1451 1452 ECCLESIARUM VIENNENS. ET LUGDUN. EPIST. DE MART. S. POTHINI bona,indigentibus liberaliter subministrabant, ma- Α παρεγγυήσαντες (79), μετ' εἰρήνης ἐχώρησαν πρὸς terna quædam misericordiæ viscera gestantes, magnamque vim lacrymarum pro illorum salute coram Deo Patre fuadentes. Vitam petierunt, et largitus 8 Θεόν μὴ καταλιπόντες πόνον τῇ μητρὶ, μηδὲ στά est eis Deus quam etiam illi proximis suis communicarunt, ubique victores ad Deum profecti Cumque pacem dilexissent, pacem nobis commendassent, ipsi cum pace migraverunt ad Deum; non dolorem matri, non fratribus dissidium ac bellum, sed gaudium et pacem et concordiam charitatemque omnibus relinquentes. XVIII. Alcibiades quidam unus ex illorum marXVIII. Αλκιβιάδου γὰρ τινος ἐξ αὐτῶν (81), πάνω tyrum numero,durum et squalidum vivendi genus. αὐχμηρὸν βιοῦντος βίον (82), καὶ μηδενὸς ὅλως τὸ sectabatur, nullumque omnino cibum admittens, η πρότερον μεταλαμβάνοντος, ἀλλ ̓ ἢ ἄρτῳ μονῳ καὶ solo pane et aqua ad id usque temporis vesci con- ὕδατι χρωμένου (83), Πειρωμένου τε καὶ ἐν τῇ εἰρη 8 Psal. xx, 5. Ante óv hic statimque post articulus tóv in cod- (79) Ειρήνην ἀγαπήσαντες ἀεὶ, καὶ εἰρήνην ἡμῖν παρεγγυήσαντες. Post Strothium quidem ex edit.Stephani atque Nicephoro pronomen iv pro at lectione Valesii reposui; dum vero idem vir cl. ex eadem Stephani edit. autol pro priore del revocandum censet, mecum facit vetus interpres, Rufinus qui vertit: Sed pacem semper habendam, pacem fratribus custodiendam commonebant. B C (80) Καὶ ἀγαπην. Addit Eusebius : Ταῦτα καὶ περὶ τῆς τῶν μακαρίων ἐκείνων πρὸς τοὺς παραπεπτωκότας τῶν ἀδελφῶν στοργῆς, ὠφελίμως προσα κείσθω· τῆς ἀπανθρώπου τε καὶ ἀνηλεοὺς ἕνεκα διαθέσεως, τῶν μετὰ ταῦτα ἀφειδῶς τοῖς Χριστοῦ μέσ λεσι προσενηνεγμένων. Atque hæc de beatorum illorum affectu erga eos fratres qui lapsi fuerant,ad legentium utilitatem hic posita sint,propter eos qui inhumano quodam ac truci animo prædicti,inclementer adversus Christi membra postmodum sævierunt. Ait Valesius: Novatianos intelligit, qui lapsis omnem spem indulgentiæ postea præcluserunt.» De Novatianis loquitur quidem Eusebius; sed verba Lugdunensium dissidia atque lites his etiam temporibus in Ecclesia exortas fuisse circa communicationem lapsorum clare indicant ; aliis quidem severius circa hanc rem agentibus, aliis lenius, durissime fortasse omnium Montani sectatoribus. Hinc porro colligendum esse petet, vel ea tempestate invaluisse morem, ut lapsi a martyribus pacem Ecclesiæ expeterent; cujus quidem moris hoc primum omnium fortasse est testimonium; in quo etiam notanda verba sunt : Αλλ' ἐν οἷς ἐπλεόναζον αὐτοί, τοῦτο τοῖς ἐνδεεστέροις ἐπήρκουν, nam ea opinio de D tanto martyrum merito, ut idem aliis quoque hominibus in satisfactionem delictorum communicari queat, isthuic ipsi consuetudini originem dedisse videtur. Verum optime ait Tertullianus : « Quis alie. nam mortem sua solvit, nisi solus Dei Filius ? » De pudicitia cap. ult. Non quod crediderit antiquitas, martyras, aut quosvis alios, aliquid efficere posse vel sui vel aliorum gratia nisi per Christi sanguinem. Etenim etiam Örigenes, qui opinionem de martyrum merito fovebat, hæc habet in Exhort. ad martyrium : Εἰς μόνος δεδύνηται δοῦναι ἀντάλ λαγμα τῆς ἀπολλυμένης πρότερον ψυχῆς ἡμῶν τῷ ἑαυτοῦ τιμίῳ αἱματι, cap. 12, pag. 282, ed. Delaruan. Itidem S. Cyprianus in epist. 40 vel 8, cum de agone martyrum dixisset: «Pretiosa mors hæc est quæ emit immortalitatem pretio sui sanguinis, quæ accepit coronam de consummatione virtutis,» statim post subjunxit de Christo : « Et qui pro nobis mortem semel vicit, semper vincit in nobis. »> Autol, de martyribus ait S. Joannes in Apoc.XII, 11, ἐνίκησαν αὐτὸν (diabolum) διὰ τὸ αἷμα τοῦ Αρ. νίου, καὶ διὰ τὸν λόγον τῆς μαρτυρίας αὑτῶν, καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου. (81) Αλκιβιάδου γάρ τινος ἐξ αὐτῶν, etc. Dubium est, utrum verba quæ sequuntur, desumpta omnia sint ex Lugdunensium epistola. Eadem quidem Chronici Paschalis seu Alexandrini auctor habet ad pag. 26, ed. Ducangii, sed ex Eusebio, ni fallor, descripta. Cæterum, cum Valesius recte, ut opinor, paulo infra notavisset, Alcibiadem (si ita revera nominatus est) Montanistam distinguendum esse ab Alcibiade hoc confessore. Readingius interea hæc addit : « Utcunque Alcibiades hic diversus fuerit ab isto cognomine Montanista, eumdem tamen errorem hausisse videtur de necessitate abstinendi a quibusdam cibis, velut a malo principio conditis. » Istud vero de Montanistis quidem a cibis propter hujusmodi causam abstinentibus soli Epiphanio, etsi nulla mentio ejus facta est a Readingio, debetur, in eo tamen alios omnes auctores relinquenti, quod fœdissimum Encratitarum aliorumque hæreticorum errorem Montanistis in hæresi 48, n. 8, ascriberet, si revera quidem, quod vix cerium est, Montanistas his hæreticis incluserit. Fortasse tamen hæc facta est divinæ voluntatis significatio propter Montanistarum sectam, tunc primum,ut Eusebius statim post ostendit,exortam; namque hæretici isti ex jejuniis suis, xerophagis, stationibusque, quæ præter instituta catholicæ Ec clesie observabant, laudem quærere,et plurimum sibi favorem captare soliti sunt. Ne igitur Alcibia dis exemplum aliquibus forte fratribus scandalo fieret, quasi ille patrocinaretur Montanistrarum, aliorumque hæreticorum tum scaturientium,superstitioni, verisimile est, aliam victus sui ordinandi rationem ipsi per Attalum divinitus fuisse imperatam.En autem plane apposite huic loco ita scribentem Tertullianum, dum officia charitatis in fratres incarceratos ita exprobrat catholicis : «Plane vestrum est in carceribus popinas exhibere martyribus incertis, ne consuetudinem quærant, ne tædeat vitæ, ne» nova abstinentiæ disciplina (illa nimirum Montanistica) scandalizentur. » De jejuniis, c.12. Certe, quidquid secus nonnulli suspicati fuerint, alieni fuerunt a Montanismo fratres hi Gallici. Imo vero, si fide auctori Synodici a Joanne Pappo primum editi adhibenda est, synodus ab iisdem contra Montanum et Maximillam celebrala est. Eúvodoc θεία καὶ ἱερὰ τοπικὴ ἐν Γαλλία συναθροισθεῖσα ὑπὸ τῶν ὁμολογητῶν· ἀποκηρύξασα Μόντανον καὶ Μαξίμιλλαν ῆς ὁ ὅρος πρὸς τοὺς ἐν Ἀσίᾳ πιστούς διέβη, cap. 7. (82) Αυχμηρόν βιοῦντος βίον. Αὐχηρῶς βιοῦντος ed. Steph.; atypov Brouνtos B. Christoph. Lect. STROTA. Supra προαχθῆναι pro προσθείναι 18. Norfolc. (83) Αλλ' ἢ ἄρτῳ μόνῳ καὶ ὕδατι χρωμένου, Addit salem Rufinus vertendo sed tantum sale et pane cum aqua utebatur. (D. Theod. RUINART, Acta martyrum sincera. Veronæ, 1731, in-folio. p. 62.) MONITUM Non multo post sanctorum Pothini, et sociorum ejus cædem, quos ex Eusebio in urbe Lugdunensi illustri martyrio coronatos diximus. comprehensi sunt duo alii Christiani, qui eamdem urbem sanguine suo illustrarunt. Ii sunt Epipodius, et Alexander quorum Acta ex Aprili Bollandiano et Surio cum 2 codd. mss., uno Bibliothecæ Colbertina, altero insignis archimonasterii Sancti Remigii Remensi, collata proferimus. De iisdem sanctis martyribus exstat homilia Eucherii Lugdunensis, sub Eusebii Gallicani nomine tom. V, part. 1, Bibliothecæ Patrum edit. Coloniensis. Non uno et eodem dies hos sanctos martyres mortem pertulisse ex eorum Actis constat. Hinc factum est, ut cum diversis diebus eorum festivitas celebraretur (quod jam tempore Eucherii fiebat, ex laudata homilia), eorum Acta in duas partes divisa sint, adjecta unicuique parti sua prefatiuncula, ut in officiis divinis facilius legi possent; quamvis ea ab eodem auctore simul conscripta fuisse nemo possit inficiari. Prioris, scilicet Epipodii, festum die vigesima secunda Aprilis, Alexandri vero die vigesima quarta ejusdem mensis etiam antiquiora Martyrologia cslebrant. Unde conjicimus eorum martyrium ad annum 178 esse referendum, cum alii martyres Lugdunenses circa mensem Augustum anni præcedentis passi fuerint. Eorum vero sacra corpora tempore Gregorii Turonensis, in crypta Sancti Joannis sub altari cum beati Irenæi reliquiis collata erant, « de quorum monumentis, ut ait ille De gloria Martyrum, cap. 50, si pulvis cum fide colligatur, extemplo medetur infirmis. » Florus et Ado Viennensis archiepiscopus, asserunt in suis Martyrologiis ad diem 24 Aprilis, simul cum Alexandro, alios triginta quatuor martyres passos fuisse, quem sanctorum numerum alii deinceps Martyrologiorum scriptores retulerunt. De iis tamen nec in Actis, nec in Eucherii laudata homilia quidquam habetur. Præter hos martyres Lugdunenses, celebres sunt Marcellus et Valerianus, qui, furente persecutione, ex urbe Lugduno fuga elapsi, mortem quam illic evaserant, paulo post in vicinis urbibus oppetierunt, Valerianus apud Trenorchium oppidum, vulgo Tournus; Marcellus vero prope Cabilonum, ubi cinglo tenus in terra defossus, tertio post die beatum spiritum exhalavit. Utriusque meminit Gregorius Turonensis lib. 1, De gloria martyrum cap. LIII et LIV. Solemnis jam erat tempore Gumtramni regis, Sancti Marcelli festivitas, ad quam, teste eodem Gregorio Hist. lib. ix, cap. 3, iste princeps accessit. Eum autem martyrem rex piissimus veluti præcipuum regni sui patronum agnovit, ad cujus sepulcrum basilicam cum monasterio construi curavit, in quem locum 40 episcoporum concilium ab eodem rege convocatum fuisse narrat Gregorii continuator cap. 1. Porro istud monasterium hactenus perseverat, nostris Cluniacensibus addictum. PASSIO SANCTORUM EPIPODII ET ALEXANDRI. Ex codd. mss. et Aprili Bollandiano. lium furor desæviret, præcipue in Lugdunensi urbe debacchatus est, in qua pro sui magnitudine quanto majores degebant populi, tanto etiam gentilium copiosor rabies æstuabat; judices, officiales, tribuni, milites, vulgus certatim, indiscerto etiam sexu, Christianos multiplici crudelitate laniabant: quorum plurimi distinctis passionibus atque nominibus, ad succedentium memorias pervenerunt; innumeros vero, qui vel indiscreta cæde concisi sunt. vel vincti in ergatuslis defecerunt, inscriptos cœlestis vitæ liber tantum continet. Nam post vastissimam martyrum stragem, et sævientium passionum crudelitatem, de qua etiam Christi famuli, quos tunc illustrissimæ urbes Vienna et Lugdunum I. Si merita virorum fortium, et facta ad incita- A mo (2) imperii anno, cum per provincias gentimentum posteritatis, mandantur annalibus, qui pro terrena libertate, vel patria inani intentione ceciderunt, relinquentes carnalium virtutum brevia monumenta, dum pereunt; quantis præconiis celebranda mors martyrum est, qui admirabili gloriosoque compendio, dum manus suas ad cœlum porrigunt, fidei et devotionis exempla terris relinquunt, propagantes hominum vitam mortibus suis? Neque enim pro imperatore terrestri, sed pro Rege cœlesti sanguinem suum profundentes, non pro patria quæ gignit et recipit, non pro patria quæ habetur et amittitur, sed pro illa Jerusalem cœlesti, patria sempiterna, quæ meritis est constructa sanctorum, quæ culmina sua cœlo inserit, cujus incolæ mori nesciunt, cujus libertas jugum tartarea captivitatis p tenebant, ad Ecclesias Asiæ et Phrygiæ scripta miignorat, cujus libertas cum immortali gloria et beatitudine perseverat. Et licet de præmiis martyrum pauca perstricta sint, quia nequaquam condignæ sunt passiones præsentis sæculi ad magnitudinem gloriæ cœlestis, quæ erit perpetua et sempiterna; attamen hi sunt perpetui sanctorum triumphi, qui merito scriptis proditi mittuntur ad posteros; ut si non contingit occasio passionis, succensæ tamen mentis æmulationis ardore, immaculatam vitam et contritione corporum et imitatione martyrii, consequantur. Itaque beatissimorum Epipodii (1) et Alexandri conflictus atque victorias, Christos in illis triumphante, referimus, ut fides credentium præmissum et desideret et sequatur exemplum. II. Igitur principis Antonini Veri decimo septi 1 Rom. viii, 18. (1) In codd. Rem. et Colb. scribitur semper, Ypipodius; in Martyrologio Flori Upipodus; in ho B serunt, cum pene ad integrum Christi nomen a gentilibus crederetur exstinctum per proditionem domesticam Epipodius et Alexander occulte operam dare catholico fidei cultui, præsidi nuntiantur; quos ille indagine sollicita, exosæ religionis reliquias in illis exstinguere cupiens, præcipit inquiri. III. Verum intermisso paulisper ordine passionis, quanti qualesve fuerint, convenit vel breviter publicari. Et Alexander quidem natione Græcus fuit, Epipodius vero Lugduniensis civitatis indigena; quos parvulos scholare contubernium et charitas jam virilis in primæva ætate conjunxerat; et ita litteris eruditissimi, concordia crescente, adeo provecti sunt, ut cum fuerint Christiani, et a claCrissimis parentibus instituti, ad religionem tamen milia S. Eucherii, Ephiphodius, (2) Cod. Rem. cum Colb. habet, decimo octavo. bus, ludis, comessatione et lascivia; vos vero hominem crucifixum, cui placere non possunt qui his omnibus perfruuntur, qui lætitiam (6) respuit, qui jejuniis delectatur, qui damnatis voluptatibus tristem et infecundam diligit castitatem. Quid vero tribuere beneficii cuiquam valet, qui se tueri a vilissimorum insectatione non potuit ? Quæ quidem omnia idcirco tibi contexui, ut cum oblectatione et cum gaudio, quasi juvenis, austeritatem refugiens, mundi hujus beatitudine perfruaris. se incitamentis mutuo provocarent; nam sobrietate, A tur. Nos deos colimus lætitia, conviviis, cantioniparcimonia, castitate, fide, opere misericordiæ, ita Deo sese hostias dignas præparabant, ut in consummationis meritum profuerit gloria prolata martyrii. Erant ambo juventutis flore conspicui, neque adhuc conjugalibus nexibus implicati. Sæviente autem persecutione, implentes evangelica constituta, quoniam ad aliam vel etiam tertiam civitatem abire non possent, latebram ibi quæsierunt. Egressi vero occulte septa murorum, in eo vico qui propter Incisam-petram (3) situs est, tugurio se cujusdam religiosæ et fidelis viduæ sine ullis comitibus abdiderunt. Cumque illic aliquandiu,tecti fide mulierculæ et loci humilitate, latuissent, tandem illos sagax inquisitor invenit, quos per angustum cellulæ aditum fugientes manus infesta corripuit; qui ita trepidi inter insilientes irruperant, ut sanctus Epipodius calceamento pedis unius privaretur ; quod postea fidelis mulier, tanquam thesaurum sibi repertum occuluit. B V. Ad hæc beatus Epipodius: Non ita me Christi ac fidei catholicæ armavit affectus, ul sensum meum misericordiæ tuæ figmenta permoveant. Pietas enim ista crudelitas est; vobiscumque vivere, mors est æterna; cæterum a vobis perire gloriosum est. Sempiternum vero Dominum nostrum Jesum Christum, quem crucifixum memoras, resurrexisse non nosti, qui ineffabili mysterio (7) homo pariter et Deus, famulis suis tramitem immortalitatis instituit, et ad coelestia regna perducit. Sed ut communiter tecum loquar, quia alta non recipis; nunquid ita cæcata mens tua est, ut nescias hominem ex animæ et corporis duplici constare substantia? Animæ imperio, corporis servitio magis utimur. Turpitudines quibus dæmones vestros colitis, oblectant membra corporis, mentes interimunt. Quæ autem illa vita est, ubi partis potioris detrimenta proveniunt ? Nos pro anima adversus corpus bella suscipimus; nos pro anima adversus vitia dimicamus; vobis venter Deus est, et in morem pecudum, post ingluviem prodigam, finem C vitæ præsentis, mortis judicatis occasum. Cæterum nos quicunque vobis persequentibus interimus, dum nos temporalia deserimus, vitam ingredimur æternitatis. IV. Itaque captos etiam ante discussionem carcer accepit; quia manifesti putabatur criminis nomen esse ipsa appellatio Christiana. Deinde post triduum vinctis post tergum manibus ante præsidis statuuntur tribunal; quos sævissimus judex astante et infremente gentilium multitudine, de nomine et professione interrogavit. Illi vero et vocabula sua prodiderunt, et Christianos se esse perspicue testati sunt. Accenditur ergo judex, et popularis conclamatio attollitur, et in innocentes simul omnium insania consurgit. Potestas eos increpat, furorem suum hujusmodi clamore testatur: Etiam nunc adversus deos immortales humana temeritas perseverat? Etiam nunc convelluntur principum sanctiones, et uno eodemque majestatis crimine imperator impugnatur et numina ? Ubi sunt tormenta, quæ intulimus? ubi cruces ? ubi gladii ? ubi bestiæ ? ubi ignitæ laminæ ? ubi districtio, etiam ultra mortis terminos procurata? Exstincti sunt homines, sepulcra (4) non exstant, et tamen Christi memoria perseverat. O puniendi, quo ausu in religione. vetita perdurastis ? Jam nunc pro vestræ præsumptionis temeritate pœnas dabitis. Ac ne se invicem exhortentur aut moneant (5) sermone vel nutibus, ejecto Alexandro qui est ætate firmior, Epipodius applicetur. Quem scilicet singulariter destitutum, dum pro conjectura ætatis teneriorem animo judi- D cabat, serpentis antiqui usus calliditate, venenata blandimentorum arte sollicitat. Video enim te, ait, juvenem et nefas est ut in intentione pravi propositi perseveres et pereas. Non immortales deos colimus, quos universitas populorum, quos etiam nominibus propriis sacratissimi principes veneran2 mss. in se. (3) Incisa-petra, vulgo Pierre-encise, arx seu castrum ad muros urbis Lugdunensis super rupem præaltam. (4) Martyrum priorum corpora cremata fuisse, ne fidelium veneratione haberentur vidimus supra VI. Judex vero, responsi hujus livore et admiratione defixus, iracundiaque stimulante commotus, admirabilis eloquentiæ domicilium, id est os martyris elidi pugnorum ictibus jubet. Ac deinceps sanctus Epipodius,illato dolore constantior, mistis cruore dentibus, hæc verba profudit: Christum cum Patre ac Spiritu sancto Deum esse confiteor, dignumque est ut illi animam meam refundam, qui mihi et creator est et Redemptor. Ita enim mihi vita non tollitur, sed mulatur in melius. Nec interest infirmitas corporea quo fine solvatur, dummodo anima cœlis invecta ad suum revertatur auctorem. Cum hæc beatus Epipodius constanti assertione loqueretur, imperio truculenti judicis equuleo suspenditur, circumstantibus hinc inde lictoribus, ut latera ejus impressis ungulis sulcarentur. Tunc subito populi terribilis clamor factus est, petentis ut sibi detur, ut obrueretur imbre saxorum, aut membratim divisus sævientium insania carperetur. Ita furore in epistola ad Ecclesias Asiæ. (5) Boll. et Sur. muniant. (6) Cod. Colb. cum Sur. et Bollando licentiam, (7) Cod Remig. pietate. omnium tarda erat crudelitas judicantis. Metuens A est, ut et vita hominum custodiatur, et mortibus autem præses ne magis vim inferrent, et per seditionem potestas ac judicii reverentia turbaretur, ad sedandum circumfusæ multitudinis præcipitem et insanum furorem, causamque commotionis exstinguens, eductum extra tribunal gladio raplim feriri jubet. Itaque quanto infestior fuit inimicorum tumultus, tanto citius, dispositione divina, consummatio accelerata est martyrii; ut puerum suum de passione ac persecutoribus triumphantem, velocius Christus remunerator reciperet, qui est benedictus in sæcula (8). VII. Beatos martyres Epipodium et Alexandrum primum conjunxit infantia, deinde in timore divino instituit adolescentia, firmavit juventus,donec animis meritisque conjuncti, ad martyrium pervene- B runt, quod tribuente Dei munere pariter susceperunt. Sed dum Dominus noster Jesus Christus ita militum suorum victrices dispensat coronas,ut qui ei jungebantur confessione temporali, dividerentur occasu, merito nobis præstitum judicamus, ut duplicata in illis solemnitate frueremur. Nam et dum alternis diebus festa illorum proveniunt, et illos inseparabili veneramur affectu,non singulis diebus, sed geminatis obsequiis utrumque bis colimus (9). Et sicut nudiustertius solemnitas cœlo insertum Epipodium celebravit, ita hodierna festivitate beatum Alexandrum pervenisse ad regna cœlestia gaudeamus. Idcirco autem nunc revertamur ad historiam passionis. VIII. Interempto ergo Epipodio martyre persecutor recenti adhuc cruore respersus,beati Alexandri sanguinem sitiebat. Quem receptum ex carcere, comperendinato examine, die interposito, furori suo præcepit offerri, ut ejus suppliciis non solum rabiem suam, verum etiam insaniam commoli et sævientis populi temperaret. Quem tamen etiam nunc hac percunctatione tentavit: Adhuc in potestate tua est ut evadas prædecessorum exempla, videasque quæ teneas. Ita enim persecuti Christicolas sumus, ut pene te solum arbitrer resedisse. Nam præter alias cæsorum catervas, etiam stultitiæ tuæ collega succubuit; atque ideo tibi consulens, immortales deos thuris accensione venerare. IX. Beatus Alexander dixit: Gratias ago Domino, quod dum gloriosos martyrum evolvis triumphos, et illata tormenta commemoras, ad devotionem me quoque confirmas exemplis. Putasne ergo exstinctas animas quas fudisti? Illæ quidem cælum possident; sed versa vice persecutores in illo agone perierunt. Fallit enim te opinio tua. Exstingui non potest nomen Christianum, quod ita, Deo fundante, firmatum (8) Hic desinit passio sancti Epipodii in cod. Remigiano, sicut apud Surium in quo codice seorsim habetur passio sancti Alexandri, eo quod diversis diebus eorum festivitas ageretur. (9) S. Eucherius in homilia de his sanctis: Duplicia Epiphodii et Alexandri tropa, Ecclesiæ nostræ fides, interjecta bidui vel tridui distinctione concele propagetur. Deus noster cælos quos fecit possidet; terram tenet, inferna moderatur, et animas quas interemptas judicas, regnum cœleste suscepit; vos vero cum diis vestris inferna retinebunt. Et quia fratrem (10) meum charissimum in summo (11) gaudio collocatum scio, securior viam devotionis ingredior. Ego Christianus sum, et fui semper, el futurus sum in gloriam Dei. Tu vero exerce corpus, quod pro imbecillitate terrena sortibus mundi videtur addictum; calerum animas nostras custodiet el recipiet ille qui contulit. X. Ad hæc præses misto pudore et furore desæviens, sanctum Alexandrum divaricatum ternis cædentibus præcepit verberari; qui nulla humili responsione inter tormenta dejectus, Dei semper præsidium flagitavit. Cumque longissimo spatio cædentium succidua vicissitudine non frangeretur, præses interrogat, utrum etiamnum in hac confessione duraret. Cujus percunctationi inconcussa auctoritate respondit: Deos gentilium dæmonia esse Deum vero omnipotentem, invisibilem, sempiternum sui propositi esse custodem. XI. Tunc judex: Christiani ad istam insaniam proruperunt, ut prolixitate pœnarum gloriam sibi existiment comparari, ei persecutores suos vicisse se judicent,quos oportet celeri fine consumi. Quia ergo in pertinacia sua et audiri nefas est et videri, idcirco Alexander fixus cruci, animam, sicut meretur, effundat. Post quam sententiam ministri sævique carnifices acceperunt beatum Alexandrum, saC lutarique signo eum, extensis in diversa brachiis ac manibus nexuerunt. Nec tamen diu beati martyris tormenta porrecta sunt ; ita enim laniatum fuerat corpus crudelitate verberantium, ut carne soluta costarum, patefactisque visceribus, secreta animæ panderentur. Nam dum totus in Christo est, eumque jam fessus (12) supremis vocibus invocat, beatum spiritum examinatus emisit. D XII. Hos itaque semper concordes et socios, quia mors diviserat, sepultura conjunxit, dum furantibus Christianis, educta occulte extra urbem corpora absconsa conduntur. Erat enim in colle superposito civitati concretis densatus stipitibus locus, ibique in modum speluncæ conclusa fructetis ac sentibus vallis latebat,et ut fit,ubi humor deciduus per naturale ministerium infunditur, inculta fecunditas, quo in recessu venerabilia corpora religiosa provisione demersa sunt ; quia gentilium furor, extremam denegans sepulturam; etiam in corpora exanimata sæviebat. Postea vero venerabilem locum religiosorum cultus servavit, et prodidit reverentia |