr, epistolam ad Smyrnæos scribens, similiter articulo utitur. XV.

GILDAS SAPIENS, in Castigatione Cleri Britanniæ, sub initium. Ex Bibl. PP. Paris. tom. V, pag. 409. D. Quis vestrum, ut sanctus martyr Ignatlus Antiochiæ urbis episcopus, post admirabiles in Christo actus ob testimonium ejus, leonum molis Romæ confractus est? Cujus verba, cum ad passionem duceretur, audientes (si aliquando vultus vestri rubore suffusi essent), non solum in comparatione ejus vos non putabitis sacerdotes. sed ne mediocres quidem Christianos esse. Ait enim in Epistola. quam ad Romanam Ecclesiam misit: A Syria usque Romam cum bestiis terra marique depugno, die ac nocle connexus et colligatus decem leopardis, militibus dico ad custodiam datis, qui ex beneficiis nostris sæviores fiant. Sed ego eorum nequitiis magis erudior: nec tamen in hoc justificatus sum. O salutar es bestias quæ præparantur mihi ! Quando venient? quando emittentur? quando eis frui licebit carnibus meis? Quas ego exopto acriores parari,

« ПредыдущаяПродолжить »